Vikan - 06.08.1992, Síða 30

SÁLARKIMINN
SIGTRYGGUR JÓNSSON SÁLFRÆÐINGUR
SVARAR LESENDUM
Bréf tll Slgtryggc geta snúltt um samsklptl kynjsnns, samsklptl
bama og foreldra, samsklptl mllll hjóna, kynlff og annað þaS sam
lýtur aS sálfræSI og sálfræSllegum vandamálum. Bréfln mega vera
nafnlaus eSa undlr dulnefnl.
Utanáskriftln er:
Slgtryggur Jónsson sálfræ&ingur,
Álftamýrl 3,108 Reykjavfk.
Kæri sálfræðingur
Ég hef lesið öðru hvoru það
sem þú hefur skrifað í Vikuna
og iangar að leita ráða hjá þér.
Ég er tæplega fertugur og er
nýskilinn í þriðja sinn. Mér hef-
ur liðið mjög illa eftirskilnaðinn
og reyndar lengi áður og velt
því fyrir mér hvort ég sé óhæf-
ur í sambúð. Það virðist alveg
sama hvað ég legg mig fram,
ég lendi alltaf i því að sam-
búðin verður erfið og að lokum
slitnar upp úr henni.
í öllum mínum sambúðum
hef ég lagt mig fram um að
koma til móts við konuna
mína, reynt að vera góður
heimilisfaðir, taka þátt í heimil-
isstörfunum og á allan hátt
unnið gegn þvi að vera „karl-
rembusvín". Ég geri mjög lítið
að því að fara út einn en ýti
undir að konan geri það. Ef við
höfum verið í fjárhagserfiðleik-
sjaldan fyrir en síðan verður
þetta algengara og algengara
og sambandið verður verra og
verra. Mér fer að líða stöðugt
verr, kenni konunni um og hún
ásakar mig fyrir að vera upp-
stökkur og leiðinlegur. Mér
finnst þetta mjög ósanngjarnt
þar sem mér finnst að ég leggi
mig alltaf allan fram um að
gera allt sem ég get fyrir fjöl-
skylduna og til að halda henni
saman.
Ég veit að öðrum finnst ég
standa mig vel og oft er fjöl-
skylda konunnar á mínu
bandi, jafnvel í andstöðu við
vera ákveðinn og standa gegn
stöðugt auknum kröfum en
lendi alltaf i sama farinu. Ég
stend mig að þvi að vera far-
inn að reyna allt sem ég get til
að uppfylla langanir hennar.
En svo finnst mér ég ekkert fá
á móti.
Þegar ég hef verið einn hef-
ur mér oft liðið vel og er þá
mikið með vinum mínum en
þegar ég er kominn í samband
er eins og ég gleymi vinunum
og sinni bara fjölskyldunni.
Mér finnst eins og ég sé að
svíkjast um ef ég fer eitthvað
einn með vinum mínum og skil
ÓHÆFUR
í SAMBÚÐ?
um hef ég frekar látið á móti
mér og reynt að sjá til þess að
konan geti gert það sem hana
langar til. Ég hef alltaf unnið
mjög mikið og lagt mikið á mig
til að við getum haft það fjár-
hagslega gott en alltaf lent i
því að gera svo mikið til að
öðrum í fjölskyldunni líði vel
að mér finnst ég aldrei komast
út úr fjárhagserfiðleikunum.
Þrátt fyrir að mér finnist ég
alltaf leggja mig fram hafa
konurnar ekki kunnað að meta
það svo að eitthvað hlýtur að
vera bogið við mig eða það
sem ég geri. Venjulega geng-
ur allt mjög vel I upphafi en
svo fer sambandið að ein-
kennast af stöðugum kýtingi
og þvi sem mér finnst vera
ósanngjarnar kröfur og útá-
setningar. Ég er að jafnaði
mjög þolinmóður en siðan
kemur að því að ég spring
þegar mér finnst ósanngirnin
ganga fram úr hófi. Þá rífst ég
og hreyti þá gjarnan einhverj-
um ónotum í konuna sem ég
sé svo eftir. Fyrst kemur þetta
konuna mína. Þá finnst mér
eins og það sé aðeins hægt að
meta það sem ég geri úr
fjarlægð. Þeir sem mér þykir
vænst um skilja mig ekki.
Stundum finnst mér eins og
því meira sem ég reyni að
koma tilmóts við konuna mína
því meiri kröfur geri hún. Ég
hef því stundum reynt að
spyrna á móti og ákveða að
konuna eftir. Þess vegna hef
ég verið að velta því fyrir mér
hvort ekki sé best fyrir mig að
vera bara einn. Sambúð sé
ekkert fyrir mig.
Ég vona að þú getir ráðlagt
mér eitthvað því mér finnst ég
vera að springa. Mér finnst ég
hafa gert ailt sem í mínu valdi
stendur en ekkert dugar.
Stjáni
VIKAN 30 ló.TBL. 1992