Vikan - 20.06.1995, Blaðsíða 27

franka og þurfa að slá sinn
eigin gest um þá. Ég gæti
aldrei gert það. Ég vissi ná-
kvæmlega hvað ég átti og
yrði reikningurinn hærri, var
ég ákveðinn í að stinga
hendinni í vasann, og reka
upp undrunaróp og segja,
að peningunum hefði verið
stolið. Auðvitað kæmist
maður í bannsetta klípu ef
hún hefði heldur ekki pen-
inga til að greiða reikninginn.
Þá væri ekki annað að gera
en skilja úrið sitt eftir og
segja að ég kæmi seinna og
borgaði.
Spergillinn kom. Hann var
feikna stór og mikill, safarík-
ur og ginnandi. Lyktin af
bráðna smjörinu kitlaði
nasaholur mínar eins og hin-
ar brunnu fórnir dyggðugu
Semítanna kitluðu nasaholur
Jehova. Ég horfði á konu-
fjandann háma græðgislega
í sig hvern bitann á fætur
öðrum og í hæversku minni
ræddi ég um hvernig
ástandið væri í harmleiknum
í Balkanlöndunum. Loksins
var hún búin.
„Kaffi?“ spurði ég.
„Já, bara ís og kaffi,“ svar-
aði hún.
Ég var orðinn alveg kæru-
laus núna svo ég pantaði
kaffi fyrir mig og ís og kaffi
fyrir hana.
„Ég skal segja yður að
það er eitt, sem ég hef óbif-
anlega trú á,“ sagði hún á
meðan hún var að borða ís-
inn. „Maður skyldi alltaf
standa svo upp frá borðum,
að maður finni að maður geti
borðað svolítið meira.“
„Eruð þér ennþá svang-
ar?“ spurði ég veikum rómi.
„Ónei. Ég er ekki svöng.
Þér vitið að ég borða ekki
hádegismat. Eg fæ mér
kaffi á morgnana og svo
kvöldverð. En ég borða
aldrei nema einn rétt um
hádegið."
„Já, einmitt!“
Það kom hræðilegt atvik
fyrir. Á meðan við biðum eftir
kaffinu kom yfirþjónninn,
brosti smeðjulega og var
ekkert nema falsið í framan.
Hann kom að borðinu til okk-
ar og hélt á körfu með feikna
stórum ferskjum í. Liturinn á
þeim var eins og þegar sak-
laus stúlka roðnar. En
ferskjuuppskeran gat þó ekki
staðið yfir núna? Guð mátti
vita, hvað þær kostuðu! Ég
fékk að vita það - svolítið
seinna, því að gestur minn,
sem hélt áfram samræðun-
um, tók eina ferskjuna og
virtist gera það ósjálfrátt.
„Sjáið þér nú til,“ sagði
hún við mig í undrunartón.
„Þér hafið raðað í yður
ógrynni af kjöti (ræfils litla
kótelettan mín!) - og þér
getið því ekki borðað meira.
En ég hef bara fengið mér
svolítið snarl, og þess vegna
nýt ég þess virkilega að fá
mér eina ferskju."
Reikningurinn kom, og
þegar ég greiddi hann sá ég
að ég átti aðeins óveru eina
eftir í þjórfé. Hún horfði sem
snöggvast á þrjá frankana,
sem ég skildi eftir handa
þjóninum, og ég vissi, að
henni fannst ég vera smá-
sálarlegur. En þegar ég gekk
út úr veitingahúsinu, þá átti
ég ekki grænan eyri eftir í
vasanum til að lifa fyrir það
sem eftir var mánaðarins.
„Farið að mínum ráðum,"
sagði hún um leið og við tók-
umst í hendur að skilnaði. -
„Borðið aldrei nema einn rétt
um hádegið."
„Ég skal gera enn betur,“
svaraði ég. „Eg skal ekkert
borða, hvorki í hádegisverð
né kvöldverð."
„Gárungi," kallaði hún
glaðlega um leið og hún
hoppaði inn í leigubíl. „Þér
eruð nú meiri gárunginn!"
En ég hef fengið hefnd að
lokum. Ég held að ég sé ekki
hefnigjarn maður að eðlis-
fari. Þegar hinir ódauðlegu
guðir taka málið í sínar
hendur þá er það fyrirgefan-
legt að maður virði árangur-
inn fyrir sér með velþóknun.
í dag er hún 140 kíló! □
6. TBL. 1995 VIKAN 27
SMASAGAN