Vikan - 10.09.1998, Blaðsíða 10

stundað framhjáhald. Menn
vilja ekki fá leyndarmál sín eða
annarra upp á borðið þótt slík
afhjúpun geti almennt leitt til
góðs. Það er athyglisvert að
Clinton hefur beðist afsökunar
á framferði sínu með nákvæm-
lega sama hætti og Esra gerir í
lok Sálumessu syndara. Tveir
karlmenn sem viðurkenna
syndir sínar. Munurinn er að-
eins sá að Clinton reyndi að
ljúga sig út úr málinu fram á
síðustu stundu en Esra leggur
allt sjálfviljugur og bljúgur á
borðið."
Var það erfitt, Jóhanna, að
fylgjast með starfsfélögum og
vinum fjalla um þessi mál?
„Eg varð lítið vör við að
starfsfélagar mínir ræddu þessi
mál. Kannski voru þeir að hlífa
mér. í mesta lagi voru þeir al-
mennt hissa á öllum þessum
úlfaþyt. Almennt var ég mest
hissa á því hve fólk var fljótt að
mynda sér skoðun án þess að
hafa nokkurn tímann opnað
bókina."
Ingólfur segist hafa orðið
undrandi á landlækni og for-
ráðamönnum læknafélaganna
að ráðast á aldraðan starfs-
bróður sinn af þeirri grimmd
og hörku sem raun bar vitni.
„Eg hafði talið eðlilegra að
þeir hefðu staðið með starfs-
bróður í vanda í stað þess að
gera allt sem í valdi þeirra stóð
til að niðurlægja hann og van-
virða. Þaö er eins og þeir hafi
látið undan gífurlegum ytri
þrýstingi. Þeir hjuggu þegar
þeir áttu að hlífa og komu mál-
inu í raun í þann farveg sem
það fór„.
Margir voru undrandi á
Ingólfi að hafa tekið að sér að
skrifa bók sem þessa og vildu
meina að hann hafi átt að geta
séð viðbrögðin fyrir. En hvað
segir hann sjálfur, er hann
ánægður þegar upp er staðið?
„Ég er mjög ánægður með
bókina í heild. Þetta er erfið-
asta bók sem ég hef skrifað en
kannski sú dýpsta. Þetta er
ekki gallalaus bók. Það er auð-
velt að vera vitur eftir á og
segja: Við hefðum átt að um-
orða þessa setningu, sleppa
þessu og svo framvegis. Hvor-
ugan okkar Esra óraði fyrir
þessu fári. Það er vonlaust að
sjá fyrir viðbrögð lesenda að
öllu leyti og óæskilegt að
mörgu leyti. Sumt í bókinni
orkar tvímælis, eftir á að
hyggja. Ég hef mikið hugsað
um það og spurt sjálfan mig:
Gerðir þú rangt með því að
skrifa þessa bók? Ég hef oft
velkst í vafa. Mér finnst erfitt
að vita til þess að skrif mín hafi
sært fólk eða valdið því þján-
ingum. Og mér finnst sjálfsagt
að biðja það fólk velvirðingar.
A hinn bóginn bið ég einnig
um skilning á innihaldi bókar-
innar. Ég bið fólk um að lesa
bókina í heild - fordómalaust
og leggja síðan dóm sinn á
hana. Ég er líka ánægður með
öll þau jákvæðu og uppörvandi
viðbrögð sem ég hef fengið frá
fjölmörgum lesendum hennar.
Og ég er sannfærður um að
með tímanum á Sálumessan
eftir að hjálpa fleirum frekar
en hneyksla eða særa.“
Það mynduðust góð kynni og
fallegt samband á rnilli þeirra
hjónanna og Esra, meðan á
gerð bókarinnar og útgáfu
hennar stóð, og saman stóðu
þau sem klettur meðan þau
börðust við dóma þjóðarinnar.
Esra býr nú ásamt Éddu konu
sinni á Florída. Haldið þið enn-
þá sambandi við hann?
„ Auðvitað“, svarar Ingólfur
að bragði. „Jafn náin samvinna
eins og við skrif ævisögu skap-
ar alltaf sterk tengsl til framtíð-
ar. Ævilöng vinátta hefur skap-
ast milli mín og allra þeirra
persóna sem ég hef skrifað um.
Esra er þar engin undantekn-
ing. Við höfum haft talsvert
samband við Esra og Eddu frá
því þau giftust og fluttu til
Bandaríkjanna í sumar. Ég hef
hringt í Esra frá Bretlandi,
núna síðast á áttræðisafmælis-
daginn hans í september. Það
er gott í honum hljóðið og mér
heyrist honum líða vel á Flór-
ída. Það gleður mig sannar-
lega.“
LÍFIÐ ER TIL AÐ LIFA
ÞVÍ
En snúum okkur þá að allt
öðrum málum. Hvers vegna
hafið þið verið að hugsa svo
lengi um að flytjast til dvalar og
starfa erlendis?
„Það liggur auðvitað í augum
uppi að við höfum ágæta að-
stöðu til búa og vinna erlend-
is,“ svarar Jóhanna. „ Læknis-
starfið er alþjóðlegt og Ingólfur
getur stundað ritstörf hvar sem
er í heiminum, ekki síst á tím-
um Internetsins þar sem öll al-
þjóðleg samskipti eru orðin
hröð og einföld. Því ekki að
nýta sér það.“
Og Ingólfur bætir við: „ Við
viljum bæði lifa lífinu lifandi;
kynnast nýju fólki, nýjum lönd-
um og menningu annarra
landa. Þannig höfum við alltaf
verið og munum alltaf vera.
Lífið er allt of stutt til að sitja á
sömu torfunni til dauðadags.
Við höfum aldrei grafið okkur
niður í læst störf á Islandi eða
langtíma skuldbindingar. Það
hefur lengi verið ætlun okkar
að fara aftur út og setjast að - í
skemmri eða lengri tíma - í er-
lendu landi. Ekki síst til að
endurhlaða sig, taka sér frí frá
argaþrasinu heima og fylla
skilningarvitin af nýjum áhrif-
um.“
Jóhanna segir þessa ákvörð-
un um að breyta til ekki hafa
verið skyndiákvörðun. „Fyrir
þremur árum ákvað ég að fara
yfir í heimilislækningar en
hafði áður unnið á kvennadeild
Landspítalans í u.þ.b. áratug.
Mig langaði til að fara utan og
kynnast því hvernig heilsu-
gæsla er framkvæmd annars
staðar en á Islandi. Aðaltil-
gangurinn með flutningnum er
því að ég er að fara í fram-
haldsnám. Bretland varð fyrir
valinu að lokum en Bandarík-
in, Kanada og Noregur höfðu
verið til skoðunar. I Bretlandi
er löng og góð hefð fyrir heim-
ilislækningum og starfsemin
vel skipulögð. Það var margra
mánaða undirbúningsvinna að
komast í slíka framhaldsnáms-
stöðu í Bretlandi; ég þurfti að
sækja um breskt lækningaleyfi,
lesa auglýsingar um stöður í
breska læknablaðinu, senda út
ótal umsóknir, fara til Bret-
lands í viðtöl og að lokum velja
stað. Búferlaflutningur á miðj-
um aldri er einnig meira en að
segja það.“
En er það ekki einmitt erfitt
Þeir eru ekki lengur med sjónvarpsþáttinn Á elleftu
stundu, félagarnir Ingó og Árni Þórarinsson. Ingó
kynnir sér breska sjónvarpsþáttagerð þessa dagana
10