Vikan - 10.09.1998, Blaðsíða 16

Smásaga eftir Eddu Jóhannsdóttur
Pað kom Helgu
mest á óvart þeg-
ar hún vaknaði
þennan morgun
að hún hafði sofið
eins og steinn. Hún settist
fram á rúmstokkinn og teygði
fram fæturna í átt að inni-
skónum, hímdi hokin á rúm-
inu um stund en tók svo á sig
rögg og fór á fætur.
Hún hafði kviðið þessum
degi í margar vikur en þegar
hún tók upp tólið til hringja í
vinnuna var hún róleg og
æðrulaus. Hún myndi ekki
mæta þar framar. Það kæmi af
sjálfu sér, þeir kærðu sig ör-
ugglega ekki um hana í vinnu
eftir þetta. Skrýtið hvaða
stefnu lífið gat teicið, ekki að
hún vissi ekki að það sem hún
gerði var rangt, auðvitað vissi
hún það allan tímann, en á
einhvern undarlegan hátt
hafði hún talið sér trú um að
16
það hefði engin eftirköst og
allt héldi áfram í föstum
skorðum.
Hún hafði verið tuttugu og
átta þegar Óli fæddist. Hann
var gleði hennar og auga-
steinn frá fyrstu stundu þrátt
fyrir að hún væri ein og neit-
aði meira að segja að gefa upp
faðernið. Sjálf vissi hún auð-
vitað hver átti Óla, hún hafði
ekki verið með öðrum en
pabba hans, en hann hafði
tekið skýrt fram að þau væru
skilin að skiptum ef hún færi
að gera kröfur til hans, enda
harðgiftur maður. Hún kaus
að segja honum ekki frá barn-
inu. Hann bað ekki um skýr-
ingar þegar hún sagðist ekki
vilja hitta hann oftar, virtist
jafnvel hálffeginn.
Helga sá að hún gæti séð
fyrir sér og barninu með því
að vinna í skóbúðinni hálfan
daginn ef hún fengi vinnu við
skúringar eða húshjálp með.
íbúðin sem hún leigði af Guð-
mundi gamla, frænda sínum,
var á sanngjörnu verði og
hann lofaði að á meðan hann
lifði fengi hún að vera. í þau
nítján ár sem hún leigði á
Njálsgötunni hækkaði karlinn
aldrei leiguna.
Helga var ánægð með sitt
hlutskipti og helgaði sig Óla.
Hann var yndislegt barn, ró-
legur og blíður, og þau lifðu
góðu lífi, fannst henni. Hún
átti ekki marga vini en ágæta
kunningja á vinnustað og eina
systur sem hún hafði þó lítið
samband við. Óla gekk ágæt-
lega í skóla en var örlítið sér-
sinna og eignaðist heldur ekki
skólafélagana að vinum.
Hann var heima að grúska í
alfræðibókum meðan þeir
spiluðu fótbolta, en kvartaði
ekki. „Þeir eru svo barnaleg-
ir,“ sagði hann fullorðinslega
þegar hún hafði áhyggjur af
að hann þyrfti að blanda
meira geði við jafnaldrana og
væri of mikið einn með henni.
En þeim hafði auðvitað liðið
vel, hún hugsaði vel um strák-
inn sinn og var stolt af honum.
Óli var á tólfta ári þegar það
gerðist fyrst. Hún hafði verið
óvenju lengi á fótum þetta
kvöld, hlustað á útvarp, þveg-
ið og straujað og lagt kapal.
Óli var sofnaður þegar hún
skreið undir sæng. Þau höfðu
deilt rúmi frá því hann var
ársgamall og þegar hún
lagðist á koddann sneri hann
baki í hana og hraut lágt.
Hún mundi eftir að hafa
vaknað við að eitthvað var
ekki eins og það átti að vera.
Hún hafði verið smá stund að
átta sig en þegar hún skildi
hvers kyns var lá hún grafkyrr
og hélt niðri í sér andanum.
Hún fann fyrir einkennilegum