Vikan - 10.09.1998, Blaðsíða 23

*
Lesandi segir frá
Vilt þú deila sögu þinni með okkur? Er
eitlhvað sem hefur haft mikil áhrif á þig,
jafnvel breytt lífi þínu? Þér er velkomið
að skrifa eða hringja til okkar. Við gæt-
um fyllstu nafnleyndar.
Lesandi sej»ir
Stcingcrði Steiiiursdnttur
sögu sína
Hcimilisfangið er: Vikan -
,Lífsreynslusaga“, Seljavegur 2,101
Reykjavík,
Netfang: vikan@frodi.is
sjálf hvað þá að honum
væri hleypt í einhverja
könnunarleiðangra. Ef
drengurinn minn hefði
ekki verið þetta drauma-
barn, sem hann var, hefði
ég áreiðanlega endað á
Kleppi. Eg treysti mér ekki
til neins, veigraði mér jafn-
vel við að taka upp síma og
hringja í lækninn minn eða
einhvern ókunnugan. Mér
fannst enginn skilja mig,
enginn hafa áhuga á mér
og ég gæti allt eins verið
dauð. I tvö ár gekk ég um
með grátstafinn í kverkun-
um og óttaðist stöðugt að
bresta í grát. Það kom ein-
hver vælutónn í röddina
sem ekki hafði verið áður
því ég var alltaf glaðsinna,
bjartsýn og vinsæl. Ég gat
ekki talað um annað en
vandamál mín, hvað ég
ætti erfitt, hversu illa allir
kæmu fram og ég þráði
ekkert heitar en að ein-
hver létti af mér einhverju
af þessari miklu ábyrgð
sem mér fannst ég ófær um
að bera.
Ég ræddi hluta þessara
vandamála við mömmu,
vinkonurnar og hjúkrunarfólk
í ungbarnaskoðuninni. Svörin
frá mínum nánustu voru gjarn-
an að ég ætti að hætta þessum
kvörtunum. Ég ætti yndislegt,
hraust barn og góðan mann og
mér væru allir vegir færir.
Hjúkrunarkonurnar sögðu að
þetta væri algengt og liði hjá
eða spurðu um sambandið við
manninn. Ég varð auðvitað að
játa að það væri ekki beysið og
þá horfðu þær á mig með sjálfs-
trausti þeirra sem hafa fundið
upp hjólið og vorkenna þeim
sem ekki þekkja notkunar-
möguleika fullkomins hrings
og sögðu: „Þið hjónin verðið
bara að ræða þetta og finna
lausn á vandanum.”
Það, sem fólk áttar sig ekki á,
er að þessi lýsing er byggð á því
sem ég geri mér grein fyrir eft-
ir á. A þessum tíma gat ég eng-
an veginn skilgreint tilfinning-
ar mínar eða gert mér grein
fyrir af hverju mér leið stöðugt
svona illa. Ég var einfaldlega
stöðugt í uppnámi og tilfinn-
ingar mínar voru svo ruglings-
legar að mér fannst eitt í dag og
annað á morgun. Hvað orsak-
aði ástandið og það að ég þjáð-
ist af stöðugri vanmáttarkennd
vissi ég ekki. Auk þess fannst
mér ég ekki hafa stjórn á
neinu. Það er erfitt að ræða
ástandið þegar þannig stendur
á. Ég leitaði því gjarnan skýr-
inga í framkomu fólksins í
kringum mig og af nógu er að
taka ef maður leitar vel.
Hverja spurningu og hvert orð
má túlka sem árás ef viljinn er
nægur.
Enn eru illa gróin ör á sál-
inni eftir reynsluna af
eftiifœðingaþunglyndi
Astandið byrjaði loks að lag-
ast eftir rúm tvö ár. Þá hreytti
systir mín því í mig þegar ég
kvartaði enn og aftur yfir
áhugaleysi vina og vanda-
manna á mér og minni líðan að
ekki væri nema von að lítill
áhugi væri á jafn leiðinlegri
manneskju. Ég gerði ekki ann-
að en að væla og vorkenna mér
og flestir hefðu annað betra
við frítíma sinn að gera en að
eyða honum í að hlusta á slíkt.
Þetta voru harkalegar aðfarir
og ég mæli svo sem ekki með
þeim en í mínu tilfelli dugðu
þær. Ég gat ekki hugsað mér
að missa sambandið við alla,
sem mér þótti vænt um, og ein-
setti mér því að reyna að brosa
gegnum tárin hvernig sem líð-
anin væri undir niðri. Segir
ekki í dægurlagatexta: „Smile
even though your heart is
breaking”.
Þetta gekk nú
svo sem ekki
alltaf í fyrstu en
smátt og smátt fór ég
að ná betri tökum á
sjálfri mér. Það kann svo
sem vel að vera að mín
ákvörðun að breyta
hegðun minni hafi ekki
gert útslagið heldur ein-
faldlega að tíminn, sá
hægfara en öruggi læknir,
hafi verið farinn að vinna
sitt verk. Hitt veit ég að
enn hef ég ör á sálinni eft-
ir þessa reynslu og get
jafnvel tárast þegar ég
hugsa til þessa tíma. Það
er lífseig þjóðsaga að
sársaukinn, vanlíðanin
og allt það andstyggilega
í fæðingunni gleymist
þegar litla barnið þitt er
lagt á bringu þína í fyrsta
sinn en það er ekki rétt.
Ég hlustaði í vor á bresk-
an félagsmannfræðing,
Sheilu Kitzinger, sem
sagði að konur, sem
gengið hefðu í gegnum
erfiðar fæðingar, sýndu
oft sömu einkenni og
konur sem hefðu orðið
fyrir ofbeldisárás. Svokölluð
áfallseinkenni sem í dag er
gjarnan veitt áfallahjálp við.
Ég segi þessa sögu mína
vegna þess að margar konur
standa í sömu sporum í dag og
ég gerði þá. Hugsanlega getur
þetta orðið til þess að þær geri
sér grein fyrir hvað er að og
leiti sér hjálpar áður en sárið er
orðið það djúpt að það skilji
eftir sig varanlegt ör.”
23