Vikan - 30.07.1999, Blaðsíða 25

Sigríöur mcö eigiiinianni
.sínuni, Antoni Antonssyni
trcsknröarnicistara. Anton
hcfur verið stoð og stytta
Sigríöar í veikinduni licnnar
og hann hciinsickir hana á
hvcrjuni dcgi á sjúkrahúsiö.
upp þá stund að
hún frétti að hún
væri með krabba-
mein. „Það var eft-
ir þessa þrjá upp-
skurði hvern á eft-
ir öðrum sem ég
fékk vitneskjuna
um krabbameinið
en einn læknirinn
minn sagði við mig
að ég væri heppin
að ekki væri um að
ræða krabbamein í
þetta skiptið. Ég
brotnaði gjörsam-
lega niður, að fá
sannleikann beint
í æð.“ Þarna voru komnar skýr-
ingarnar á „frumubreytingun-
um“, verkjunum og kvölunum
sem Sigríður hafði lifað við í tíu
ár.
En hún gafst ekki upp. „Ég
gefst aldrei upp. Að sjálfsögðu
hef ég fundið fyrir uppgjöf og
bbamein 18 ára gömul.
henni nýrun.
Þar sem Sigríður var bráðung
þegar hún veikist tóku læknar á
það ráð að segja henni ekki
hreint út um veikindin og móð-
ir hennar var beðin um að gera
það Iíka. Krabbameininu var
haldið leyndu fyrir henni í tíu ár
og útskýrt sem frumubreyting-
ar. „Mín skoðun er sú að hefði
ég fengið að vita sannleikann
strax þá hefði ég hagað lífi
mínu með allt öðrum hætti en
ég gerði. Ég hefði aldrei farið
út í lyfjamisnotkun og ofneyslu
áfengis til að koma mér í vímu
eins og ég gerði í 18 ár. Ég bjó
við nagandi óvissu vitandi það
að eitthvað alvarlegt var að
mér. Það eru tíu ár síðan ég fór
í meðferð en þá hafði ég fengið
viðvörun um að ég ætti ekki
nema rúmt ár eftir af ævi minni
með þessu áframhaldi. Hefði ég
ekki hætt misnotkun lyfja og
áfengis á þessum tímapunkti
væri ég komin sjö fetin niður.“
Mér er ætlað þetta
hlutverk
Þrátt fyrir uppskurði og með-
ferðir ágerðust veikindi Sigríð-
hennar hafa komið í veg fyrir
að hún geti ferðast um og farið
allra sinna leiða. Hún viður-
kennir að stundum komi sú
hugsun upp að hún hafi misst af
svo miklu í lífinu vegna veik-
indanna. „Sú hugsun hverfur
aldrei fyrir fullt og allt,“ segir
góð í ellinni. Þetta heldur í mér
lífskraftinum." Á sjúkrahúsinu
og á Kristnesspítala er Sigríður
óspör á að hjálpa öðrum sjúk-
lingum og gera þá bjartsýnni.
Hún segir það sitt æðsta starf
og það besta sem hún geti gert
að senda fólki kraft og kjark.
skurðaðgerðir, 11 þeirra eru það stórar að þær tóku 4 til 6 klukkustundir.
ar. Æxlið var fjarlægt reglulega
en stækkaði alltaf enda um að
ræða s.v.k. „systur“. (Æxlið er
eins og vínberjaklasi, leggir
þess teygja sig urn allt, fyllast og
mynda ber sem verður á yfirfall
og þarf að losa.) 28 ára gömul
fór Sigríður í þrjá uppskurði
vegna veikinda sinna.
Magasuppskurð, uppskurð þar
sem tekið var af ristlinum og
uppskurð til að fjarlægja graftr-
arpoll sem hafði myndast. Hún
segir það grátbroslegt að eftir
þessa uppskurði og þá sem á
eftir komu, í tengslum við
meinið, sé orðið ósköp lítið eft-
ir inni í sér.
Það er ekki góð minning í
huga Sigríðar þegar hún rifjar
reiði en ég tók strax upp á því
að taka sængina mína og berja
hana þegar slík tilfinning kemur
upp. Ég hef oft spurt Guð því
hann leggi þetta á mig allt mitt
líf, og komist að því að ég hljóti
að hafa brotið eitthvað alvar-
legt af mér hér áður fyrr. En
mergurinn málsins er sá að mér
er ætlað þetta hlutverk. Ég á
vini fyrir handan sem segja mér
þetta, einnig að ég muni vinna
sem miðill, eða í tengslum við
það andlega, á sextugsaldri."
Sigríður hefur alla tíð verið
næm og sem stelpa lék hún sér
við álfa. „Ég á eftir að virkja
andlega þáttinn hjá mér seinna
meir er mér sagt, ég á eftir að
verða gömul kona og heilsan
Það koma tímar og það
koma ráð
Sigríður og Anton hafa þann
háttinn á að hittast á hverjum
degi. Þegar Sigríður er á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í lyfjameð-
ferðum situr Anton hjá henni
alla daga en þegar hún er kom-
in á Kristnesspítala fer hann
stundum til hennar annan
hvern dag enda líðan Sigríðar
betri þegar þangað er komið.
Fyrir utan þetta hringjast þau á
þrisvar tii fjórum sinnum á dag
og hafa það sem reglu að bjóða
hvort öðru alltaf góða nótt í
gegnum síma.
Sigríður hefur verið sjúkling-
ur frá unglingsaldri. Veikindi
hún en síðast skrapp hún í for-
eldrahús á Snæfellsnesi vorið
1998 þegar systurdóttir hennar
var fermd. „Ég er ekki viss um
að ég myndi treysta mér í aðra
slíka ferð.“ Þrátt fyrir það er
draumur Sigríðar að komast til
útlanda. „í framtíðinni langar
mig til Noregs og Þýskalands
þvf þar finnst mér ég eiga sterk-
ar rætur. Mér líður eins og ég
hafi verið þar áður. En það
koma tímar og það koma ráð.“
Og hún bætir við að lokum:
„Ég lifi alltaf fyrir líðandi stund
og það er vonin og trúin um
bata sem fleytir mér áfram.
Hverfi sú trú þá er maður far-
inn.“
Vikan 25