Vikan - 30.07.1999, Blaðsíða 28

Ég hafði ætíð haft góða reynslu af nágrönnum. Þeir voru yfirleitt
hjálpsamir og elskulegt fólk. Þegar ég flutti timabundið i nýja
íbúð kynntist ég skelfilegri hlið á nágrönnum. Konan í kjallaran-
um reyndi að brjótast inn í íbúðina og hótaði að drepa mig!
Við hjónin seldum íbúð-
ina okkar áður en við
fengum þá nýju afhenta.
Okkur fannsl við hafa himin
höndum tekið þegar frænka
mín, sem bjó úti á landi, hringdi
og bauð okkur að búa í íbúð-
inni sinni tímabundið. Við þáð-
um boðið um leið. Við áttum
eina dóttur sem var þriggja ára
gömul og því þurftum við ekki
mikið húsrými fyrir litlu fjöl-
skylduna. Ibúðin var stórfín og í
góðu hverfi í Reykjavík. Þetta
var miðhæð í þríbýlishúsi en
frænka mín átti alla húseignina.
Skömmu áður en við fluttum
inn var kjallarinn leigður út til
útlendrar konu.
Við fluttum inn að
sumri til og ætluðum að
fá að vera í íbúðinni í
u.þ.b. sex mánuði. Fljót-
lega kom í ljós að kon-
an í kjallaranum átti
dóttur á svipuðum aldri
og okkar og þær að léku sér
mikið saman. Þær virtust skilja
hvor aðra þótt þær töluðu sitt
hvort tungumálið. Nágranna-
konan leit út fyrir að vera hin
mesta gæðakona. Hún kom oft
og spjallaði þegar ég var úti
með stelpuna mína og leit
stundum inn í heimsókn þegar
hún var að ná í dóttur sína. Við
urðum ekki vör við neitt óeðli-
legt í kringum hana. Reyndar
ræddum við stundum um
hversu einmana hún hlyti að
vera því sjaldan sáust gestir hjá
henni. Það var helst að karl-
menn kíktu í heimsókn til
hennar og þá í mjög stutta
stund.
Frænka mín, húseigandinn,
ákvað að selja húseignina með-
an við bjuggum í húsinu. Þar
sem hún bjó í þrjú hundruð
kílómetra fjarlægð frá Reykja-
vík samdist okkur um að við
hjónin skyldum sýna íbúðina
sem við bjuggum í og sjá um að
sýna hinar íbúðirnar með sam-
þykki annarra leigjenda.
Stanslausar dyra-
bjölluhringingar
Við vorum ekki búin að sýna
kjallarafbúðina oft þegar konan
fór að haga sér undarlega er ég
bankaði á dyrnar og lét hana
vita af væntanlegum skoðend-
um. Stundum sagði hún að hún
vildi ekki sýna íbúðina og oft
lét hún eins og enginn væri
heima. Ég skildi ekki hegðun
il og þar sem hún vildi ekki
sýna íbúðina væri ég að hefna
mín!
Ég skildi engan veginn hvað
hún átti við og í sakleysi mínu
reyndi ég að leiðrétta þennan
leiðilega misskilning. Ég væri
ekki með lykla að íbúðinni
enda ætti ég ekkert í húsinu. í
þau skipti sem ég hefði sýnt
íbúðina hefði ég látið hana vita
um leið og fólkið hringdi og
vildi fá að skoða. Ef hún hefði
ekki verið heima hefði enginn
farið inn í íbúðina hennar. Hún
hélt nú ekki. Hún var með allt á
hreinu varðandi mig, ég lægi á
gluggunum og njósnaði um
hana og svona hélt hún áfram
með dylgjur og leiðindi. Ég
ákvað að reyna að fara góðu
leiðina og koma henni út því
handasveiflurnar voru farnar að
skelfa mig. Loksins tókst mér
Mér fannst eins og mér hefði verið kippt inn íamer
íska spennumynd og ég væri fórnarlambið. Ég var
farin að verða mjög hrædd um líf mitt. Sá ekki al-
veg fyrir hvernig harmleikurinn myndi enda.
hennar og lét áhyggjur mínar í
ljós við frænku mína næst þegar
hún kom í heimsókn.
Það var svo eitt sumarkvöld
að ég var ein heima. Maðurinn
minn var við vinnu fram eftir
kvöldi og dóttir mín var sofnuð
enda klukkan að ganga ellefu.
Fólkið á efstu hæðinni var í
sumarfríi erlendis. Skyndilega
var þögnin rofin með mörgum
og löngum dyrabjölluhringing-
um. Ég þaut fram í forstofu og
þar stóð vinkonan í kjallaranum
og augun gneistuðu af reiði.
Áður en ég gat heilsað hellti
hún sér yfir mig og mér skildist
á henni að hún væri að saka
mig um þjófnað. Ég tala og skil
ensku ágætlega en orðaflaum-
urinn var þvílíkur að ég átti í
mesta basli með að skilja sam-
hengi orða hennar. Hún var
þess fullviss að ég væri með Iyk-
að loka dyrunum. Um leið
henti hún sér á hurðina og end-
aði í forstofunni. Konan var al-
veg stjörnuvitlaus yfir því að ég
hefði ekki viljað hlusta. Hún
ætlaði bara að hringja á lögregl-
una og láta taka mig fasta fyrir
þjófnað. Ég vissi ekkert hvað ég
átti til bragðs að taka. Ég bauð
henni síma, hún gæti hringt á
lögregluna ef hún vildi. Vinkon-
an henti símanum í gólfið og
strunsaði út.
Ég var farin að pirrast á
blessaðri konunni og hringdi í
manninn minn og bað hann að
koma strax heim og hjálpa mér
að eiga við hana. Ég botnaði
ekki í þessari hegðun. Konan
leit ekki út fyrir að vera undir
áhrifum áfengis. Þar sem ég er
græskulaus í eðli mínu hafði ég
ekki grun um hvernig fólk getur
látið undir áhrifum eiturlyfja.
Barnið skilið eftir
Fimm mínútum seinna
hringdi blessuð dyrabjallan enn
og aftur. Fyrir utan hurðina
stóðu tveir fflefldir lögreglu-
þjónar og spurðu hvort ég hefði
óskað eftir nærveru þeirra. Ég
neitaði því en sagði þeim sög-
una af nágrannakonunni og
hennar ímyndunum. Á meðan
kom maðurinn minn heim og
hlýddi á framhaldssöguna sem
var orðin nokkuð skrautleg.
Ekki leið á löngu þar til konan
kom klæðalítil upp tröppurnar
og öskraði: Af hverju er ekki
búið að handtaka hana? Og
benti á mig. Hún las upp langan
lista yfir hluti sem ég átti að
hafa tekið úr íbúðinni. Lögregl-
an hlustaði á konuna en sá fljót-
lega að hún var hreinlega
sturluð, það var ekki heil brú í
neinu sem hún sagði. Hún varð
sífellt æstari og skyndi-
lega öskraði hún að núna
skyldi hún drepa mig!
Mér var farið að líða
virkilega illa og ungu lög-
regluþjónarnir voru af-
skaplega þolinmóðir við
að reyna að tala konuna
til. Litla dóttir hennar vaknaði
við lætin og kom út á náttfötun-
um hágrátandi. Áður en stelpan
var komin upp tröppurnar
reyndi konan að slá til mín.
Lögreglan stoppaði hana og
spurði hvað hún væri eiginlega
að gera. Vinkonan trylltist og
fór að slá, sparka og bíta lög-
regluþjónana. Þeir reyndu að
handjárna hana ojj þá varð hún
ennþá brjálaðri. Á endanum
var hún bæði sett í hand- og fót-
járn. Litla barnið stóð berfætt í
náttkjólnum einum klæða og
horfði á móður sína flutta inn í
lögreglubfl.
Ég mun aldrei skilja af hverju
lögregluþjónarnir skildu bless-
að barnið eftir hjá okkur. Þegar
þeir voru sestir inn í lögreglu-
bílinn og ætluðu að aka í burtu
spurðum við hvort þeir tækju
28 Vikan