Vikan


Vikan - 30.07.1999, Blaðsíða 29

Vikan - 30.07.1999, Blaðsíða 29
ekki barnið og kæmu því fyrir á viðeigandi stað. Þeir svöruðu engu og spurðu hvort hún mætti ekki vera hjá okkur og óku af stað. Sem betur fer sef- aðist stúlkan fljótt, hún þekkti okkur vel. Við hringdum niður á lögreglustöð til að tilkynna að hjá okkur væri barn sem við héldum að ætti að vera í hönd- um annarra aðila. Gamli lög- reglumaðurinn sem svaraði í símann ætlaði að athuga málið. Stuttu seinna hringdum við aft- ur til að forvitnast um gang mála. Þá fréttum við að konan varla heyrðist mannsins mál á miðhæðinni. Um svipað leyti var dyrabjöllunni hringt og ekki þrýst á hnappinn einu sinni heldur var honum haldið inni. Ég heyrði líka að konan tautaði í sífellu: Ég ætla að drepa þig! Það hvarflaði ekki að mér að fara til dyra því ég fann hversu hrædd ég var orðin við þessa nágrannakonu mína. Mér fannst ég sjá geðveikis- glampann í augum hennar og í rauninni trúði ég henni til alls. Ég hringdi í manninn minn og hann kom. Um leið og hún „Á meðan hann fór í burtu til að færa bílinn heyrði ég skyndilega brothljóð og hrópað inn um brotinn forstofuglugga: Ég drep þig!“ hefði flúið út af lögreglustöð- inni um leið og járnin voru los- uð af henni og þeir misstu hana! Og hvað ætlið þið að gera núna? spurði maðurinn minn. Bíðum við ekki bara róleg? var eina svarið sem hann fékk. Við fengum bæði hnút í magann. Auðvitað kæmi hún brjáluð þar sem barnið var inni á okkar heimili. Við höfðum engan lagalegan rétt til að halda því hjá okkur. Konan hafði allan réttinn sín megin þar sem lög- reglan hafði ekkert afhafst í máli barnsins. Um leið og maðurinn minn lagði símann á var sparkað af alefli í útidyrahurðina og öll þau verstu fúkyrði sem hægt er að ímynda sér fylgdu í kjölfarið. Maðurinn minn fór fram í forstofu með stelpuna, sem varð auðvitað stjörf af hræðslu við að heyra í mömmu sinni í þessum ham, og afhenti hana. Konan ætlaði að ryðjast inn en fékk ekki svigrúm til þess. Henni var ýtt út. Klukkan var langt gengin í þrjú um nóttina þegar friður komst á í húsinu. Þegar við fór- um að sofa vonuðumst við til að þessum kafla í nágrannasam- skiptunum væri lokið. Því fór fjarri. Martröðin var rétt að byrja. Lögreglan villtist! Morguninn eftir fór maður- inn minn í vinnuna um áttaleyt- ið. Hann var varla búinn að keyra út götuna þegar hávær tónlist tók að hljóma úr kjallar- anum. Hún var svo hátt stillt að sá bílinn koma inn götuna stökk hún niður í kjallara. Þeg- ar hann kom inn, heyrði tónlist- ina og fékk að vita hvað hafði gerst ákváðum við að hringja í lögregluna. Við vorum farin að óttast þessa konu ískyggilega. Við biðum og biðum eftir lög- regluþjónunum en uðrum einskis vör. Þar sem konan fylgdist greinilega með ferðum manns- ins míns ákvað hann að færa bílinn og leggja honum þar sem hún sæi hann ekki. A meðan hann fór í burtu til að færa bflinn heyrði ég skyndi- lega brothljóð og hrópað inn um brotinn forstofuglugga: Ég drep þig! Sem betur fer liðu fáar sek- úndur þangað til maðurinn minn var sjáanlegur við húsið og konan þaut sem eldibrandur niður í kjallara. Mér fannst eins og mér hefði verið kippt inn í ameríska spennumynd og ég væri fórnarlambið. Ég var farin að verða mjög hrædd um líf mitt. Sá ekki alveg fyrir hvernig harmleikurinn myndi enda. Lögreglan lét ekki sjá sig og eftir u.þ.b. fimmtán mínútur hringdum við aftur. Þar sat gamall lögregluþjónn fyrir svör- um og sagði að það væri nú gott að við hringdum. Lögregluþjón- arnir sem voru sendir á vett- vang fundu ekki húsið. Þeir væru áreiðanlega með rangt heimilisfang! Ég þakkaði mínu sæla fyrir að ungfrúin var ekki með hnífinn á hálsinum á mér þegar hringt var í fyrsta skipti. Eftir taugatrekkjandi bið létu þessir blessaðir lögregluþjónar sjá sig. Að sjálfsögðu var vin- konan á bak og burt og búin að lækka í útvarpinu. Þeir gátu ekkert aðhafsl þrátt fyrir að hún hefði brotið for- stofugluggann. Ekki gátu þeir ráðist inn til hennar. Stjórnar- skráin verndar heimilin með lög- um um friðhelgi heimilisins. Kon- an ansaði auðvit- að ekki þegar þeir reyndu að fá hana út til að ræða við sig. Þetta voru mín fyrstu og einu af- skipti sem ég hafði haft af lög- reglunni og þau lofuðu ekki góðu. Reyndar var einn afskaplega elsku- legur lögreglu- þjónn í þessum ágæta hóp sem hafði villst. Hann virtist vera sá eini sem lagði sig fram við að leysa málið. Hann ákvað að þeir skyldu láta líta út sem þeir færu en í rauninni fela sig og vera tilbúnir þegar hún réð- ist næst til inngöngu. Það liðu varla fleiri en þrjár mínútur frá því þeir yfirgáfu garðinn þar til tónlistin var komin á háu tónana og byrjað að djöflast á dyrabjöllunni. I þetta skipti náðist hún og var færð til yfirheyrslu lögreglu. Við vorum orðin frekar óör- ugg eftir viðburðaríkan sólar- hring. Við fluttum tímabundið úr íbúðinni því við vissum ekki hvað konan yrði lengi í haldi lögreglu. Við fengum nýju íbúð- ina fyrr en við bjuggumst við þannig að ekki reyndi meira á sambúðina við nágrannann í kjallaranum. Seinna frétti ég að blessuð konan hefði verið lögð inn á geðdeild og félagsmálayfirvöld tekið barnið að sér. Sannleikur- inn í málinu var sá að hún var mikill eiturlyfjaneytandi og faldi víst eiturlyf um alla íbúð. Mennirnir sem kíktu í heim- sókn voru sölumenn en hvernig hún fjármagnaði kaupin veit ég ekki og vil ekki vita það. Þenn- an dag fann hún ekki einhver efni sem hún leitaði að og var búin að ákveða að ég hefði tek- ið þau frá sér. Sennilega hefur hún verið á einhverjum ofskynjunarlyfjum þegar ofsóknirnar hófust. Henni var gert að yfirgefa land- ið eftir að hún kom út af geð- deild. Hún bað frænku mína að segja mér að sér fyndist mjög leiðinlegt að hafa gert mér þetta ónæði. Hún vissi ekki sjálf af hverju hún hafði lagt svona mikið hatur á mig. Hún vildi fá að hitta mig en ég hafði engan áhuga á því. Sem betur fer tókst henni ekki ætlunarverkið en hún við- urkenndi bæði fyrir lögreglu og öðrum að hún hefði ætlað að drepa mig. Ég fæ gæsahúð í hvert skipti sem ég hugsa til þess: Hvað ef hún hefði komist inn í íbúðina? Lesandi segir Margréti V. Helgadóttur sögu sína Vilt þú deila sögu þinni meó okkur? Er eitthvaö sem hefur haft mikil áhrif á þig, jafnvel breytt lífi þínu? Þér er velkomið aö skrifa eöa hringja til okkar. Viö gætum fyllstu nafnleyndar. Ileiniilisf'ungiö er: Vikun ,,Lífsreynslusa}»a“, Seljavegur 2, 101 Reykjavík, Neffang: vikan@f'r«di.is
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.