Vikan - 17.08.1999, Blaðsíða 44

Framhaldssagan
HÆTTULEGUR LEIKUR

arol flýtti sér út úr
bflnum og stjakaði
við bílstjóranum sem
vænti þess að fá að minnsta
kosti einn koss fyrir að
keyra hana heim. Honum
skyldi nú ekki verða kápan
úr því klæðinu. Hún þoldi
ekki stráka sem voru alltaf
að káfa á manni.
Bílinn hans Rustys stóð ekki
fyrir utan húsið en hún hafði
heldur ekki búist við því.
Hann kæmi eflaust seint
heim.
Það var svolítið óþægilegt
að koma ein heim að tómu
húsinu að nóttu til. Sem bet-
ur fer hafði Rusty skilið eftir
ljós í ganginum. Hún opnaði
dyrnar.
Rusty? Einhver kom æðandi
innan úr stofunni og
ósjálfrátt lyfti Carol hand-
leggjunum og skýldi andlit-
inu.
Carol, þetta er bara ég,
sagði Rae.
Carol starði á
hana. Hvað er
að sjá kjólinn
þinn? Hvað
gerðist?
Rae leit á rif-
inn, óhreinan
kjólinn. Ég
skreið inn um
gluggann,
sagði hún.
Hvers vegna?
Hvar er
Rusty?
Ég var að
vona að þú
vissir það.
Hún sagði
henni frá því
sem gerst
hafði og
Carol greip
andann á
lofti.
Heldur þú að
Rusty sé horf-
inn eins og
allir hinir?
Ég held að
við ættum að
koma okkur til lögreglunn-
ar, sagði Rae.
Áður en Viktoría yfirgaf
leikherbergið mataði hún þá
sem vildu fá eitthvað að
borða og drekka. Rusty þáði
ekki matinn. Svo lét hún
fjöruga tónlist á fóninn og
hækkaði. Að síðustu lét hún
brúðuna í fangið á Rusty. Ég
kem fljótlega aftur, sagði
hún og náði í bfllyklana í
vasa hans. Ég verð að keyra
bílinn þinn og bflinn hennar
Elaine heim til ykkar.
Bíddu Rósalía! Hann varð
að hrópa til þess að yfir-
gnæfa tónlistina. Ekki fara.
Við verðum að tala saman.
Ég heiti Viktoría. Hún
klappaði brúðunni. Þetta er
Rósalía. Talaðu við hana svo
henni leiðist ekki meðan ég
er í burtu. Hún fór fram og
læsti á eftir sér.
Rusty fann til í höfðinu og
hann hafði það á tilfinning-
unni að hann væri búinn að
vera þarna í marga klukku-
tíma. Rae og Carol hlytu að
vera orðnar viti sínu fjær af
hræðslu. Þær hlytu að leita
aðstoðar, en hjá hverjum?
Lögreglan kæmi varla að
miklu gagni.
Hvorki Rae né Carol vissu
hvar hann var og þær höfðu
enga ástæðu til þess að
gruna Viktoríu. Hann virti
vini sína fyrir sér. Nokkrir
dottuðu, aðrir sátu og
störðu fram fyrir sig. Jafnvel
Gena virtist sofa.
Hvernig hafði Viktoría, nei
Rósalía, komist að leyndar-
málum þeirra? Hvers vegna
kom hún með þau upp á yf-
irborðið núna? Hafði hún
verið búin að skipuleggja
þetta áður en hún hringdi í
hann og bað hann að taka
að sér verkefnið? Hafði hún
hrint Carol á skautasvellinu
og eyðilagt bremsurnar á
bílnum hennar Rae? En
hvers vegna? Var það til
þess að refsa honum?
Hvað í ósköpunum ætlaði
hún sér að gera? Ætlaði hún
að halda þeim föngnum í
þessu bölvaða herbergi um
aldur og ævi? Hún hafði
beðið hann að múra upp í
gluggana og hljóðeinangra
herbergið. Nú voru þau
fangar í búri sem hann hafði
búið til.
Hann leit á brúðuna. Þá
sömu og hann hafði séð í
rúminu hennar. Brúðuna
sem hún kallaði Rósalíu.
Hann beit á jaxlinn og
hreyfði hendurnar fram og
aftur. Hann yrði að losa
hringina sem hann var
hlekkjaður við!
Ég þarf að tala við Spanski,
sagði Rae.
Fáið ykkur sæti. Hann er í
kaffi.
Málið þolir enga bið. Ég
verð að tala við hann nú
þegar!
Svona, svona. Það er óþarfi
að vera með æsing, sagði
lögregluþjónninn föðurlega.
Bíðið þið bara rólegar og ...
Hvað heitir þú?
McKinney, en ég fæ ekki séð
að nafnið mitt skipti máli...
McKinney, nú ferð þú til yf-
irmanns þíns og segir hon-
um að ég þurfti að tilkynna
mannshvarf. Til viðbótar við
öll hin sem hafa verið til-
kynnt undanfarið; Bobby
Cole, Millý Carton,
Penelope ... hún leit spyrj-
andi á Carol. Penelope
Burns, sagði Carol. Og
Gena McDermott, Brad
Kagan, Roxanna Miller,
44 Vikan