Vikan - 17.08.1999, Blaðsíða 55

mín, sem ég hafði ekki séð
nema á myndum í ellefu ár, var
að koma frá Ameríku! Ég varð
nánast óþolandi í umgengni
heima við, allir voru fyrir mér
og ég hafði allt á hornum mér.
Ég vissi ekki hvernig þetta
myndi fara. Mig langaði svo til
að kynnast mömmu minni,
verða vinkona hennar og fjöl-
skyldu hennar.
Og svo kom mamma. Hún
gisti hjá ömmu og ég sá hana
ekki fyrr en daginn eftir að hún
kom, þá var ég boðin formlega
í síðdegiskaffi til ömmu. Ég
skalf á beinunum og vissi ekki
hvernig ég átti að vera. Ég
man enn líðan mína þegar ég
kom inn í eldhúsið hjá ömmu
minni. Það stóð mamma mín,
há, grannholda kona með
dökka húð, kolsvart hár og
rauðlitaðar varir og neglur. Hún
var glæsileg en ég varð feimin
við hana, hún var svo ólfk
ömmu og Ellumömmu, svona
mikið máluð og klædd glanna-
lega í bláan kjól með svörtum
bryddingum. Hún rétti mér
höndina eins og hverri annarri
ókunnugri manneskju og ég
varð fegin. Ég hefði ekki getað
faðmað hana, hún kom mér
svo á óvart.
Mér leið eins og í yfirheyrslu
allan tímann sem ég var þarna.
Mamma spurði mig um skól-
ann, vini mína og um hvað ég
ætlaðist fyrir í framtíðinni.
Sennilega hefur hún þrátt fyrir
allt komið inn hjá mér hug-
myndum um að fara í nám
þennan dag og hún má hafa
þökk fyrir það. Slíkt hafði ég
aldrei hugsað um sjálf en
mömmu virtist sjálfsagt að ég
færi í nám.
Þegar ég kom heim aftur, var
ég ringluð og örþreytt. Ég var
hvorki sár né vonsvikin, ég var
bara eiginlega dofin, mér
fannst ég ekki þekkja þessa
konu og hafði enga von um að
kynnast henni. Hún leit á mig
sem barn, ég veit ekki einu
sinni hvort hún leit á mig sem
sitt barn.
En mamma mín kom fær-
andi hendi og ég var langfínust
af fermingarsystrunum. Hún
kom líka með skreytingar á
tertur og ýmislegt sem ég hafði
aldrei áður séð. Fermingar-
veislan mín var mjög vegleg og
allir ættingjarnir komu til að sjá
mömmu ekki síður en mig. Ég
var svolítið stolt af henni, hún
var glæsileg og ég var glöð að
heyra fólk segja að ég líktist
henni alltaf meira og meira.
Hún var líka stolt af mér og á
milli okkar ríkti einhvers konar
gagnkvæm en ópersónuleg
virðing.
Og mamma fór og ég vissi
að við myndum aldrei ná til
hvor annarrar. Eftir að hún var
farin helltist aftur yfir mig sorg
og söknuður. Mér fannst ég
enga mömmu eiga og ég vissi
að ég myndi aldrei eignast
hana. Ég var mjög beygð,
bréfaskriftirnar hættu næstum
alveg og mér leið mjög illa í
mörg ár. Þegar ég var 17 ára
fluttist ég að heiman, ég fór í
hjúkrunarnám og fór að búa
með kærastanum mínum sem
var húsasmiður og nokkrum
árum eldri en ég. Ég lauk mínu
námi, gifti mig og vann á
sjúkrahúsi i nokkur ár án þess
að ég ætti nokkur samskipti við
mömmu mína. Það var ekki
fyrr en eftir þetta að ég fór
loksins að heimsækja hana og
kannski hef ég búist við að við
gætum náð saman eftir að ég
var orðin ung kona. Það gerð-
ist ekki en ég náði ágætu sam-
bandi við hálfbróður minn sem
tók mig upp á sína arma og
sýndi mér margt skemmtilegt í
Ameríku. Þessi bróðir minn var
kraftmikill, amerískur unglingur.
Hann var opinskár og skemmti-
I legur og alltaf tilbúinn að sýna
Lesandi segir frá
einkasystur sinni
allt sem hann
þekkti. Við fengum
lánaðan bílinn
hennar mömmu
og við ferðuðumst
og skemmtum
okkur saman.
Hann fór með mig
í keiluhöllina sem
hann hélt mikið til
í, við fórum í bíla-
bíó, á matsölu-
staði og á íþrótta-
leiki. Hann þreytt-
ist aldrei á að
kynna mig fyrir
amerískum vinum
sínum því honum
fannst greinilega
mikið til þess
koma að eiga ís-
lenska systur! Við
fórum saman í
tveggja daga
skemmtisiglingu
með foreldrum vin-
ar hans og á þess-
um hálfa mánuði
sem ég dvaldist
hjá fjölskyldunni
eignuðumst við
góðan vin í hvort
öðru þrátt fyrir ald-
ursmuninn sem
virkaði meiri þá en
núna. Hálfbróðir minn er nú
giftur eins og ég og á tvö börn
og hann er búinn að koma í
heimsókn til mín einu sinni, en
það er meira en hægt er að
segja um mömmu okkar.
Ég er mömmu ekki reið, ég
er löngu vaxin upp úr því.
Stundum vorkenni ég henni
meira að segja að þekkja
hvorki mig né barnabörnin sín
hér á íslandi almennilega.
Kannki er hún þjökuð af sam-
viskubiti, hver veit.
Ég á heimboð hjá henni og
hún hjá mér og við eigum ör-
ugglega eftir að hittast aftur. Ég
býst samt ekki við að við föll-
umst nokkurn tíma í faðma eða
verðum nánir vinir, ég er löngu
búin að gefa það upp á bátinn
og mér er alveg sama nú orðið.
Mér finnst í rauninni hún hafa
valið þegar ég var smábarn,
hún fórnaði mér fyrir framtíðina
í Ameríku.
lesandi segir
Jóhönnu
Harðardóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
með okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þinu? Þér er velkomið að
skrifa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
HeimilisfangiO er: Yikan
- „Lílsreynslu.saga", Seljavegnr 2.
101 Reykjavík.
Netfang: vikan@frodi.is