Vikan - 17.08.1999, Blaðsíða 53

H
u
n
n
9

r ^
s D a n

Uppáhaldsborgin
Reykjavík er borgin mín. Þar er ég fædd og
uppfóstruð og hef reyndar alla tíð búið í
borginni. Það er ótrúlegt hvað Reykjavík
hefur þroskast vel og fríkkað með árunum. Það þarf
reyndar ekki að fara mjög mörg ár aftur í tímann til
að sjá breytingarnar. Reykvíkingar eru hreint og
beint listræn snyrtimenni í dag miðað við það sem
gerðist fyrir t.d. 30 árum. Garðarnir við húsin okkar
eru sannkallað augnayndi. Blómapottar hanga utan
á húsveggjunum, svalahandriðunum og ljósastaur-
unum. Ég geri mér raunar grein fyrir því að það eru
ekki bara Reykvíkingar sem hafa tekið sig svona á -
landsmenn allir (eða svona flestir) virðast vera hinir
mestu fagurkerar.
Draumastaðirnir mínir í Reykjavík eru margir. Þess-
ir fjölmörgu staðir eru þess eðlis að þeir toga í mig.
Suma þeirra er gott að heimsækja einu sinni á ári,
eða jafnvel miklu oftar (allt er þetta spurning um
tíma, vilja og áhuga). Reyndar eru heimsóknir mín-
ar á þessa staði talsvert árstíðabundnar.
Grasagarðurinn í Laugardal er algjör draumagarður.
Þar innan um gróðurinn gleymir maður stund og
stað og tilveran verður einhvern veginn allt öðruvísi.
í Grasagarðinn er gott að koma með hitabrúsann
sinn og dæmigerðar sumarsamlokur (sem maður býr
náttúrulega til sjálfur). Nú eða þá að fara á kaffihús-
ið í garðinum - það svíkur engan. Svo er bara að
njóta líðandi stundar.
Árbæjarsafnið er Iíka perla í borginni. Líf og tilvera
afa og ömmu verður ljóslifandi í Árbæjarsafninu.
Þar er gott að skoða ýmiss konar heimili, kíkja á
vinnustofur handverksmanna, kaupa kandís í kram-
búðinni (hann er að sjálfsögðu afgreiddur í kramar-
húsi úr bréfi) og fá sér svo ef til vill einn súkkulaði-
bolla í Dillonshúsi. Það eiga allar kynslóðir erindi í
Árbæjarsafnið og kannski er lang skemmtilegast að
drífa ungviðið og eldra fólkið með sér í sömu ferð-
inni. Ef svo ólíklega vill til að fólk sé eitt á ferð er
líka meiri háttar að fara með lesningu og tylla sér
undir húsvegg og lesa.
Listasafn Einars Jónssonar, Hnit-
björg, á Skólavörðuholtinu er
hreint frábær staður. Húsið sjálft
og garðurinn eru mjög spennandi
en listaverkin sjálf, bæði innan-
dyra og utan, hafa mesta aðdrátt-
araflið. Verk Einars eru svo mögn-
uð að enginn skoðar þau án þess
að verða fyrir áhrifum. Það
skemmtilegasta sem ég veit er að
fara í Hnitbjörg með ungum
krökkum. Þeir eru svo hrifnæmir
og sjá alltaf fleiri og fleiri fleti á
verkunum. Svo er tilvalið að rifja
upp svona eina og eina þjóðsögu í
tengslum við verkin (það er nú allt
í lagi að vera þjóðlegur stundum,
bíóhúsin eru hvort sem er alltaf á
sínum stað).
Öskjuhlíðin, Klambratúnið (sem heitir víst Mikla- Höfundur:
tún), Heiðmörkin, Listasafn íslands og svo gullmol- Héöiíisxíútúr8
inn sjálfur, Viðey, eru allt staðir sem er bara lífs-
nauðsynlegt að heimsækja - eða þannig (alla vega ef
maður ætlar virkilega að njóta lífsins). I svona lúxus-
ferðum er mjög gaman að hafa með sér bókina um
flóru íslands og ég persónulega fer aldrei á þessa
staði nema með myndavélina mína með mér.
Ingólfur gamli Arnarson var ekki af baki dottinn
þegar hann kom til íslands. Við Ingólfur eigum það
sameiginlegt að Reykjavík er staðurinn okkar.
Vikan 53