Vikan - 14.09.1999, Blaðsíða 44

Elise opnaði
augun og sá
Julian standa
yfir sér. Elise,
sagði hann
lágt, svo enginn heyrði.
Treystir þú þér til þess að
standa upp?
Hún kinkaði kolli.
Hún heyrði hann segja
nafnið hennar aftur. Hann
var alltaf svo þolinmóður og
góður. Alla tíð höfðu allir
skammast sín fyrir hana.
Allir nema Julian. Hann var
sá eini sem skildi hana.
Mér líður betur núna,
sagði hún. Mig svimar bara
svolítið. Ég skil ekki hvað
gengur að mér.
Hvað kom fyrir? spurði
einn gestanna.
Elise sá Francescu standa
í hinum enda stofunnar og
áttaði sig á því sem hafði
gerst. Hana hafði svimað
þegar hún heyrði Francescu
hlæja. Ég hef ekkert borðað
í allan dag, sagði hún og
kreisti fram bros. Stað-
reyndin var sú að hún hafði
gleymt að taka lyfin sín og
hún vissi að það gat haft al-
varlegar afleiðingar. Hún
missti stjórn á líkama sínum,
varð máttlaus og fæturnir
gátu ekki borið hana.
Þannig hafði henni liðið
þegar hún heyrði hlátur
Francescu.
Hún fann að Julian laum-
aði lyfjunum í lófa hennar.
Hann hafði fundið það á sér
að hún hafði gleymt að taka
þau. Julian vissi allt.
Hún flýtti sér að stinga
pillunum upp í sig og vonaði
að það væri ekki of seint.
Hún vissi ekki nákvæmlega
hvaða lyf hún var að taka en
það skipti engu máli. Hún
tók aldrei lyfin sín þegar
Julian var að heiman. Hún
laumaði þeim í kaffið henn-
ar Franciscu. Pillurnar, sem
róuðu Elise og auðvelduðu
henni lífið, gerðu Francescu
sljóa og syfjaða. Francesca
gat ekki sent Elise í burtu
meðan hún svaf. En Elise
gat svo sem alveg tekið lyfin
sín líka. Hún átti nóg af
þeim þrátt fyrir að hún gæfi
Francescu þau í stórum
skömmtum.
Kasier sá Elise styðja sig
við bróður sinn þegar hann
fylgdi henni út úr stofunni.
En hann gleymdi þeim um
leið og hann fann að
Francesca stóð við hliðina á
honum.
Þakka þér fyrir að koma
Christian til bjargar, sagði
hún.
Ég var einu sinni barn
sjálfur, sagði hann rólega.
Meintir þú það sem þú
sagðir? spurði hún varlega.
Ætlar þú að taka hann með
þér að veiða?
Auðvitað meinti ég það.
Ég vil gjarnan hafa hann
með. Ég sæki hann klukkan
níu í fyrramálið, ef það er í
lagi þín vegna.
Hann varð máttlaus í
hnjáliðunum þegar hún
brosti til hans. Ég skal hafa
hann tilbúinn, sagði hún.
Ég er að hugsa um að fara
með hann út í Esther-eyju.
Þá verðið þið að fara á
bát.
Kaiser kinkaði kolli. Ég
ætla að leigja bát. Skútan
mín er ennþá í viðgerð. Þú
þarft ekki að vera hrædd um
hann. Ég skal gæta hans vel.
í því bili kom Julian til
baka. Ég biðst afsökunar
fyrir hönd systur minnar,
sagði hann. Það kann aldrei
góðri lukku að stýra að
drekka kampavín á fastandi
maga.
Eru veislunar hans Julians
ekki skemmtilegar? sagði
Francesca. Þau systkinin
kunna svo sannarlega að
hafa ofan af fyrir fólki!
Kaiser réri bátnum að
vesturhluta eyjunnar. Sjór-
inn var lygn og öldurnar
gældu letilega við ströndina.
Hingað til höfðu þeir veitt
mikið og talað lítið. Christi-
an var fljótur að komast upp
á lagið með veiðistöngina en
hann var feiminn og gætti
þess að láta lítið fara fyrir
sér.
Hann sat í bátnum og
horði á fiskana eins og hann
tryði því ekki að hann hefði
veitt þá og dregið þá upp í
bátinn hjálparlaust.
Kaiser dró bátinn upp á
ströndina. Hann náði í nest-
iskörfuna sem frú Minstrell
hafði útbúið og lagði af stað
með Christian í eftirdragi til
þess að leita að notalegum
stað til þess að setjast niður
og borða nestið. Hvað má
bjóða þér? spurði hann og
opnaði körfuna. Ost og
skinku eða steik?
Steik. Christian kíkti í
körfuna. Er allur þessi mat-
ur handa okkur tveimur?
Frú Minstrell hefur greini-
lega ekki ætlað að láta okk-
ur svelta, svaraði Kaiser
brosandi. Meðan þeir borð-
uðu spurði hann ýmissa
spurninga. Ekki fyrir for-
vitnisakir heldur vegna þess
að hann hafði áhyggjur af
Christian. I hvað skóla eruð
þið systkinin? spurði hann.
Ég er of ungur til þess að
vera byrjaður í skóla en
Hildy hefur einkakennara
heima í New York.
Voru þau að koma þaðan?
Nei, þau voru að koma frá
Vínarborg. Christian taldi á
fingrum sér. Þar á undan
voru þau í Varsjá og þar
áður í Englandi.
Og varst þú heima að
passa mömmu?
Nei, Elise passar mömmu
þegar Julian er ekki heima.
Kannt þú illa við Elise?
spurði Kaiser.
Ég veit það ekki, sagði
Christian. Hún er nú einu
sinni frænka mín. Kannt þú
illa við hana?
Satt að segja er ég ekki al-
veg viss. Mér finnst hún svo-
lítið ógnvænleg.
Hildy trúir mér ekki.
Christian stóð upp, gekk að
Kaiser, kraup við hlið hans
og horfði í augun á honum.
Ég er hræddur við hana,
sagði hann. Ég held að hún
sé norn! Hildy segir að
nornir séu ekki til, en það er
ekki satt. Elise er með norn-
araugu.
Ég veit það, sagði Kaiser.
Veistu það? sagði Christi-
44 Vikan