Vikan - 14.09.1999, Blaðsíða 45

an undrandi.
Kaiser tók hann í fangið.
Ég er reyndar sammála
Hildy. Nornir eru ekki til.
En ég get vel skilið að
augnaráð hennar hræði þig.
Hún segir að ég sé vondur
vegna þess að ég sé ljós-
hærður. Eina nóttina kom
hún inn í herbergið mitt og
reyndi að klippa af mér hár-
ið!
Kaiser fékk gæsahúð.
Hvað gerðir þú? spurði
hann.
Ég hljóp í burtu og faldi
mig. Julian og Hildy voru
ekki heima og ég gat ekki
vakið mömmu svo ég faldi
mig á bak við skáp.
Hefur þú engum sagt frá
þessu? Ekki einu sinni
Hildy?
Ég er búinn að segja
Hildy frá því að Elise hati
mig. Ég sagði henni ekki frá
þessu með hárið vegna þess
að þá myndi Elise líka verða
vond við Hildy. Þú ert sterk-
ari en Elise svo það er ekk-
ert hættulegt fyrir þig að
vita þetta.
Kaiser trúði ekki sínum
eigin eyrum. Hvernig gátu
Julian og Francesca látið
þetta viðgangast? Veit
mamma þín að þú ert
hræddur við Elise?
Nei. Hún gerir þetta bara
þegar mamma er veik.
Hvernig er mamma þín
þegar hún er veik?
Hún er alltaf að detta og
man ekki neitt. Stundum get
ég alls ekki vakið hana. En
hún er bara veik þegar Juli-
an og Hildy eru ekki heima
og Elise er að passa okkur.
Henni batnar þegar Julian
kemur heim en þá er hún
alltaf grátandi.
Kannski saknar hún afa
þíns svona mikið.
Allt var svo miklu betra
meðan afi var á lífi, sagði
Christian sorgmæddur.
Kaiser hefði gjarnan viljað
vita meira en hann vissi að
það var betra fyrir Christian
að gleyma fjölskyldunni í
bili. Eigum við að athuga
hvort veiðilánið heldur
áfram að leika við okkur?
spurði hann.
Þeir flýttu sér að ganga frá
matarafgöngunum og fóru
aftur að bátnum. Um borð
með þig! sagði Kaiser. Nú
ýti ég úr vör og þú stýrir.
Christian flýtti sér um borð
og Kaiser bretti upp buxna-
skálmarnar. Aður en hann
náði því að ýta bánum frá
landi heyrði hann kallað.
Hann leit upp og kom auga
á eitthvert fólk koma hlaup-
andi hönd í hönd yfir sand-
hólana.
Þetta er mamma, sagði
Christian. Mamma og Hildy.
Kaiser starði undrandi á
þær vaða að bátnum. Farðu
með okkur inn í bæinn,
sagði Francesca Ferrare
móð og másandi. Viltu flýta
þér, í guðanna bænum! Hún
lyfti Hildy upp í bátinn og
klifraði síðan um borð. Hún
settist á milli barnanna og
hélt þeim þétt að sér. Viltu
gjöra svo vel að flýta þér!
æpti hún. Ekki bara standa
þarna og stara.
Hann ætlaði að fara að
svara henni í sömu mynt en
hætti við það þegar hann sá
örvæntinguna í augum
hennar. Þegjandi og hljóða-
laust ýtti hann bátnum frá
landi og setti vélina í gang.
Enginn sagði eitt einasta
orð alla leiðina í land. Börn-
in sátu stóreygð og spennt
og Francesca var alltaf að
líta aftur fyrir sig eins og
hún óttaðist að einhver væri
á eftir þeim. Þau höfðu mót-