Vikan - 11.07.2000, Blaðsíða 45

Þórunn Stefánsdóttir pýddi
ir það. Satt að segja hafði hún
sagt við Annie að hún ætti það
skilið. ,,Hann er vondur við þig
vegna þess að þú ert vond við
hann,“ hafði hún sagt eins og
ekkert væri eðlilegra. „Þú getur
sjálfri þér um kennt.“
Frá því hún var fjórtán ára
hafði Annie varið eins litlum
tíma inni á heimilinu og hún
mögulega gat. Henni var ekki
bara illa við stjúpa sinn, hún var
líka dauðhrædd við hann. Hún
hafði hlakkað til þess að verða
nógu gömul til þess að flytja að
heiman. Svo hitti hún Philip sem
fullvissaði hana um að hennar
biði frami í tónlistarheiminum.
Hún pakkaði eigum sínum nið-
ur í tösku og lét sig hverfa þegj-
andi og hljóðalaust. Hún var viss
um að mömmu hennar væri sama
hvað yrði um hana og Bernard og
synir hans tveir yrðu dauðfegnir
að losna við hana.
Eftir að Annie varð fræg höfðu
þau samband við hana og báðu
hana um að lána þeim peninga.
Hún bað Philip að sjá um að
senda þeim dágóða upphæð og
stuttu seinna hafði hún sent þeim
miða á tónleika. Hún hitti þau
stutta stund eftir tónleikana en
þau höfðu horfið aftur út úr lífi
hennar eftir að Philip hafði gert
þeim ljóst að þau fengju ekki
meiri peninga frá Annie. Hún
hafði ekki tekið það nærri sér.
Endurfundirnir höfðu ýft upp
gömul sár og slæmar minningar.
Líf hennar hefði orðið öðruvísi
ef pabbi hennar hefði ekki dáið
svona ungur. f>á hefði mamma
hennar ekki gifst Bernard Tyler.
Góðu dagarnir enduðu þegar
hún var ellefu ára. Hún hafði ver-
ið einmana og óhamingjusöm
þar til líf hennar breyttist aftur til
hins betra þegar hún var sautján
ára. Henni fannst sársaukafullt
að rifja upp þessi ár. Hún yggldi
sig og reyndi að þurrka minning-
arnar úr huga sér.
„Þú ert mjög þögul,“ sagði bíl-
stjórinn og hún hrökk við. Hún
horfði í spegilinn en sá ekki í
augu hans sem voru hulin þykk-
um augnahárum.
„Ég var að hugsa um hvað vin-
ir mínir verða áhyggjufullir ef ég
skila mér ekki á hótelið. Þeir
munu eiga erfitt með að átta sig
á því hvað hefur komið fyrir
mig.“
„Þeir komast nú fljótlega að
því.“
Henni brá þegar hún heyrði
kuldann í röddinni.
„Hvað áttu við? Ætlar þú að
hringja og láta vita hvar ég er?
Hvaða skýringu ætlar þú að gefa?
Ætlar þú að segja þeim að þú haf-
ir rænt mér og krefjist lausnar-
gjalds ef þeir vilja sjá mig aftur á
lífi?“
Hún vildi óska þess að hún
gæti séð framan í hann.
Venjulega var hægt að
lesa heilmikið úr aug-
um fólks en svo var
ekki í tilfelli þessa dul-
arfulla manns. Ein-
hvern veginn fannst
henni sem það gæti vel
verið að þau hafi hist
áður. En ef til vill hafði
hann spilað á undir-
meðvitund hennar
með hringingunum og
framkomu sinni eftir
að hún settist inn í bíl-
inn á flugvellinum.
Nú hægði hann ferð-
ina og beygði inn á
þröngan malarveg
með háum trjágróðri
til beggja hliða. Hún sá
að þetta var innkeyrsla
að húsi sem stóð í
skógarjaðri. Veggirnir
voru hvítmálaðir, þak-
flísarnar bleikar og
svartir hlerar voru fyr-
ir gluggunum. Bíllinn
stöðvaðist fyrir utan
húsið og Annie reyndi
að koma auga á önnur
hús í nágrenninu. Hún
uppgötvaði sér til mik-
illar skelfingar að þau
voru algjörlega ein-
angruð. Á bak við hús-
ið var þéttur skógur og
í kringum það grænir
akrar svo langt sem
augað eygði.
Nú fyrst varð hún
hrædd fyrir alvöru.
Bílstjórinn steig út úr
bílnum og opnaði
dyrnar. Annie sat sem
föstust í sætinu, rétti úr
sér og sagði storkandi:
„Viltu gjöra svo vel að
fara með mig til Parísar á stund-
inni. Ég skal lofa að segja ekki
til þín. Ef ekki..."
Hann teygði sig eftir henni,
greip utan um handlegginn á
henni og togaði hana úr sætinu.
Hún hafði ekki átt von á svo
harkalegum viðbrögðum og
hann var jafnvel sterkari en hann
leit út fyrir að vera. Hún var ekki
í stakk búin að streitast á móti.
Hún hrasaði og áður en hún vissi
af var hann búinn að taka hana í
fangið og lét sem hann tæki ekki
eftir því hvernig hún sparkaði frá
sér.
Hann hélt á henni upp tröpp-
urnar eins og hún væri tusku-
brúða. Þegar hann stakk lyklin-
um í skrána sneri hún höfðinu og
læsti tönnunum eins fast og hún
gat í höndina á honum. Hann
æpti upp yfir sig en sleppti ekki
takinu fyrr en þau voru komin
inn og hann hafði lokað útidyr-
unum á eftir þeim.
Hann setti hana varlega niður
á gólfið og læsti handleggnum
utan um hana. Hann hélt henni
þétt upp að sér. Brjóst hennar
námu við bringu hans, mjaðmir
þeirra snertust og hún fann hit-
ann frá líkama hans. Áhrifin voru
rafmögnuð þótt hún ætti erfitt
með að viðurkenna það. Hún
fann fyrir honum með öllum lík-
amanum, hún svitnaði og var
andstutt. Hún reyndi að ýta hon-
um frá sér en hann hélt henni eins
og í skrúfstykki. Hún starði á
hann og hræðslan skein úr aug-
unum.
Hann virti fyrir sér tannaförin
á hendinni. „Það blæðir úr mér,“
sagði hann undrandi. „Þú hefur
sannarlega sterkar tennur."
Annars hugar sleikti hann
blóðið úr sárinu. Annie horfði á
Vikan 45