Vikan - 11.07.2000, Page 58

Feigð og fölar rúsir
Þær eru margar hænurnar
sem leynast úti í hinum stóra
heimí. Á meðan ég var í am-
erískum menntaskóla fékk ég
heldur óskemmtilegar hótanir
sem ég tók mátulega alvar-
lega, bláeygða og saklausa
stúlkan frá íslandi. Ég vil ekki
hugsa hað til enda hvað hefðí
getað gerst ef „fjölskyldan"
mín ytra og vinur hefðu ekki
gripið í taumana og upplýst
hver stóð á bak við dularfull
hréf og blómasendingar.
Eg dvaldi sem skipti-
nemi í Bandaríkjun-
um í eitt ár strax að
loknu grunnskóla-
námi. Ég bjó hjá dæmigerðri am-
erískri fjölskyldu sem bjó rétt fyr-
ir utan stórborg. í hverfinu bjó
mikið af millistéttarfólki og
glæpatíðni var fremur lág. Áður
en ég fór út hafði ég ekki leitt
hugann að glæpum en eftir að ég
var komin út varð ég áþreifan-
lega vör við annan hugsunarhátt.
Fólkið sem ég bjó hjá, byrjaði á
að kenna mér á allar öryggislæs-
ingarnar á útidyrahurðinni,
hvernig ætti að skilja við húsið og
hvernig ætti að bregðast við hinu
og þessu í öryggisskyni. Eins og
dæmigerður íslendingur, tók ég
þessu mátulega alvarlega en fór
eftir öllum reglunum sem mér
voru kynntar hvað varðar örygg-
ismálin. Fyrsta daginn í skóla-
num brá mér nokkuð í brún þeg-
ar ég mætti vopnuðum lögreglu-
manni, sem reyndist vera ganga-
vörður skólans. Reglurnar í skól-
anum voru allt aðrar en ég hafði
kynnst hérna heima en fljótlega
aðlagaðist ég þeim. Mér fannst
ekkert athugavert við að geta
ekki farið inn á salerni nema með
skriflegt leyfi frá kennaranum,
vitandi að vopnaður vörðurinn
stæði fram á gangi og fylgdist
með öllum ferðum mínum. Pað
var margt sem mér fannst ólíkt
því sem ég þekkti að heiman,
meðal annars skápakerfið sem er
í öllum skólum. Fiver nemandi er
með sinn skáp og þar sem allar
skólabækurnar voru geymdar
yfir daginn. Á skápnum var sér-
stakt talnanúmer sem hver nem-
andi fékk úthlutað og enginn
annar en sá sem var með
talnarununa átti að komast inn í
skápinn. Við vorum nokkrir út-
lendingar í skólanum sem til-
heyrðum hópi skiptinema. Við
héldum hópinn og fréttum utan
að okkur að við vektum mikla at-
hygli, þrátt fyrir að við gerðum
ekkert til að láta á okkur bera.
Stundum stoppuðu krakkar á
göngunum til að hlusta á okkur
tala eða bara til að horfa á hvern-
ig við værum klædd. Það hvarfl-
aði aldrei að mér að einhver einn
nemandi skólans væri að fylgjast
með öllum ferðum mínum.
Ástarbréf og blóm
Ég eignaðist fljótt góðan vina-
hóp af amerískum krökkum þeg-
ar ég fór að stunda íþróttir og
íþróttaæfingarnar hófust strax
eftir skóla. Þar sem ég var sú eina
úr hópnum sem ekki var með bíl-
próf, skiptust krakkarnir á að
keyra mig heim eftir æfingar.
Einn daginn fann ég ónafngreint
bréf í skápnum mínum. Þetta var
eins konar ástarjátning en samt
ótrúlega furðulega orðuð. Ég var
þess fullviss að einhver hefði
ruglast á skápum og bréfið væri
ætlað einhverri kærustunni en í
skólanum áttu nánast allir
kærasta eða kærustu. Ég henti
bréfinu bara í ruslið og gleymdi
því um leið. Daginn eftir fann ég
annað bréf og nafnið mitt var
skrifað á það. Þar skrifaði bréf-
ritarinn að honum hefði sárnað
viðbrögð mín deginum áður,
hann hefði fundið bréfið krump-
að og rifið í ruslafötu hjá skápn-
um mínum. Mér fannst þetta orð-
ið svolítið dularfullt en ákvað að
láta þetta eiga sig. Ég ákvað að
geyma bréfið, ætlaði reyndar
alltaf að sýna það vinum mínum
en það fórst fyrir.
Fimm mínútum eftir að ég var
komin heim af æfingu þennan
dag var dyrabjöllunni hringt.
Amerísku foreldrar mínir höfðu
bannað mér að fara til dyra á
meðan ég væri ein heima ef ég
þekkti ekki þann aðila sem stæði
út á tröppum. Ég leit út um
gluggann og sá hvar bfll, merkt-
ur blómabúð í bænum, stóð í inn-
keyrslunni en ég vildi samt ekki
fara til dyra. Eftir smá stund
heyrði ég hann aka í burtu. Ég
opnaði dyrnar og fyrir framan
þær lá stór kassi með nafninu
mínu framan á. Ég var svo for-
vitin að ég náði í kassann og opn-
aði hann. í honum lágu blóm og
tugir korta sem á voru alls kyns
ástarjátningar. Nafn sendanda
kom hvergi fram. Ég fékk gæsa-
húð þegar ég las kortin. Sá sem
var að senda mér þetta, hafði
greinilega fylgst vel með mér.
Hann vissi hvenær ég mætti í
skólann, hvaða ilmvatn ég not-
aði, og hann vissi hvaða krakka
ég umgekkst o.s.frv. Ég ákvað að
geyma kortin en henti blómun-
um í ruslið um leið. Ég vissi ekki
alveg hvað ég ætti að segja við
hjónin því þau voru mjög ströng
varðandi kynni mín af hinu kyn-
inu. Ég var mest hrædd um að
þau héldu að ég væri að gefa
þessum strák undir fótinn eða ég
ætti einhverja sök á þessu. Þau
voru samt alltaf mjög elskuleg en
ég vildi reyna að hafa upp á þess-
um strák áður en ég færi að
blanda þeim í málið. Ég reyndi
að hringja í vinkonu mína en hún
var ekki heima. Um kvöldið fór
ég í veislu hjá fjölskyldunni og
náði ekki að hringja aftur í vin-
konu mína.
Viðbjóðsleg mynd
Ég forðaðist að opna skápinn
minn næsta morgun og fór upp á
skrifstofuna til að kanna hvort
einhver hefði verið að forvitnast
um skápanúmerið mitt og heim-
ilisfang. Konan á skrifstofunni
brosti góðlátlega þegar ég spurði
og sagði að það væri straumur af
strákum sem vildi vita hvar litla,
alvöruljóshærða stelpan ætti
heima og gerði bara grín að þess-
um vinsældum. Hún var ekki viss
um hvað þeir hétu eða í hvaða
bekkjum þeir væru og spurði
hvort mér fyndist ekki gaman að
vera svona vinsæl! Ég fór í hálf-
gerðan leynilögguleik þennan
dag og reyndi að fylgjast með
þeim sem fóru um skápasvæðið
mitt. Það var ekki nokkur leið
að finna út hverjir gætu hugsan-
lega verið að njósna um mig því
slíkur var fjöldinn sem gekk um
svæðið. Ég var þess fullviss að
þetta hlyti að vera einhver sem
komst að skápnum á meðan við
hin vorum í tímum. Ég herti upp
hugann í lok dagsins og opnaði
skápinn. Hann var þá orðinn full-
ur af alls kyns ljóðum, kortum
og afar sérkennilegum myndum.
Þessi leynilegi aðdáandi minn var
greinilega meira en lítið bilaður
og mér varð ekki um sel. Einn
skólafélagi minn, sem bjó í sama
hverfi og ég, og tók oft skólabfl-
inn með mér, kom til mín í ein-
um frímínútunum og sagði að
hann hefði fundið sérkennilegt
blað inni í smíðastofunni. A því
stóð nafnið mitt og stór, niðrandi
kvenmannsmynd teiknuð á blað-
ið. í kringum myndina voru skrif-
aðar ógeðslegar setningar. Hann
sagðist ekki vita hver skrifaði
þetta en hann vildi ekki sýna mér
blaðið, það væri alltof viðbjóðs-
legt til þess að sýna það nokkrum
manni. Hann ætlaði að geyma
það og reyna að finna út hver
hefði gert þetta. Mér fannst þetta
farið að vera hið dularfyllsta mál.
Stuttu seinna hitti ég vinkonu
mína og ákvað að sýna henni
hvað var að finna í skápnum.
Hún fékk hálfgert móður-
58
Vikan