Vikan - 11.07.2000, Blaðsíða 59

UttlililfciUlliÍími
sýkiskast þarna á ganginum,
öskraði og hrópaði og sagði að ég
yrði að hafa samband við lögregl-
una og láta hana um að rannsaka
málið. Henni fannst ég taka
þessu af allt of miklu kæruleysi.
Hún sagði að svona nokkuð
kæmi oft upp en það þyrfti að láta
vita, því þetta gæti verið einhver
geðsjúklingur. Ég sagði henni að
ég ætlaði að tala við „foreldra
mína“ um kvöldið og biðja þá að
hafa samband við skólayfirvöld
ef þeim fyndist ástæða til.
Skreyting á kistuna!
Vinkona mín mætti á æfingu
með mér en var alveg miður sín
yfir þessum atburði. Þar sem hún
gat ekki keyrt mig heim fékk ég
far með einum besta vini mín-
um. Hann var búinn að vera í fríi
í skólanum dagana á undan og
því hafði ég heldur ekki sagt hon-
um hvað væri í gangi. Hann
keyrði mig heim og við vorum
að spjalla saman úti í bíl þegar
ég sé sama blómabílinn, og kom
deginum áður, nálgast húsið. Ég
stirðnaði upp og fann hvernig
orðin stóðu föst í hálsinum á mér.
Ósjálfrátt henti ég mér niður í
sætið og romsaði sögunni út úr
mér á methraða og skalf eins og
hrísla. Blómasendillinn stóð fyr-
ir framan útidyrnar með kassa í
höndunum og hringdi bjöllunni
þegar vinur minn fór út úr bíln-
um og bað um að fá kassann af-
hentann. Hann krafðist þess að
vita hver sendandinn væri en
sendilinn harðneitaði að gefa
upp nafnið, sagði að það væri
trúnaðarmál. Vinur minn sagði
að hann myndi hringja í eiganda
verslunarinnar síðar um daginn
og bílstjórinn lét sig hverfa. Ég
veit ekki hvoru okkar brá meira
þegar við opnuðum kassann.
Hann var fullur af svörtum og
hvítum blómum og á miðanum
stóð að svona blóm myndu
skreyta líkkistuna mína! Ég væri
búin að hafna x (hann kallaði sig
alltaf x á öllum kortum) og nú
fengi ég að kenna á því. Ég fengi
bráðum að sjá framan í hann. Ég
skil ekki ennþá hvað ég var ró-
leg á þessari stundu því ég fæ
alltaf gæsahúð þegar ég hugsa um
þetta eftir á. Vinur minn tryllt-
ist, hann harðbannaði mér að
fara inn í húsið og krafðist þess
að ég færi heim með honum. Ég
mætti ekki vera ein eitt augnablik
þangað tii þessi maður fyndist.
Ég hringdi í vinnuna til foreldra
minna heiman að frá vini mínurn,
fullviss að þau yrðu brjáluð ef
þau vissu að ég væri heima hjá
strák.
Leynilegi aðdáandinn
afhjúpaður
Vinur minn talaði við þau og
útskýrði hvað hefði gerst þennan
dag og dagana á undan. Þau
komu strax heim og voru skelf-
ingu lostin. Pabbi minn og vinur
minn fóru í blómabúðina og eft-
ir hálftíma þref við eigandann og
hótanir um að kæra hann, tókst
þeim að fá nafn og síma sendand-
ans. Mamma hringdi heim til
sendandans og í ljós kom að þetta
var einn nemandi skólans. Hann
var jafngamall mér og átti við sál-
ræna erfiðleika að stríða. For-
eldrar hans sögðu að það væri
bara spurning um tíma hvenær
hann yrði tekinn úr skólanum
vegna þessara vandamála. Þeir
voru miður sín þegar þeir heyrðu
hvað hefði gerst. Foreldrarnir
viðurkenndu að hann hefði ver-
ið mjög upptekinn af mér, hann
taldi þeim reyndar trú um að við
værum kærustupar og hann ætl-
aði að fara að kynna mig fyrir
þeim fljótlega. Þau vildu fá að
hitta mig og biðjast afsökunar á
framferði sonar síns. Þau höfðu
líka miklar áhyggjur af því að ég
myndi kæra hann og þau þyrftu
að borga skaðabætur. Það hvarfl-
aði ekki að mér, það eina sem ég
vildi var að fá frið fyrir honum.
Sem betur fer fékk ég ekki fleiri
hótanir né blómasendingar frá
blessuðum drengnum. Ég fékk
að sjá mynd af honum á skóla-
skrifstofunni og áttaði mig þá á
því hvaða drengur þetta var. Ég
hafði oft séð hann sniglast í
kringum mig en ég hélt að hann
væri bara að elta vini sína sem
voru með skápa nálægt mér. Mér
leið alltaf illa þegar ég sá honum
bregða fyrir á göngunum næstu
daga á eftir. Ég mun aldrei
gleyma augnaráði hans eftir að
þetta komst upp, hann var greini-
lega mjög veikur. Ég frétti það frá
systur hans að hann hefði verið
lagður inn á geðdeild nokkrum
vikum síðar og væri sjálfum sér
og öðrum hættulegur, hann hefði
meðal annars ráðist á föður sinn.
Sem betur fer frétti ég það um
það leyti sem ég var að fara heim
aftur, að tveimur árum áður en ég
kom í skólann hefði kvenkyns
nemandi við skólann fengið sam-
bærilegar hótanir og sá sem
hótaði henni hefði staðið við hót-
anir sínar. Stúlkan fannst myrt á
víðavangi en morðinginn fannst,
hann hafði líka verið nemandi í
þessum sama skóla.
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
licimilisfaiigiO er: Mkan
- ..I.ífsres nslusaga". Scljavegur 2.
101 Keykjavík,
Netfang: vikan@frodi.is
Vikan
59