Vikan - 25.07.2000, Síða 44

4. kafli
Annie sagði þetta
með miklum ofsa
vegna þess að hún
var dauðhrædd um
að það endaði með því að hún
færi að trúa honum. Hann virtist
svo viss í sinni sök. Gæti verið að
hún hefði einhvern tíma hitt
hann og steingleymt öllu um
það? Gæti verið að hún hafi ein-
hvern tíma komið til Jurafjalla?
Gæti hún hafa gleymt því? Fólk
gat þjáðst af tímabundnu minnis-
leysi, misst heilu dagana, vikur-
nar og jafnvel heilu mánuðina úr
lífi sínu án þess að gera sér grein
fyrir því þar til minnið kom aft-
ur jafnskyndilega og það hafði
horfið. Hafði eitthvað svoleiðis
komið fyrir hana?
Hún reyndi að rifja upp árin frá
því hún fór að heiman og byrjaði
að vinna með Phil og Díönu. Hún
komst að þeirri niðurstöðu að
hún hefði alltaf verið með öðru-
hvoru þeirra. Þau hefðu örugg-
lega sagt henni ef eitthvað hefði
komið fyrir hana. Hættu þessu!
hugsaði hún reiðilega. Þú hefur
aldrei verið haldin minnisleysi.
Þú átt engar minningar um þenn-
an mann af þeirri einföldu ástæðu
að þú hefur aldrei hitt hann áður.
Þetta er ekkert annað en rugl frá
upphafi til enda. Hættu að láta
hann hafa áhrif á þig!
Hann var greinilega ekki heill
á geði. Hún yrði að vera róleg og
skynsöm.
Hún snerist á fæti og hljóp eft-
ir ganginum inn í hitt herbergið.
Hún hljóp í blindni beint á tösk-
urnar sem stóðu rétt fyrir innan
dyrnar og féll kylliflöt.
„Hvað kom fyrir?“ Marc var
kominn áður en hún gat staðið á
fætur. Hann kraup við hliðina á
henni, strauk hárið frá andlitinu
á henni og gretti sig þegar hann
sá sárið á enninu.
Annie fann eitthvað renna nið-
ur eftir kinnunum. I fyrstu hélt
hún að það væru tár og reyndi að
þurrka þau í burtu. Henni brá
þegar hún sá blóðið á fingrunum.
„Hvernig í ósköpunum fórstu
að þessu?“ spurði Marc og sluddi
hana á fætur.
„Ég datt um töskurnar og rak
mig illilega í,“ svaraði hún reiði-
lega. Hann mátti ekki sjá að hún
barðist við grátinn.
Marc leiddi hana að rúminu og
sagði henni að setjast niður.
„Bíddu hérna meðan ég næ í eitt-
hvað til þess að þvo blóðið fram-
an úr þér,“ sagði hann. Hún
hlýddi eins og þægt barn. Hana
svimaði og henni var flökurt.
Hún þreifaði á sárinu og kveink-
aði sér.
„Ekki snerta sárið!“ sagði
Marc þegar hann kom til baka
með vatn í skál, svamp og hand-
klæði. Hann kraup fyrir framan
hana, þvoði blóðið varlega fram-
an úr henni og skoðaði sárið.
,Mér sýnist þetta nú ekki alvar-
legt. Sárið er ekki stórt og það
er þegar næstum hætt að blæða úr
því. Þú getur hulið það með hár-
inu þar til það er gróið.“ Hann
þerraði andlit hennar með hand-
klæðinu. „Viltu að ég setji plást-
ur á sárið?“
Hana svimaði ennþá en nú
aðallega vegna nálægðar hans.
Hún hafði aldrei verið eins með-
vituð unt nærveru nokkurs
manns. Hún varð skelfingu lost-
in þegar hún fann geirvörturnar
þrútna og silkiskyrtan hennar
gerði lítið til þess að leyna því.
„Viltu að ég setji plástur á sár-
ið?“ spurði hann aftur.
Hún kom varla upp orði og átti
erfitt með að draga andann. Hún
reyndi að leyna því hvaða áhrif
hann hafði á hana.
„Nei, ég held að það sé betra
að leyfa loftinu að leika um það.“
Hann kinkaði kolli. „Það er
líklega rétt hjá þér.“ Hann strauk
hárið á henni blíðlega frá enninu.
Annie leit niður og reyndi að
anda rólega.
„Líður þér betur? Er eitthvað
fleira sem ég get gert fyrir þig
meðan ég er í læknisleik?“ spurði
hann hlæjandi. Hún reyndi að
brosa og hristi höfuðið.
„Nei, ég man ekki eftir fleiru í
augnablikinu."
„Jæja þá.“
Hún virti hann fyrir sér með-
an hann þurrkaði sér um hend-
urnar og tók saman áhöldin. Hún
gat ómögulega áttað sig á þessum
manni. Blíðan og umhyggjan sem
hann hafði sýnt þegar hún meiddi
sig kom henni á óvart. Sú hlið var
í algjörri mótsögn við harðjaxlinn
sem hafði komið með hana hing-
að gegn vilja hennar og talað eins
og hann væri ekki með öllum
mjalla.
Hann leit upp og sá að hún að
hún var að horfa á hann. Hann
greip andann á lofti og það var
spurn í dökkum augunum. Henni
fannst hún vera að drukkna í
augnaráði hans.
,,Annie,“ hvíslaði hann og
strauk kinn hennar.
Það fór hrollur um hana. Hún
sat hreyfingarlaus og sagði ekki
orð.
Hann hallaði sér að henni, hélt
niðri í sér andanum og beið
spenntur.
Hún stundi og lokaði augun-
um þegar varir þeirra mættust.
Henni fannst sem hún stæði í ljós-
um logum. Hún varð hrædd þeg-
ar hún fann hversu mikið hún
hafði þráð þennan koss og hún
vissi ekki til hvers hann gæti leitt.
Skelfingu lostin sleit hún sig frá
honum. Hann opnaði augun og
gaf frá sér sársaukastunu. Hann
stóð á fætur, reisti hana upp af
rúminu og lagði hendurnar á axl-
irnar á henni.
„Ekki gera þetta,“ sagði hún
biðjandi. Hún var hrædd við
þrána sem skein úr andliti hans.
Það var eins og hann heyrði ekki
til hennar. Hjartað hamaðist í
brjósti hennar þegar hungraðar
varir hans leituðu hennar.
Hún reyndi að snúa sér undan
en hann dró hana nær. Hann
þrýsti henni að sér og strauk nið-
ur eftir líkama hennar. Líkami
hennar logaði og brann og henni
fannst sem beinin væru að
bráðna undir brennheitri húð-
inni.
Fingur hennar læstu sig utan
um hálsinn á honum. Enginn
hafði kysst hana þannig. Þetta
var ekki bara koss. Það var eins
og líkamar þeirra yrðu eitt. Hún
slakaði á og þrýsti sér að honum.
Hann losaði um hnappana á
skyrtunni hennar og hún fann að
hendur hans skulfu. Hann losaði
um brjóstahaldarann undir skyrt-
unni og stundi þegar hann snerti
heitt og mjúkt hörund hennar.
„Annie, Annie,“ hvíslaði
hann.
Hún opnaði augun varlega og
horfði í augun á honum.
„Hefur þú einhvern tíma átt
elskhuga?“ spurði hann hásri
röddu.
Spurningin kom henni á sárs-
aukafullan hátt niður á jörðina.
„Hversu oft þarf ég að segja þér
að einkalíf mitt kemur þér ekki
við? Ég kæri mig ekki um svona
spurningar!"
Hann leit rannsakandi á hana.
„í blöðunum hefur oft verið gef-
ið til kynna að eitthvað hafi ver-
ið á milli þín og umboðsmanns-
ins þíns."
Hún roðnaði af reiði. „Slúð-
urblöðin lifa á þannig sögusögn-
um!“
„Er þetta þá eingöngu slúð-
ur?“
Hún varð fyrri til að líta und-
an. „Það hefur aldrei verið neitt
annað en vinátta á milli okkar
Phil.“
Það var alla vega sannleikur-
inn. Hún var viss um Phil hefði
aldrei haft minnsta grun um að
tilfinningarnar sem hún bar til
hans væru annað og meira en
væntumþykja. Tilfinningar voru
ekki hans sterka hlið. Það sást
best á því hvað hann hafði verið
lengi blindur á tilfinningar sínar
til Dfönu. Þær tilfinningar höfðu
fengið að vera grafnar undir yf-
irborðinu þar til örlögin tóku í
taumana. Annie var fegin því að
hafa aldrei á nokkurn hátt gefið
ást sína til kynna.
„Hvernig leið þér þegar hann
giftist vinkonu þinni?“ spurði
Marc.
„Ég var brúðarmeyja í brúð-
kaupinu þeirra! Það ætti að duga
til þess að sannfæra þig um að ég
44
Vikan