Vikan - 25.07.2000, Blaðsíða 58

mmmMmmumnmi
Sátt sveitastelpa
Hið fuilkomna líf er ekki tíl
en ég held að hað skipti
miklu málí hvaða viðhorf
maður hefur til lífsins. Ég
hafði aldrei leitt hugann að
pví að ég væri að missa af
einhverju á meðan ég bjó í
lítlum bæ úti á landi. Þegar
ég purfti að dvelja í Reykja-
vík í einn mánuð fékk ég
eins konar menningarsjokk
og fannst ég vera að míssa
af einhverju. Ég var næstum
pví Púin að taka örlagaríkt
hliðarspor og særa alla pá
sem mér pykir vænst um.
Sem betur fer áttaði ég mig í
tíma og tók rétta ákvörðun.
S
g ólst upp á lands-
byggðinni í litlum
bæ þar sem öllum
finnst fullkomlega
eðlilegt að konur séu giftar og
tveggja barna mæður tvítug-
ar. Ég byrjaði með æskuást-
inni fimmtán ára gömul og
við unnum bæði í frystihús-
inu. Þegar við vorum átján
ára eignuðumst við fyrsta
barnið okkar og svo kom ann-
að tveimur árum síðar. Við
bjuggum í okkar eigin íbúð,
giftum okkur og lífið gekk
sinn vanagang. Við hjónin
fórum á dansleiki, spilakvöld
og tókum þátt í því félagslífi
sem var í boði hverju sinni.
Okkur leið líka bara mjög vel
tveimur saman og vorum
miklir félagar. Maðurinn
minn var mjög góður og
vandaður og ekki til að það
væri eitthvert vesen á honum
eins og svo mörgum vina hans
sem bjuggu í sama þorpi og
við. Hann var sérlega barn-
góður og mikill fjölskyldu-
maður. Vinkonur mínar stóðu
allar í sömu sporum og ég og
því fannst mér ekkert athuga-
vert við líf mitt. Þegar ég var
tuttugu og fjögurra ára veikt-
ist yngra barnið mitt alvarlega
og ég þurfti að dvelja í einn
mánuð í Reykjavík. Maður-
inn minn hélt heimili áfram
með eldra barninu og nánasta
fjölskylda okkar lagði hönd
á plóg til að hjálpa honum. A
meðan ég var í Reykjavík
hafði ég aðsetur hjá frænku
minni sem var jafnaldra mín
og bjó ein. Við höfðum alltaf
verið góðar vinkonur en sam-
bandið minnkaði á meðan ég
var á kafi í barnastússinu eins
og hún orðaði það. Ég fann
það fljótlega, eftir að ég flutti
inn til hennar, hversu ólíku lífi
við lifðum. Hún var búin að
vera í námi erlendis, komin í
fínt starf og á hraðri leið upp
metorðastigann. Astamálin
hennar voru ævintýri líkust.
í hvert skipti sem við hittumst
sagði hún mér skrautlegar
sögur af kærustum, bæði ís-
lenskum og erlendum. Mér
leið eins og smákrakka í sam-
anburði við þessa heimskonu
og ég fann mikla vanmáttar-
kennd hellast yfir mig þegar
hún byrjaði að segja mér sög-
urnar. Frænka mín sagði
aldrei neitt við mig en mér
fannst það liggj a í augum uppi
að ég væri óttalegur sveitalúði
í hennar augum. Strax eftir
fyrstu vikuna fór hún að
bjóða mér fötin sín til láns og
hún talaði látlaust um hvað
væri í nýjustu tísku. Ég eyddi
öllum deginum inni á sjúkra-
húsi og ég hafði einungis
hugsað um að taka þægileg
föt meðferðis en hún var ekki
lengi að freista mín með fal-
legum fötum og bauð mér að
klæðast þeim hvenær sem ég
vildi.
Karlmenn og kaffihús
Við þessa höfuðborgarferð
gerði ég mér fyrst í hugarlund
hversu ólíku lífi fólkið á
landsbyggðinni og í Reykja-
vík lifir oft á tíðum. Mér
fannst ég varla sjá ungar kon-
ur með börn á meðan allar
ungu konurnar í bænum mín-
um voru mæður. Fólkið
klæddist öðruvísi og mér
fannst eins og við „sveitafólk-
ið“, eins og fólkið á lands-
byggðinni er oft kallað, vær-
um jafnvel litin hornauga. Ég
hafði ekki farið í framhalds-
skóla heldur unnið heima og
í frystihúsinu öðru hverju.
Þegar fólk spurði hvað ég
hafði lært eða við hvað ég
starfaði, fannst mér eins og ég
þyrfti að réttlæta það á ein-
hvern hátt að ég hefði enga
menntun. Mér fannst ég sjá
það skína úr augum fólksins
að ég hlyti að vera svona
heimsk fyrst ég hefði ekkert
lært. Mér leið mjög illa í
nokkra daga yfir þessu og var
farin að leiða hugann að því
hvort ég væri ekki að missa
af miklu. Ég gat einstaka
sinnum um frjálst höfuð
strokið á kvöldin eftir að
barnið var sofnað og þá lang-
aði mig mest heim að leggja
mig en oftast svaf ég á sjúkra-
húsinu hjá því. Frænka mín
vildi ekki heyra á það minnst
að ég færi heim að sofa þeg-
ar ég fékk afleysingu á sjúkra-
húsvaktinni og dró mig með
sér á kaffihús, í bíó og vildi
endilega taka mig með út á líf-
ið. Ég gat ekki hugsað mér að
fara út að skemmta mér þar
sem barnið mitt lá á sjúkra-
húsi. Ég fór því bara einstaka
sinnum með henni á kaffihús
og í bíó. Hvar sem við kom-
um hitti hún alltaf fullt af ung-
um mönnum sem döðruðu
við hana og hún naut athygl-
innar. Þegar þeir voru farnir
talaði hún um þá og var alltaf
„ Ég fór að daðra aðeins uið hann og fannst
petta mjög saklaust. Áður en ég uissi af uar
eitthuað komið af stað sem ekki átti að ger-
ast. Skyndilega uar ég komin í fangið á honum
og uíð farin að kyssast innilega.*
58
Vikan