Vikan - 25.07.2000, Síða 47

Þórunn Stefánsdóttir þjddi
drauminn sem ennþá var ljóslif-
andi og raunverulegur. „Ég var
á gangi í skógi,“ sagði hún og
reyndi að rifja upp smáatriðin til
þess að skilja hvað draumarnir
voru að reyna að segja henni.
„Það er sennilega vegna þess að
þú varst nýbúinn að tala um Ju-
rafjöllin, skógana og engin. Ég
held að þú hafir birst í draum-
num,“ bætti hún við hikandi, „þó
ég geti ekki munað eftir því að sjá
andlit þitt. Það var allavega ein-
hver maður...“
Hún var ekki alveg heiðarleg.
Hún vissi að Marc var maðurinn
í fyrri draumnum. Hún mundi
ekki eftir andlitinu en hún vissi
hvern hún hafði verið að kyssa.
Marc sat hreyfingarlaus og
hlustaði af athygli. Hendur hans
struku eins og ósjálfrátt yfir hár-
ið á henni.
„Og svo ...“ Hún kyngdi, lok-
aði augunum og það fór hrollur
um hana. „Svo gerðist eitthvað
hræðilegt. Ég hljóp grátandi út úr
skóginum, ég heyrði í vélbyssum,
sá sterka ljóskastara, heyrði
menn hrópa á ókunnu tungu-
máli, það hljómaði eins og þýska
... Guð veit hvers vegna mig
dreymdi þetta. Hvernig stendur
á því að mig dreymdi þennan
undarlega draurn?"
Marc sagði ekkert en hélt
áfram að strjúka yfir hárið á
henni.
„Einhver var á flótta, einhver
var að reyna að komast óséður út
úr skóginum,“ sagði hún hugsi.
„Ég held að hann hafi orðið fyr-
ir skoti þótt ég hafi ekki séð það
berum augum. Ég var svo yfir
mig hrædd að ég gat ekkert gert
nema öskra..."
Eftir langa þögn spurði Marc:
„Var þetta allur draumurinn?
Vaknaðir þú við að þú öskraðir?"
Hún kinkaði kolli og fann tár-
in streyma niður kinnarnar. Hún
ýtti Marc varlega frá sér og teygði
sig skjálfhent eftir pappírsþurrku
á náttborðinu. í því mundi hún
eftir því að hún var einungis
klædd bolsemvarsvoþunnurað
hún hefði alveg eins getað verið
nakin. Marc horfði á hana og dró
andann ótt og títt.
Hún flýtti sér að hylja nekt sína
með sænginni og horfði reiðilega
á hann. „Satt að segja man ég
ekki eftir því að hafa fengið
svona slæma martröð. Mig hef-
ur aldrei dreymt svona illa. En
það er svo sem ekkert undarlegt
að mig dreymi illa eftir allt það
sem þú hefur látið mig ganga í
gegnum. Kannski þú viljir vera
svo góður að fara með mig til
Parísar! Það er alveg á hreinu að
ég þori ekki að sofna í nótt. Mig
gæti dreymt þennan andstyggi-
lega draum aftur.“
„Það er ekki ósennilegt," sagði
Marc lágri röddu og hún starði á
hann.
„Hvernig getur þú tekið þessu
svona rólega? Ég var að enda við
að segja þér hvað þessi
draumur var hræði-
legur ... ég get
ekki hugsað
mér að ganga í
gegnum
svona
hremmingar
afturínótt! Ég
er viss um að þú
getur ekki
ímyndað þér hvað
draumurinn var hræði-
legur!"
„Ég get mjög vel ímyndað mér
það,“ sagði hann.
„Hvað meinar þú með því?“
„Mig hefur dreymt þennan
draum aftur og aftur í mörg ár,
Annie. Mig dreymir hann enn-
þá.“
Hún reyndi að fá einhvern
botn í það sem hann var að segja.
„Færð þú oft martröð?"
„Þessa martröð," svaraði
hann.
„Þessa sömu martröð?“ Hún
skildi hvorki upp né niður. „Um
hvað ertu eiginlega að tala?“
„Ég er að tala um drauminn.
Um skóginn, um húsið ..."
Annie stirðnaði upp. Hún
hafði ekki minnst á húsið. Hún
virti hann vel og vandlega fyrir
sér. Svipur hans var alvarlegur og
það var enn meiri alvara í dökk-
um augunum.
„Hvaða hús?“ hvíslaði hún.
Hann andvarpaði. „Dreymdi
þig ekki húsið? Húsið í skógin-
um? Lítið hús með eldiviðar-
hlöðum meðfram veggjunum?“
Hún sagði ekkert, en mundi
eftir eldiviðnum um leið og hann
minntist á hann. Hún hafði ein-
blínt á húsið, hún hafði verið svo
áköf að komast þangað, til
mannsins sem beið hennar þar.
„Þú sást húsið, ekki satt?“
spurði hann hásri röddu.
„Jú,“ svaraði hún. „Hvernig
veist þú það? Hvað er eiginlega
á seyði?“ Hún reyndi að hugsa
rökrétt og átta sig á því sem var
að gerast en hún var svo tauga-
óstyrk að hún átti erfitt með að
hugsa.
„Er ég þátttakandi í einhvers
konar könnun? Ert þú að gera til-
raun með svokallaða yfirskilvit-
lega hluti? Ertu að reyna
að koma hugmynd-
um inn hjá mér
með því að nota
fjarskynjun?
Hvað ertu að
gera mér?“
„Alls ekki
neitt,“ sagði
hann sannfær-
andi, en hún trúði
honum ekki.
„Hvernig getur þú vit-
að hvað mig dreymdi? Þú hlýtur
að hafa gert eitthvað til þess að
framkalla þessa martröð. Hvað
gerðir þú? Notaðir þú dáleiðslu?
Allir vita að dávaldur getur með
einu orði fengið fólk til þess að
framkvæma og segja furðuleg-
ustu hluti sem það man ekki eft-
ir þegar það eru vakið svo úr dá-
inu.“
Hann hristi höfuðið. „Ég dá-
leiddi þig ekki, Annie.“
„Hvernig getur þú þá vitað
hvað mig dreymdi?"
„Ég er búinn að segja þér að
mig hefur oft dreymt þennan
sama draum.“
Hún starði á hann og hrukkaði
ennið. „Ég skil ekki um hvað þú
ert að tala. Hvernig getur þig
dreymt sama drauminn? Hvers
vegna ætti okkur tvö að dreyma
sama drauminn og hvernig get-
ur þú vitað ef svo er?“
„Vegna þess að draumar okk-
ar eiga sér rætur, Annie."
„Ég veit það. Draumar okkar
koma frá undirmeðvitundinni.
En það vill nú einu sinni svo til að
undirmeðvitund mín er ekki sú
sama og þín!“
„Draumar sýna okkur eitthvað
sem við höfum upplifað, Annie.
Eitthvað sem gerðist í dag, í gær
eða á síðasta ári. I draumunum
ferðumst við fram og aftur í tíma,
í gegnum nútíð og þátíð, til þess
að skilja betur það sem gerist í lífi
okkar.“
Oþolinmæðin skein úr augum
hennar: „En þessir draumar hafa
ekkert með líf mitt að gera! Ég
þekkti ekki staðinn, nema ...“
Hún þagnaði í miðri setningu og
hann brosti til hennar.
„Nema þú vissir að þig var að
dreyma Jurafjöllin."
„Þú komst þessu inn í kollinn
á mér með ljósmyndinni og frá-
sögninni um staðinn," sagði hún
reiðilega. Ég hef aldrei komið
þangað og reyndu ekki að segja
mér að ég muni það ekki, vegna
þess að það er ekkert að muna.
Það er rétt að pabbi var fæddur
þar og fjölskylda hans hefur búið
þar í margar kynslóðir, eftir því
sem hann sagði, en hann fór
aldrei með mig þangað og enn-
þá hef ég aldrei farið þangað þótt
ég sé ákveðin í þvf að gera það
einhvern daginn."
„Annie, þú skilur mig ekki...“
byrjaði hann og hún greip reiði-
lega fram í fyrir honum.
„Ég var að enda við að segja
þér eina ferðina enn að ég hef
aldrei komið þangað. Aldrei í líf-
inu!“
Undarleg þögn fylgdi orðum
hennar. Loks sagði Marc lágri
röddu: „Aldrei í þessu lífi, það
er rétt, Annie. En þú hefur kom-
ið þangað og þú ert að byrja að
muna eftir því. Ég var viss um að
þú fengir minnið með réttri örv-
un. Þú ert að byrja að fikra þig
eftir slóðinni sem ég hef verið á
lengi. Það sem þig dreymdi var
allt til í raunveruleikanum, hús-
ið, göngustígarnir, myrkrið, sker-
andi ljósin, ógnandi raddirnar og
vélbyssuskotin. Mig hefur
dreymt þennan draum í mörg ár.
Ég hef góða og gilda ástæðu til
þess að muna hvert einasta smá-
atriði hans. Það var nefnilega
þarna sem ég dó.“
Vikan
47