Vikan - 25.07.2000, Side 59

líHlililUáillJlik*
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Heiniilisfaiioið er: Vikan
- „Lífsreynslusaga“, Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Netfang: vikan@frodi.is
myndi særa marga með því að
hugsa bara um mig og einn
dag í einu. Hvað myndi glans-
inn á Reykjavíkurlífinu end-
ast lengi?
Daginn eftir fór ég heim til
frænku minnar og sagði henni
nákvæmlega hvernig mér
leið. Ég hitti líka strákinn sem
ég hafði verið að kyssa því
og hafa ekki úr miklu að velja.
Sambandið mitt við manninn
minn varð miklu betra eftir
viðburðaríka partíið og við
erum ennþá hamingjusam-
lega gift þótt það séu liðin
fimm ár frá umræddu atviki.
Frænka mín hefur aldrei
minnst á þetta og hætti alveg
að ræða um karlmennina í lífi
hann var hálfgerður heima-
gangur í íbúðinni og ég bað
hann afsökunar. Þetta var erf-
iður dagur en einn sá lær-
dómsríkasti sem ég hef lifað.
Tveimur dögum síðar gat ég
farið aftur heim með strákinn
minn og ég hraðaði mér úr
Reykjavík um leið og færi
gafst. Ég sagði manninum
mínum ekki frá því sem gerð-
ist þarna um nóttina en hann
fékk mjög hamingjusama
konu heim til sín, miklu þakk-
látari en konuna sem fór að
heiman. Ég er mjög sátt við
að vera harðgift kona með
tvö börn og hafa gifst æsku-
ástinni. Ég veit að margir
hneykslast á mér að gera ekki
meira við líf mitt, að sóa því
þarna í sveitinni en mér finnst
það ekki vera sóun. Ég er
mjög sátt við að kaupa fötin
mín í tískuverslun staðarins
sínu. Hún kemur samt reglu-
lega í heimsókn til okkar, þá
aðallega til að hneykslast á
því hvernig sé hægt að búa á
þessu krummaskuði. í síðustu
tveimur heimsóknum kom
hún með sama kærastann
með sér og er greinilega far-
in að róast örlítið.
að spyrja hvort ég sæi ekki
eftir að hafa gift mig svona
ung og missa af öllum sætu
gæjunum. Ég svaraði henni
einhverju sinni að ég væri
hæstánægð með lífið mitt og
eiginmann minn. Ég var
kannski ekki að segja henni
allan sannleikann og það var
synd að segja að hún hefði
ekki hrist upp í huga mínum.
Ég fylltist skelfingu í smá tíma
og fannst ég vera að missa af
lífinu sjálfu. Ég var sjálf farin
að trúa því að ég væri heimsk-
ur sveitalúði í ljótum fötum
sem kynni bara að vera hús-
móðir. Frænka mín hugsaði
eingöngu um sig og sínar
þarfir og það hvarflaði aldrei
að henni að leysa mig af á
sjúkrahúsinu. Ég brosti oft í
laumi þegar ég heyrði stór-
brotnar lýsingar hennar í sím-
anum á því hvernig lífi frænka
hennar lifði í menningarleys-
inu.
Kossar og Kelerí
Frænka mín var svo elsku-
leg að halda partí fyrir vini
sína til að sýna þeim sveita-
stelpuna. Margir ungir og
myndarlegir karlmenn mættu
í gleðskapinn og ég fékk sam-
viskubit yfir að vera að
skemmta mér þarna á með-
an maðurinn minn var heima
með annað barnið og vitandi
marga mánuði. Einn besti
vinur frænku minnar gaf mér
undir fótinn og ég fann hvern-
ig sjálfstraustið jókst og allt í
einu var ég orðin ráðvillt
hvernig ég ætti að haga mér.
Ég fór að daðra aðeins við
hann og fannst þetta mjög
saklaust. Aður en ég vissi af
var eitthvað komið af stað
sem ekki átti að
gerast. Skyndi-
lega var ég
kominífangiðá
honum og við
farin að kyssast
innilega. Ég
fann hvernig
löngun til að
fara með hon-
um inn í her-
bergi togaði í
mig en allt í
einu var eins og
ég vaknaði til
lífsins og áttaði
mig á hvað ég
væri að gera. Ég
hljóp inn á bað
og fór að há-
gráta, ég var
með svo mikið
samviskubit. Ég
reif mig úr föt-
um frænku
minnar, fór í mín eigin og
hljóp beinustu leið út úr hús-
inu. Frænka mín hafði verið
stödd í öðru herbergi íbúðar-
„Ég suaraði henni einhuerju sinni að ég væri
hæstánægð með lífið mitt og eiginmann minn.
Ég var kannskí ekki að segja henni allan
sannleikann og hað var synd að segja að hún
hefði ekki hrist upp í huga mínum. Ég fylltist
skelfingu í svolítinn tíma og fannst ég vera að
missa af lífinu sjálfu.“
af hinu barninu á sjúkrahúsi.
Samt fannst mér undir niðri
svolítið gaman að upplifa slíkt
og fann að þetta líf kitlaði mig
svolítið. Frænka mín var búin
að klæða mig upp samkvæmt
nýjustu tísku og mér fannst
þetta ekki vera ég sjálf sem
var þarna í veislunni. Ég fékk
mér í glas í fyrsta skipti í
innar og vissi ekki hvað var að
gerast þegar hún sá mig
hlaupa út úr íbúðinni. Ég fór
beint upp á sjúkrahús og sat
þar alla nóttina, gjörsamlega
miður mín. Eftir dágóðan
tíma fór ég að sjá að lífið mitt
var ekki eins hræðilegt og
mér fannst í fyrstu. Ég fór að
velta því fyrir mér hvað ég
Vikan
59