Vikan - 01.08.2000, Page 7

„Vítahríngurinn hófst snemma. Skílaboð-
in sem ég tékk frá umhuerfinu uoru að
begar maður er feitur bá er maður ekki
neitt. Þeír sem ekki bekktu mann tóku
ekki mark á manni uegna uaxtarlagsins. í
leíkjum uar ég alltaf kosin síðust og uar
oft látin uera „súkkulaðí."
„Ingunn er glæsilcg kona, hávaxin og grönn
og vel nicnntuö. Hún hefur jijáöst af lotu-
græögi (bulimiu) og hefur haft áhyggjur af
þyngd sinni frá því hún man eftir sér. Þess
skal tekiö frani aö myndirnar seni fylgja viö-
talinu eru sviðsettar.
í líkamanum. Ég borðaði eina
appelsínu yfir daginn, drakk tab
og tuggði tyggjó. Á kvöldin rétt
nartaði ég í kvöldmatinn. Öll sæt-
indi voru á algjörum bannlista,
það voru bara ávextir og græn-
meti sem ég leyfði mér borða og
varla það. Mér fannst ekkert
óeðlilegt við þetta þó ég væri í
raun að svelta mig. Þetta var það
sem ég þurfti að gera til þess að
halda mér grannri. Mér fannst
allt ganga mér í haginn,“ segir
Ingunn og brosir lítillega.
virði, ég gat svalað þörfinni fyrir
að borða og samt haldið mér
grannri. Þetta var orðið að fíkn
sem ég réð ekki við, ég varð að
æla matnum."
Ingunn sagði aldrei nein
um frá þessari
„megrunarað
ferð“
sinni,
ekki
einu
Þyngdaraukning og lotu-
græðgi
Ingunn fór nú í menntaskóla
og gekk vel. Hún tók mikinn þátt
í félagslífinu og eignaðist
kærasta. „Ég blómstraði í
menntaskólanum og leið vel.
Þarna þekktu fáir mína forsögu,
og því nær enginn sem mundi eft-
ir „tröllskessunni" og „fituboll-
unni“ frá því í grunnskóla. Ég var
vinsæl og vel liðin, og eignaðist
minn fyrsta kærasta. Smám sam-
an fór ég að slaka á klónni og
leyfa mér að borða sætindi á ný.
Ég þyngdist í kjölfarið um 4-5 kg
og það þótti mér auðvitað alveg
ægilegt því mér fannst ég ekkert
vera að borða neitt að ráði. Van-
líðanin steyptist yfir mig að nýju.
Brátt myndi allt verða eins og
áður ef ég gerði ekki neitt í mál-
unum. Mig langaði samt að geta
borðað, því eins og ég sagði áður
er ég svo mikill nautnaseggur.
Þegar ég var að horfa á sjón-
varpið eitt kvöldið var verið að
sýna þátt sem fjallaði um átrösk-
unarsjúkdóma og þar á meðal
lotugræðgi. Þetta átti að vera fyr-
irbyggjandi þáttur en þarna
fannst mér lausnin komin. Ég gat
borðað það sem ég
vildi og síðan ælt því.
Það var rosalega erfitt
að æla í fyrsta skiptið
en ég ætlaði mér að
geta þetta. Þetta var
eitthvað sem aðrir
gátu gert og þetta ætlaði ég líka
að gera. Eftir viku var ég orðin
háð þessu, að borða og æla, en
ég þurfti alltaf að stinga fingrin- I
um ofan í kok til þess að geta
ælt og þetta kostaði oft mikil ■
átök. En mér fannst það þess
sinni bestu vinkonum sínum sem
hún trúði þó fyrir öllu öðru.
Henni fannst skömm að þessu.
Skömm að geta ekki stjórnað því
sem hún léti ofan í sig. „Þetta var
spurning urn að hafa ein-
hverja stjórn. Ég var
með mikla full-
komnunar-
áráttu og ef
ég gat ekki
stjórnað
því sem
ég
borðaði hverju gat ég þá stjórn-
að? Mamma fór fljótlega að taka
eftir því undarlegri hegðun minni
í sambandi við mat, stundum át
ég mjög lítið en stundum tróð ég
mig alveg út. Hún heyrði einnig
í mér þegar ég var að kasta upp
inni á baði. Hún gekk á mig og
vildi að ég leitaði mér aðstoðar.
Ég lét tilleiðast vegna ýtni
mömmu og fór til geðlæknis en
meðferðin bar ekki árangur. Ég
var með mótþróa, fannst geð-
læknirinn, sem var reyndar kona,
hallæris- og tilgerðarlegur auk
þess sem mér fannst meðferðar-
leiðin alveg vonlaus. Ég átti bara
að tala og tala, en mér fannst mér
lítið leiðbeint um hvernig ég ætti
að skipuleggja mitt líf upp á nýtt.
I Ég var þó fyrst og fremst ekki til-
búin til þess að láta fíknina frá
Lífið litaðist af lotu-
græðginni
Ingunn hætti með kærast-
anum og næstu 10-12 ár í lífi
hennar voru lituð af lotu-
græðginni. „Smám saman lét
ég hana stjórna mér algjör-
lega. Ég þoldi ekki hátíðir eins
og jól og páska þar sem mat-
arborðin svignuðu undan ýms-
um kræsingum og það var mér
áþján að fara út að borða, í
veislur og saumaklúbba þótt ég
reyndi alltaf að borða mjög lít-
ið því ég leyfði mér ekki að kasta
upp annars staðar en heima hjá
mér. Ég tók aldrei þá áhættu að
upp um mig kæmist. Ég þurfti því
að vera með matinn í líkamanum
og það olli mér mikilli vanlíðan.
Mér fannst ég sjá og finna hvern-
ig maturinn breyttist í fitu og mig
hryllti við því. Ég hélt áfram að
hreyfa mig talsvert mikið og líf
mitt snerist því að miklu leyti
um að eyða matnum úr líkam-
anum. Mér fannst ég fjötruð. Það