Vikan - 03.10.2000, Blaðsíða 51

Hún hafði nú fengið meira
en nóg af ættjörð sinni og hún
sparaði hvar sem hún gat þar
til henni hafði tekist að
skrapa saman fyrir fargjald-
inu til Liverpool. Hún var
átján ára þegar hún kom til
bresku hafnarborgarinnar.
Hún fékk starf og gat komið
sér þolanlega fyrir en sex
árum síðar hitti hún Mario Pi-
stolas og giftist honum. Hann
var innflytjandi af grískum
uppruna og fljótlega kom í
ljós að hann var henni ekki
einungis ótrúr heldur átti
hann einnig til að berja hana
þegar honum mislíkaði eitt-
hvað. Hjónin eignuðust þrjú
börn saman og Christina ótt-
aðist að missa börnin ef hún
færi svo hún þoldi misþyrm-
ingar hans og kúgun í þrett-
án ár.
Styrktist við hverja raun
Þótt undarlegt kunni að
virðast var eins og Christina
styrktist við hverja raun.
Guðstrú hennar var sterk og
hún segist sjálf aldrei hafa
misst trúna. Arið 1971 varð
hún fyrir undarlegri reynslu,
hana dreymdi að hún væri
stödd í heitu landi. Allt í
kring var hitabeltisgróður og
í fjarska sá hún rauðgullinn og
svartan himinn. Hópur af ská-
eygðum börnum hljóp í áttina
til hennar og ein lítil stúlka
teygði fram hendurnar í átt-
ina til hennar. Christina
reyndi að grípa um hendur
hennar og verja hana falli og
um leið sá hún skrifað með
logandi stöfum yfir himininn
Víetnam. Christina vissi ekki
einu sinni hvar Víetnam var.
Draumurinn hafði mikii
áhrif á hana og hún sagði
manni sínum frá honum.
Hann gerði lítið úr því hversu
merkilegur draumurinn væri
og taldi hann enn eitt merki
þess að kona hans væri að bil-
ast á geði. Christina hafði gert
nokkrar tilraunir til að fremj a
sjálfsmorð og á næturna svaf
hún órólega kvalin af
martröðum. Hann lét svipta
hana sjálfræði og leggja inn á
I Sólskinsskólum CNCF
samtakanna er börnum
ekki aðeins séð fyrir
húsaskjóli og mat heldur
fá þau að skemmta sér í leik.
Þetta er fótboltalið eins
sólskinsskólanna eftir
sigur í leik.
geðsjúkrahús. Hann bað
læknana um að framkvæma
heilaskurðaðgerð á henni
(lobotomy) en þeir gerðu það
ekki. Hún var hins vegar sett
í raflostmeðferð. Loks kom
að því að Christina hitti geð-
lækni sem hafði skilning á að-
stæðum hennar. „Farðu frá
manninum þínum og snúðu
aldrei til baka,“ sagði hann og
hún fór að ráðleggingum
hans. Hún flutti til Surrey þar
sem hún kynntist Simoni
Noble sem hún síðar giftist.
Hann reyndist henni hinn
besti í alla staði og hjálpaði
henni að fá forræði yfir börn-
unum sínum. Hjónabandið
entist í áratug og allan þann
tíma var hún í meðferð hjá
sálfræðingi til að gera upp for-
tíð sína.
„Ég vissi að það voru forlög
mín að fara til Víetnam,“ seg-
ir Christina í ævisögu sinni
Bridge Across My Sorrows
(Brú yfir sorgir mínar). Eftir
að hjónabandi hennar og
Nobles lauk og börnin voru
farin að sjá um sig sjálf hóf
hún að safna fyrir ferðinni út.
Hún kom til Ho Chi Minh
borgar árið 1989. Kjör hinna
fjölmörgu götubarna sem
drógu fram lífið í borginni
gengu henni að hjarta. Hún
tók tvær litlar stúlkur sem hún
hitti fyrir utan hótel sitt með
sér upp á herbergi, baðaði
þær og gaf þeim ný föt. Dag-
inn eftir beið hennar heill
hópur sem hún fór með í sund
í hótelsundlauginni.
Þarf aðeins eina mann-
eskju til
Christina vildi gera meira
og velti fyrir sér hvernig hún
ætti að fara að því. í nágrenni
hótelsins rakst hún á kulda-
legt munaðarleysingjahæli
sem allt var í niðurníðslu. I
garði hælisins var ónotað hús
og Christina vissi strax að það
vildi hún fá undir starfsemi
sína. Hún hóf þá strax að
skrifa bréf til allra stærstu fyr-
irtækja sem hún þekkti með
beiðnum um hjálp. Flestum
bréfunum var ekki svarað en
loks fékk hún 10.000 $ styrk
frá Enterprise Oil og Christ-
ina Noble’s Children’s
Foundation var orðin stað-
reynd. Hún opnaði skrifstofu
í Englandi og hóf að safna fé.
Henni tókst að ná saman
200.000 $ og fyrir þá peninga
opnaði hún heilsugæslustöð
sem veitti ókeypis þjónustu í
Víetnam. Innan mánaðar
hafði hún tekið á móli yfir
þúsund börnum veitt þeim
læknishjálp og bólusett þau.
Sólskinsskóli Christinu
Noble opnaði skömmu síðar
og áður en dagurinn var lið-
inn voru ekki bara kennslu-
stofurnar fullar af börnum
heldur garðurinn allt í kring-
um húsið líka. Starfsemi
Christinu í Vietnam er þegar
orðin rótgróin en nýlega hóf
hún svipaða starfsemi í Mon-
golíu. Þegar Sovétríkin liðuð-
ust í sundur urðu mörg lýð-
veldin illa úti, efnahagur
landanna hrundi og í fæstum
þeirra var nokkurt virkt fé-
lagslegt kerfi eða heilbrigð-
isþjónusta í háum gæðaflokki.
Starf Christinu í Mongolíu er
rétt að hefjast en samt sem
áður hefur hún náð ótrúleg-
um árangri á skömmum tíma.
A ellefu árum hefur Christina
Noble hjálpað þúsundum
götubarna til að öðlast betra
líf og þótt þau séu vissulega til
sem leita út á göturnar aftur
telur Christina það aukaatriði
þegar starf hennar er metið.
Hún segir: „Æskan er lítils
metin nú á dögum. Fjöl-
skyldulíf, samstaða í samfé-
laginu og samskipti eru alltaf
að minnka og nánast að verða
að engu. Börn horfa á sjón-
varp eða leika sér á Internet-
inu nánast allan daginn. Það
sem þau þarfnast er hins veg-
ar einhver sem hlustar, örvar
ímyndunarafl þeirra, burstar
á þeim hárið, horfir á leiki
þeirra og tekur eftir því að
þau eru að vaxa og dafna dag
frá degi. Þegar ég var að byrja
starf mitt sagði fólk gjarnan;
þú ert aðeins ein manneskja
og ein manneskja fær aldrei
miklu áorkað. En þegar ég var
barn þarfnaðist ég aðeins
einnar manneskju. Einnar
manneskju sem hlustaði á mig
og elskaði mig. Ég er einhvers
konar samnefnari fyrir öll yf-
irgefnu börnin sem ég hitti og
ég mun aldrei geta sætt mig
við að það sem kom fyrir mig
komi fyrir önnur börn án þess
að reyna að koma í veg fyrir
það.“
Heimilisfang samtaka
Christinu Noble:
Marlies Korl/.-Singh
Chrislina Nohle Childrcn's
Foundalion
1671 Tilden Road
Mohrsville, PA 19541
Vefsíður eru cncl'-
internalional@encf.org
www.encf.org.