Vikan - 03.10.2000, Blaðsíða 7

Guðný Heiðbjört: „Huerj-
um hefðí svo sem átt að
detta í hug að 13 ára,
ófermd stúlka ætti von á
barniP Mamma tók
bessu með undraverðri
ró, enda ekki annað að
gera úr bví sem komíð
var. Það má segja að ég
hafi fengið vægt taugaá-
fali begar betta varð op-
inbert en um ieið var ég
fegín."
ir Prúður. „Mamma eignaðist
mig þegar hún var aðeins 17 ára
og ég vissi að hún óskaði mér
ekki þess að lenda í því sama.
Hún tók þessu þó mjög vel en
gerði mér grein fyrir að ég yrði að
taka ákvörðun og axla ábyrgðina
á því að verða móðir. Mamma
var ófrísk að yngstu systur minni
á þessum tíma, en hún fæddist í
júní en ég átti Ragnheiði í nóv-
ember. Mamma var því aðeins 33
ára þegar hún varð amma,“ seg-
ir Þrúður og brosir.
Guðný segist ekki hafa sagt
neinum frá því að hún ætti von á
barni. „Mamma gekk á mig í des-
ember þegar ég var komin 6
mánuði á leið. Ég bjó í sveit og
var í heimavistarskóla sem hef-
ur sennilega auðveldað mér að
halda þessu leyndu. Reyndar sást
nánast ekkert á mér fram að
þeim tíma, ég gekk í sömu föt-
unum og gerði allt eins og ég var
vön, hvort sem það var að fara í
leikfimi í skólanum eða ganga í
sveitastörfin. Hverjum hefði svo
sem átt að detta í hug að 13 ára,
ófermd stúlka ætti von á barni?
Mamma tók þessu með undra-
verðri ró, enda ekki annað að
gera úr því sem komið var. Það
má segja að ég hafi fengið vægt
taugaáfall þegar þetta varð op-
inbert en um leið var ég fegin.
Ég man ekki eftir að hafa fund-
ið fyrir öðru en góðum hug og
miklum stuðningi. Það lögðust
allir á eitt að gera það besta úr
þessu og vernda mig, hvort sem
það voru vinir, ættingjar eða
skólafélagar," segir Guðný.
Fæðingin erfíð
Guðný fór ekki í skólann aft-
ur eftir jólafrí. „Þetta var mikill
snjóavetur og mömmu fannst ör-
uggast að ég myndi dvelja í
Reykjavík það sem eftir væri
meðgöngunnar ef eitthvað skyldi
fara úrskeiðis. Ég fór því suður í
janúar og bjó hjá frænku minni
en ég átti barnið í mars. Þegar
hríðirnar hófust vissi ég að ekki
yrði aftur snúið. Fæðingin var
erfið, Gunnhildur náði ekki að
klára að snúa sér og þegar út-
víkkunin var um það bil hálfnuð
stoppaði allt saman. Ég fékk
mænudeyfingu og hún var tekin
með töngum. Það var yndisleg
tilfinning að fá hana í fangið. Það
helltust yfir mig sterkar móður-
tilfinningar gagnvart þessari litlu
veru og ég var með hana á brjósti
í sex mánuði. Ég
fermdist snemma um
sumarið og hélt þá á
Gunnhildi undir
skírn. Um haustið
þurfti ég að fara í
heimavistina, enda
átti ég tvö ár eftir af
grunnskólanum.
Gunnhildur varð eftir
hjá foreldrum mfnum
í sveitinni og ég kom
heim um helgar eins
og áður. Mér fannst
óskaplega erfitt að
skilja hana eftir og ég
saknaði hennar mik-
ið,“ segir Guðný.
Þrúður var byrjuð í
Iðnskólanum og seg-
ist lítið hafa hugsað út
í fæðinguna sjálfa á meðgöng-
unni. „Ég ætlaði að taka jólapróf-
in í skólanum því Ragnheiður átti
ekki að koma í heiminn fyrr en í
fyrsta lagi 1. desember. Hún lét
hins vegar ekki bíða eftir sér og
fæddist tveimur vikum fyrir áætl-
aðan tíma. Fæðingin gekk mjög
vel en þegar verkirnir voru sem
verstir hefði ég verið alveg til í að
hætta við. Sársaukinn gleymdist
þó fljótt þegar ég fékk þessa litlu
mannveru í fangið. Það var eins
og hjartað bráðnaði þegar hún
var lögð í fangið á mér, og ég
gerði mér þá fyrst almennilega
grein fyrir því að ég bæri ábyrgð
á henni,“ segir Þrúður með
þunga í röddinni. „Ég fór hins
vegar í jólaprófin þótt Ragnheið-
ur væri aðeins 2 vikna og gekk
vel.“
Mikili munur á meðgöng-
um
Frænkurnar eru sammála um
að fyrsta meðgangan hafi verið
frábrugðin þeim síðari. „Það eru
engar tvær meðgöngur eins,“
segir Þrúður, „ég er alltaf að upp-
götva eitthvað nýtt og finnst
alltaf jafnspennandi að ganga
með og eignast barn en þegar ég
átti fyrsta barnið leið mér stund-
um eins og ég væri lítil stelpa í
dúkkuleik.“
Guðný segir allar meðgöng-
urnar hafa gengið vel en andlega
hafi upplifunin verið ólík. „I
fyrstu meðgöngunni var ég ekki
fyllilega meðvituð um það sem
var að gerast í líkama mínum. Ég
fór ekki í hefðbundið mæðraeft-
irlit, sónar eða læknisskoðun
fyrstu sex mánuðina þar sem ég
reyndi í lengstu lög að leyna því
að ég væri með barni. Ég fylgd-
ist hins vegar mjög vel með með-
göngunni þegar ég gekk með
Brynjar Gauta og fannst ég að
mörgu leyti vera að upplifa með-
göngu í fyrsta sinn.“
Kúventi lífi sínu
Höfðu barneignirnar áhrif á
menntun þeirra?
„í rauninni ekki mikil,“ segir
Guðný. „Ég kláraði grunnskól-
ann og fór suður í menntaskóla.
Það lögðust allir á eitt svo ég gæti
gengið menntaveginn. Við bjugg-
um heima hjá foreldrum mínum
Þriíður með
Ragnlieiði.
og þeir að aðstoðuðu mig mikið
við uppeldið á Gunnhildi. Þegar
ég fór suður í skóla varð hún eft-
ir hjá þeim og ég kom heim um
helgar. Eftir að ég átti Brynjar
Gauta, þá 22 ára, fluttist ég aft-
ur í sveitina og í fyrra keyptum
við Guðjón, eiginmaður minn,
kúabú foreldra minna að Syðri-
Knarrartungu í Breiðuvík. Und-
anfarin tvö ár hef ég verið í fjar-
námi við Landbúnaðarháskól-
ann á Hvanneyri samhliða bú-
störfunum og útskrifast þaðan
sem búfræðingur í vor.“
Þrúður segir að tilkoma Ragn-
heiðar hafi haft mikil áhrif á hana
og í rauninni orðið til þess að hún
kúventi lífi sínu. „Ég var í miklu
ójafnvægi þegar ég varð ófrísk að
Ragnheiði og líf mitt var ekki í já-
kvæðum farvegi. Ég efast um að
ég hefði gengið menntaveginn þó
að ég hefði ekki orðið ófrísk.
Ragnheiður var í rauninni bjarg-
vættur minn og ég tók sjálfa mig
í gegn, axlaði mína ábyrgð og
breytti lífi mínu til betri vegar.
Mig langar að læra meira og er
ákveðin í að fara í nám þegar ég
hef ákveðið hvað ég vil læra. Það
er aldrei að vita nema ég í fylgi í