Vikan - 03.10.2000, Blaðsíða 47

Þórunn Stefánsdóttir þjddi
að Charlotte var ekki kærasta
Daniels.
„Paul Winter var skjólstæð-
ingur minn,“ sagði Daniel og
hellti í bollana þeirra.
„Þessi kona er ekkert ann-
að en blóðsuga. Hún vissi svo
sannarlega hvað hún var að
gera þegar hún krækti klóm
sínum í Paul. Mér er sagt að
hún hafi fengið allt eftir hans
dag og Gordon standi uppi
slyppur og snauður."
„Gordon er stjúpsonur
Pauls,“ sagði Daniel. „Hann
á enga lagalega kröfu í búið.“
„Nei, en þeir voru mjög
nánir. Paul gerði allt fyrir
hann áður en hún kom í spil-
ið. Tuttugu og þriggja ára
gömul kona að giftast manni
á hans aldri..."
„Annað eins hefur nú
gerst.“
„Já, og við vitum hvers
vegna.“
Daniel kipraði munninn og
Charlotte leit kvíðin á John
Balfour. Hann naut þess
greinilega að ögra fólki en
hlaut að gera sér grein fyrir
því að Daniel kærði sig ekki
um að heyra gagnrýni um
Patriciu, sérstaklega ekki svo
hún heyrði.
„Þetta hús lítur út fyrir að
vera mjög gamalt,“ sagði hún
til þess að breyta um um-
ræðuefni. Hún taldi sér trú
um að það væri vegna þess að
hún hefði aldrei haft gaman
af því að hlusta á fólk munn-
höggvast. Að það hefði ekk-
ert að gera með löngun til
þess að bjarga Daniel úr klíp-
unni. „Það hlýtur að eiga sér
spennandi sögu.“
John Balfour sendi henni
fyrirlitlegt augnaráð.
„Hvernig ætti ég að vita
það? Ég er áttatíu og þriggja
ára, ekki áttahundruð ára.“
„Láttu ekki svona, John,“
sagði Daniel. „Þú veist vel
hvað hún á við. Jú, húsið á sér
merkilega sögu,“ sagði hann
og brosti til Charlotte. „Satt
að segja átti afasystir mín
það.“
„Þangað til hún ákvað að
gefa hreppnum það með því
skilyrði að húsið yrði notað í
þágu okkar aumingjanna sem
minna mega sín,“ sagði John.
„Afasystir mín gaf hreppn-
um húsið, það er rétt, en því
miður voru engir peningar í
kassanum til þess að halda
húsinu við. Góðgerðarsam-
tökin sem reka hjúkrunar-
heimilið keyptu það af
hreppnum. Þetta var æsku-
heimili Lydiu. Þegar hún opn-
aði lögmannsstofuna reifst
hún heiftarlega við foreldra
sína. Þeir voru alfarið á móti
því sem hún var að gera. Hún
keypti húsið, sem skrifstofan
er í, fyrir arf eftir guðmóður
sína. Lydia erfði húsið. Hún
sagði að sér hefði verið bann-
að að stíga þar fæti meðan
faðir hennar var á lífi og hún
hefði ekki í hyggju að breyta
út af þeirri venju þótt hann
væri dáinn. Húsið var leigt út
í mörg ár og eins og John
sagði, arfleiddi hún hreppinn
að því þegar hún dó.“
„Hún hlýtur að hafa verið
merkileg kona,“ sagði
Charlotte.
„Já, hún var það,“ sagði
Daniel og það var auðheyrt
að hann saknaði hennar.
„Hún var mannvinur í orðsins
fyllstu merkingu og...“
„Þrjóskari en skrattinnn
sjálfur,“ greip John fram í.
„Hún var þrjóskasta kona
sem ég hef nokkru sinni
kynnst.“
Daniel hló. „Já, hún gat
verið þrjósk,“ sagði hann.
„Það sama verður ekki sagt
um þig, eða hvað?“
Gamli maðurinn gretti sig
og hló.
Það tók tæpar tvær klukku-
stundir að breyta erfða-
skránni og Charlotte gat ekki
annað en dáðst að þolinmæði
Daniels.
Þegar því var lokið stóð
Charlotte upp og gekk að
dyrunum. Þegar hún opnaði
fram á ganginn heyrði hún
John segja spyrjandi: „Ertu
viss um að hún sé lögmaður?
Aldrei hefði Lydiu dottið í
hug að klæða sig svona.“
Charlotte eldroðnaði. Hún
fraus í sporunum og hélt
dauðahaldi um hurðarhún-
inn.
„Þetta er tískan, John,“
sagði Daniel, og Charlotte
heyrði á röddinni að hann
brosti.
Charlotte þorði ekki að líta
í áttina til hans á leiðinni nið-
ur stigann. Hjartað hamaðist
í brjósti hennar og hún var
með kökk í hálsinum. Þessa
dagana þurfti ekki mikið til
þess að koma henni úr jafn-
vægi. Hún hafði alltaf verið
stolt af því hvað hún hafði
mikla sjálfstjórn. En upp á
síðkastið var hún full sjálfs-
fyrirlitningar og sjálfsálitið
var í molum.
Hún flýtti sér út og reyndi
að jafna sig meðan Daniel
dokaði við hjá forstöðukon-
unni. Hún gróf vasaklút upp
úr töskunni sinni, snýtti sér
hressilega og þurrkaði tárin.
Hún flýtti sér að stinga
vasaklútnum aftur í töskuna
þegar hún heyrði Daniel
nálgast.
„Hvað er að?“ spurði hann
og lyfti brúnum þegar hún
sneri sér undan. „Þú hefur
vonandi ekki tekið það nærri
þér hvað hann sagði um föt-
in þín. Það er algjör óþarfi.
Hann var bara að slá þér gull-
hamra á sinn sérkennilega
hátt.“
„Og ég gæti auðvitað
klæðst síðari pilsum til þess að
forðast slíkar athugasemdir
ekki satt?“ spurði Charlotte
reiðilega.
Hún rétti úr sér og horfðist
í augu við hann.
„Það vill svo til að ég neyð-
ist til þess að klæðast þessum
fötum. Ég hef ekki efni á því
að kaupa mér önnur. Það er
eitt af því sem gerist þegar
maður lendir í vandræðum.
Ekki það að þú getir sett þig
í mín spor.“ Hún var alveg
búin að missa stjórn á sér.
„Heldur þú að ég hafi gaman
af því að fólk stari á mig og
velti því fyrir sér hvers vegna
í ósköpunum ég klæðist föt-
um sem engan vegin hæfa
konu í minni stöðu?“
„Charlotte ..." Daniel tók
um handlegginn á henni og
dró hana blíðlega að sér. „Það
er ekkert athugavert við föt-
in þín. Satt að segja finnst mér
þau falleg.“
Hún starði á hann og hann
sendi henni strákslegt bros.
„Þú mátt ekki taka það illa
upp, en það er eitthvað við
konu í stuttu pilsi sem ..."
„Þetta er nákvæmlega það
sem ég á við,“ sagði Charlotte
reiðilega, án þess að leyfa
honum að ljúka máli sínu.
„Þetta er ekkert annað en
karlremba. Þið karlmennirnir
eruð allir eins. Þið haldið að
við konurnar klæðum okkur
með aðeins eitt markmið í
huga. Ég skal bara láta þig
vita það að ég klæði mig sjálfri
mér til ánægju en ekki til þess
að ganga í augun á karlmönn-
um.“
En Charlotte varð að viður-
kenna fyrir sjálfri sér að það
var ekki rétt. Hún hafði keypt
þessi föt vegna þess að Bev-
an heimtaði að hún gerði það
og vegna þess að hún vildi
gera honum til hæfis.
Hún fyrirleit sjálfa sig og
skammaðist sín fyrir sjálfs-
blekkinguna. Hún sneri sér
undan og hljóp í burtu.
Hann náði henni þegar hún
var að koma að bílnum.
„Charlotte, er þetta satt?
spurði hann hljóðlega. „Hef-
urþú virkilega ekki efni á...?“
Charlotte var búin að fá
nóg. Hvers vegna í ósköpun-
um hafði hún leyft skapinu að
hlaupa með sig í gönur og af-
hjúpað sig svo kirfilega fyrir
honum?
„Mig langar ekki að ræða
það frekar,“ sagði hún stutt-
lega.
Hann opnaði bíldyrnar og
henni heyrðist hann segja:
„Eins og venjulega ... er eitt-
hvað fleira sem þú vilt ekki
ræða?“
En hún ákvað að það væri
mun gáfulegra að leiða hjá sér
spurningar hans en að eiga
það á hættu að afhjúpa sig
enn frekar með því að svara
þeim.
Vikan
47