Vikan - 03.10.2000, Blaðsíða 16

Þórunn Stefánsdó11 i r þýddi
Helgin leit út fyrir að fá
ömurlegan endi. Ég
var búin að hlakka til
þess að liggja mak-
indalega í sófanum og horfa á
gamla kvikmynd í sjónvarpinu,
eins og þær gerðust bestar í
Hollywood í gamla daga, en í
stað þess stóð ég og tæmdi úr
óhreinatauskörfunni í svartan
ruslapoka. Dóttir mín, sem er á
táningsaldri, horfði á mig stórum
augum.
„Hvert ertu að fara?“
„í þvottahúsið. Ég er nú ekki
vön að ganga um götur borgar-
innar með ruslapoka án þess að
hafa til þess góða og gilda ástæðu.
Ég vona að þú kunnir að meta
það að ég taki yfirhöfuð í mál að
snerta á þvottinum þínum."
Seinna átti ég eftir að vera
henni þakklát, en á þessari
stundu gat ég ekki stillt mig um
að bölva henni í hljóði. Þetta var
nefnilega allt nærbuxunum henn-
ar að kenna. Þær eru svo efnislitl-
ar að þær enda oftar en ekki í sí-
unni. Og þegar þvottavélar eru
gamlar og lúnar, eins og þvotta-
vélin mín, verður maður, eins og
viðgerðarmaðurinn hefur bent
okkur mæðgunum á, oftar en
einu sinni og oftar en tvisvar að
setja litlu hlutina í sér poka.
Það er eins gott að hún muni
eftir því í framtíðinni, hugsaði ég
og gnísti tönnum af reiði um leið
og ég skellti útihurðinni á eftir
mér.
Það var enginn í
þvottahúsinu. Ég
tróð þvottinum í
vélina og settist
niðurmeðmann-
bætandi bók. Alla
vega var hún betri
kostur en að horfa á
þvottinn veltast um í vél
inni. Þetta var þykk bók, full
af konum í krínólínum og vel
stæðum jarðeigendum.
Elskendurnir voru að hittast í
fyrsta sinn þegar dyrnar opnuð-
ust og karlmaður gekk inn. Það
var ekki hægt að segja að hann
líktist Hollywoodstjörnu og hann
var alls ólíkur landeiganda, en
samt var eitthvað við hann. Ég
virti hann fyrir mér meðan hann
tróð gallabuxum, sokkum og
bómullarbolum í þvottavélina.
Því næst dró hann upp fótbolta-
búning, sem greinilega var ný-
kominn af orustuvellinum, nema
liðið hans léki í drullubrúnum lit.
Ég var rétt byrjuð að gera mér
mynd af honum í huganum, þar
sem hann var klæddur eins og ríki
jarðeigandann í sögunni, þegar
þurrkarinn stöðvaðist. Ég braut
þvottinn saman, fór í jakkann og
var að renna rennilásnum á tösk-
unni þegar ég heyrði hann ræskja
sig fyrir aftan mig. Ég sneri mér
við.
„Átt þú þessar?“ spurði hann.
Hann hélt á nærbuxum. Þær voru
bleikar, úr næfurþunnri blúndu.
Einar af nærbuxunum hennar
Emmu, auðvitað.
Það leið ekki á löngu áður en
andlitið á mér var orðið á litinn
eins og nærbuxurnar. Við horfð-
umst í augu og ég komst að þeirri
niðurstöðu að almennings-
þvottahús væru alls ekki svo vit-
laus hugmynd.
„Ekki ég,“ svaraði ég með
miklum áhersluþunga. „Dóttir
mín á þær. Þakka þér fyrir.“
„Ekkert að þakka,“ sagði hann
og hvarf út í nóttina.
„Hvernig leit hann út?“ spurði
Emma skömmu seinna meðan
hún hjálpaði mér að ganga frá
þvottinum.
„Hann er sætur. Og ég held að
hann sé svolítið feiminn. Hann er
hávaxinn, dökkhærður og eftir
útlitinu að dæma er hann ógiftur
Emma hló. „Þú ert engu lík.
Það er synd að viðgerðarmaður-
inn skuli koma á morgun til þess
að gera við þvottavélina."
„Æ, það er rétt," sagði ég
og stundi. „Áttu
ekki
fleiri
nærbuxur
sem þarf að
þvo?“
En þvottavélin stóð sig eins og
hetja eftir viðgerðina þrátt fyrir
það að alla vikuna gerði ég lítið
annað en að þvo allar þær nær-
buxur sem fyrirfundust á heim-
ilinu. Ég yrði að gleyma öllu um
almenningsþvottahúsið. Ég gat
ekki verið þekkt fyrir það að
hanga þar bara til vonar og vara.
Eða hvað? Allt í einu fékk ég
góða hugmynd.
„Ertu að fara í þvottahúsið?“
spurði Emma næsta sunnudag.
Hvernig gat fjórtán ára ungling-
ur verið svona hæðinn? „Það er
sorglegt að þú skulir ekki hafa
neitt skemmtilegra við tímann að
gera.“
Ég sá fyrir mér augu hans þeg-
ar hann rétti mér bleiku nærbux-
urnar.
„Ég man ekki eftir neinu betra
í svipinn.“
Ég hafði enga ástæðu til þess
að ætla að hann kæmi aftur, en
var samt að vona að hann léki
fótbolta á hverjum sunnudegi og
yrði að þvo annan umgang af
brúnum fótboltabúningi.
Vonir mínar rættust. Hann
kom rétt á eftir mér. Við tróðum
samtímis í þvottavélarnar, ýttum
á takkana og töluðum saman um
alla heima og geima meðan
þvottavélarnar snerust glaðlega í
hringi.
„Það er kalt í kvöld,“ sagði
hann. „En það er hlýtt og nota-
legt hérna inni. Ég kann vel við
sápulyktina."
Hingað til hafði ég kunnað
betur við að sitja í notalegu stof-
unni minni með fæturna uppi í
sófa á sunnudagskvöldum. En á
þessu augnabliki gat ég ekki ver-
ið honum meira sammála.
Tírninn leið allt of hratt og
áður en varði brutum
við saman allt okk-
( ar hafurtask og
bjuggum okkur til
<i /:/ brottfarar. Hann
brosti feimnislega.
„Ég sé þig kannski
aftur í næstu viku?“
Ég kinkaði ákaft kolli.
„Örugglega.“
Dagarnir skriðu áfram á
hraða snigilsins ... mjög hæg-
fara snigils. En biðin var þess
virði því næsta sunnudag var
hann aftur á staðnum. Við tróð-
um í vélarnar og sátum hlið við
hlið og virtum fyrir okkur þvott-
inn veltast um í þvottavélunum
sem stóðu hlið við hlið í sátt og
samlyndi. Við uppgötvuðum að
við vissum ekki einu sinni hvort
annars nöfn. Hann sagðist heita
Jói og sagði svo: „Eigum við ekki
að fara og fá okkur eitthvað að
drekka? Það er notalegur bar
hérna handan við hornið. Við
gætum kannski...?“
„Reyndu ekki að stöðva mig!“
hugsaði ég með mér.
Eins og hann sagði var þetta
notalegur bar og Jói var greini-
lega einn af fastagestunum. All-
ir viðstaddir virtust þekkja hann.
„Ég leik fótbolta með vinum
mínum á sunnudögum," sagði
hann. „Það heldur mér í þjálfun.
Við komum venjulega hingað og
fáum okkur bjór eftir leikinn."
Hann leit hálfvandræðalega í
kringum sig. „Ég hélt að þeir
væru allir farnir."
Hann náði í drykkina meðan
ég leitaði að borði. Ég reyndi að
ákveða hvort ég ætti að segja
honum sannleikann. Ég þorði
það varla. Hann fengi ef til vill þá
hugmynd að ég væri stórskrýtin.
Ást við fyrstu sýn er kannski góð
og gild íbíómyndum en varhuga-
verðari fyrir skynsamt fólk á fer-
tugsaldri. Á hinn bóginn hafði
hann stungið upp á því að við
fengjum okkur drykk. Það benti
til þess að hann hefði einhvern
áhuga. Þegar hann loksins kom
og settist við borðið var ég búin
að taka ákvörðun. Ég ætlaði að
segja honum sannleikann.
í því kom maður að borðinu.
„Þarna ertu. Jói! Hvar hefur þú
eiginlega verið? Ég hélt að þú
ætlaðir að koma með okkur og
halda upp á sigurinn.”
Hann kinkaði kolli og brosti til
mín. „Þú hefur greinilega haft
eitthvað annað og betra við tím-
ann að gera!“
Jói tók sér stóran sopa.
„Ég þurfti að sinna smáer-
indi.“ Hann horfði á mig og var
skömmustulegur.
„Smáerindi?" Maðurinn glotti.
„Ég þurfti að koma við í
þvottahúsinu."
„I þvottahúsinu?“
Rödd vinarins hljómaði yfir
barinn og Jói fór allur hjá sér.
Hvers vegna? Hafði þvottahús-
ið svona vont orð á sér?
Vinurinn hristi höfuðið. „Ég
trúi því ekki að þvottavélin þín sé
biluð aftur. Hann sneri sér að mér
og allt í einu skildi hann hvað
klukkan sló.
„Aumingja Jói er alltaf svo
óheppinn,“ hélt hann áfram.
„Hann er nýbúinn að láta gera
við bölvaða vélina!" Hann sneri
sér að Jóa. „Hvenær var það nú
aftur. Var það ekki fyrir nokkrum
vikum?“
Ég brosti til Jóa. Rómantíkin
var ekki bara í bíómyndunum.
Hann brosti á móti og roðnaði
þar til andlit hans varð nákvæm-
lega eins á litinn og bleiku nær-
buxurnar.
16 Vikan