Vikan - 14.11.2000, Síða 27

,,0g ef þetta er stelpa?" Stef-
anía fann reiðina blossa upp.
Reiðina, sem var fastur fylgi-
nautur hennar þessa dagana.
,,Þá á hún að heita Lára.
Hingað til hefur þú alltaf feng-
iðaðráðaöllu, mamma. Leyfðu
mér að velja nafn á barnið mitt.
Ég verð að fara. Prófið byrjar
klukkan hálftíu."
Stefanía uppgötvað nú að
María hafði verið að gráti kom-
in. En í morgun hafði henni
fundist María þrjósk og harð-
brjósta.
Verst af öllu var að hún hafði
verið of reið til þess að óska
Maríu góðs gengis í prófinu. Of
reið til þess að kyssa hana
bless. Kuldalegur koss hefði
verið betri en ekkert. Hún hefði
átt að segja bless og gangi þér
vel. Sektarkenndin gagntók
hana og tárin brutust út enn á
ný'
Og þarna lá litli Jóhann og
barðist fyrir lífi sínu. Hann var
Maríu jafndýrmætur og pabbinn
sem hún hafði misst. Stefanía
sá að andlit Maríu var ekki að-
eins með þreytumörkum. Það
mátti líka lesa úr því sorg. Djúpa
sorg, sem mamma hennar hafði
ekkert gert til þess að sefa.
Stefanía dró djúpt að sér and-
ann og þurrkaði tárin úr aug-
unum. Hún gat ekki staðið
þarna í allan dag.
,,Sæl, María mín.“
Stefanía náði sér [ stól og
settist við hliðina á dóttur sinni.
Augu Maríu viku ekki frá hita-
kassanum.
„Halló."
„Það náði enginn í mig fyrr
en núna. Guðrún umsjónar-
kennari var víst búin að reyna
að hringja í marga klukkutíma.
Mér þykir svo leiðinlegt ..."
Röddin hljómaði kuldalega.
Stefanía vildi óska þess að hún
gæti verið vingjarnlegri, einsog
móðurrödd átti að hljóma und-
ir þessum kringumstæðum.
Eins og ömmurödd átti að
hljóma.
„Læknirinn sagði að það séu
góðar líkur á því að hann lifi.“
Röddin var eins og í litlu barni.
„Það er gott að heyra." Stef-
anía stóð á fætur og horfði nið-
ur í hitakassann. Hún vildi óska
þess að hún gæti séð framan í
barnið. En litla andlitið var hul-
ið hvítum umbúðum. Húðin á
pínulitlum höndunum var næst-
um því gegnsæ.
„Það er lítið hægt að sjá fyr-
ir öllum þessum leiðslum og
snúrum. Þessi er til þess að
hjálpa honum að anda. Lækn-
irinn segir að lungun séu ekki
enn þá nógu þroskuð, þessi er
til þessaðgefa honum næringu
og þessi ..."
„Elsku María mín, ekki
gráta.“
Stefanía tók dóttur sína í
fangið og þrýsti henni að sér.
Hún strauk úfið hárið frá and-
litinu eins og hún væri lítil
stelpa sem hefði dottið og meitt
sig á hnénu.
„Hvað á hann við þegar hann
talar um góðar Iíkur?" spurði
María grátandi.
Þærvoru komnarinnáfæðing-
arganginn. María sat uppi í rúm-
inu og leit aðeins betur út þótt
augun væru rauð og þrútin.
„Þú ættir að reyna að sofna,"
sagði Stefanía. „Ég kom með
snyrtidótið þitt, ef til vill vant-
ar eitthvað vegna þess að ég
flýtti mér svo mikið. Ég skal
setja þetta í náttborðsskúff-
una.“
María kinkaði kolli. „Égverð
að greiða mér, hárið á mér er svo
flókið."
Stefanía rétti henni burstann
en María horfði bara á hann.
„Ég skal greiða þér. Þú lítur
ekki út fyrir að hafa krafta til
þess.“
Hún byrjaði að bursta hár
dóttursinnar. María hafði þveg-
ið það um morguninn, áður en
hún fór í prófið, en nú var það
líflaust og þungt. Augnlokin
voru líka þung.
„Viltu ekki halla þér?“
„Ég ætti sennilega að gera
það.“ María lagðist undirsæng-
ina.
„Ég held áfram að bursta
þangað til þú sofnar."
„Mamma, ekki fara."
„Auðvitaðferégekki. Égverð
hér eins lengi og ég fæ leyfi til.
Kannski fer ég og kíki á Jóhann
litla. Ég á eftir að heilsa al-
mennilega upp á hann.“
Það kom áhyggjusvipur á
Maríu. „Heldur þú að pabbi
hefði haft á móti nafninu?"
„Ég er viss um að hann væri
sátturvið nafniðen ekki við það
að áhyggjurnar af skoðun hans
héldu fyrir þér vöku. Reyndu nú
að sofna." Hún kyssti dóttur
sína á kinnina. Hún var mjúk
eins og á litlu barni.
Það leið ekki á löngu þar til
María var sofnuð værum svefni.
En Stefanía hélt áfram að
bursta á henni hárið. Það var
svo friðsælt að sitja svona og
horfa á Maríu sofa.
Góðar líkur, hugsaði Stefan-
ía með sér. Það hafði læknir-
inn sagt. Kannski voru þær betri
en góðar. Ef ástin hefði eitthvað
að segja væru líkurnar miklu
betri en góðar. En Stefanía gerði
sér grein fyrir því að meira að
segja ástin á sér takmörk. Jónas
hefði verið hjá þeim í dagef ást-
in hefði eitthvað að segja í sam-
bandi við líf og dauða.
Ástandið gat brugðist til
beggja vona og næstu dagar
yrðu erfiðir. Allt sem hún gat
gert var að vona. Og vera Mar-
íu til halds og traust.
Og hvað um Maríu? Hvað um
hana sjálfa? Hún brosti, lagði
frá sér hárburstann og horfði
lengi á sofandi dóttur sína. Það
vottaði fyrir brosi á vörum Mar-
íu. Framtíð þeirra mæðgnanna
skyldi vera tryggð, hugsaði Stef-
anía með sér. Hún myndi svo
sannarlega sjá til þess.
Vikan
27