Vikan - 28.11.2000, Blaðsíða 46

Smásaga eftir Anne B
bandið við hana veitti honum.
Áður en hann vissi af var hann
búinn að hringja heim til henn-
ar ogfarinn að spjalla við hana.
Þegar hún spurði hann hvers
vegna hann væri að hringja
sagði hann að honum hefði bara
langaði til að heyra rödd henn-
ar. Jónatan leið vel þegar hann
heyrði viðbrögð Ingibjargar við
símtalinu og eftirað því laukfór
hann að hugsa um það af hverju
í ósköpunum hann legði ekki
meiri rækt við hjónabandið. Það
væri nú kannski ekki alslæmt
þrátt fyrir allt.
Jónatan bankaði á hurðina á
íbúð Evu þegar klukkan sló tólf.
Hún kom nakin til dyra og bjóst
sýnilega við annars konar við-
brögðum frá honum. Hann gekk
beint inn í stofuna hennar og
spurði hvað í ósköpunum hún
væri að hugsa.
,,Þú veist að þú mátt ekki
hringja á skrifstofuna til mín
eða hafa samband við mig á
annan hátt,“ hvæsti hann reiði-
lega.
,,Af hverju gerðir þú mér
þetta?"
,,Af því að við eigum í ástar-
sambandi," svaraði Eva silki-
mjúkri röddu. ,,Við erum kom-
in að ákveðnum kaflaskilum í
sambandinu. Þettagengurekki
lengur svona, Jónatan."
,,Þar hefur þú alveg rétt fyrir
þér. Þetta er í síðasta skipti sem
við hittumst."
Evu varð greinilega mjög
brugðið og hún hristi höfuðið í
sífellu.
,,Nei, þú meinar þetta ekki,
Jónatan. Þú verður að segja
Ingibjörgu frá okkur. Við erum
ætluð hvort öðru. Þú hefur sagt
það margoft sjálfur.“
Jónatan bjóst ekki við þessu
viðbrögðum. Ætlaði hún að
reynast honum erfið?
,,Elsku Eva mín. Við eigum
enga framtíð saman. Hvað held-
ur þú að Ingibjörg segi ef hún
fréttir af þessu?
Heldur þú að ég
fengi einhverja
peninga eða
vinnu? Hvar ætt-
um við að búa og
á hverju ættum við
að lifa?
Hún brosti til
hans. ,,Við getum j
búið hérna. Þú
færð aðra vinnu,,
Jónatan. Ef við!
elskum hvort ann-
að þá þurfum við
ekkert meira."
Jónatan varð
skyndilega þurr í
munninum og sagði '»-|§
svo hásri röddu: ,, Ég
verð að fara núna, Eva.
Við getum ekki hist oft-
ar.“
Allt í einu sá hann
glampa í augum Evu sem ^
hann hafði ekki séð fyrr og
honum leið illa þegar hann
horfði í augu hennar.
Rödd Evu var hás og dimm
þegar hún sagði:
,,Jónatan, éger líka að hugsa
um þig. Þú ert ekki hamingju-
samur með Ingibjörgu og hefur
aldrei verið. Ég veit að við get-
um orðið hamingjusöm saman.
Ef þú segir henni ekki frá sam-
bandinu þá mun ég gera það!“
Honum fannst gólfið ganga í
bylgjum undir fótum sér og
hann henti sér niður í næsta
stól. Hvernigátti hann að koma
henni í skilning um að sam-
bandinu væri lokið?
„Hlustaðu á mig, Eva," sagði
hann eins rólega og honum var
unnt. ,,Kannski
hefur þetta
gengið aðeins of
hratt. Gefðu
mér örlítinn
tíma til að átta
mig á hlutun-
um. Égfinn eitt-
hvað út.“
Hún hugsaði
sig um í smá-
stund og svaraði:
,,Allt í lagi, þú
færð þinn tíma en
hann varir ekki að
eilífu. Ég vil gjarn-
an geta átt mörg ár
með þér og því fyrr
sem þú áttar þig
þeim mun betra. Get-
ur þú ekki komið aftur
til mín í kvöld?"
Hann hristi höfuðið.
Ekki í kvöld, krúttið mitt.
Ég tala samt við þig fljót-
lega, mjög fljótlega."
,,Lofar þú því?"
Hann jánkaði því. „Þaðerör-
uggt. Þú skalt samt ekki reyna
að hafa samband við mig að
fyrra bragði. Skilur þú það? Ég
verð að segja Ingibjörgu frá okk-
ur, þú skilur. Ég veit hvernig er
best að segja henni frá þessu.
Segðu mér nú alveg satt, Eva
mín. Hefur þú sagt einhverjum
frá sambandi okkar?"
,,Nei,“ svaraði hún að bragði.
,,Það hefur enginn hugmynd
a s I a n d
um að við séum saman. Þegar
við erum tilbúin vil ég að allir
viti það en ekki að það gangi
kjaftasögur um okkur og að þú
sért að halda fram hjá. Ég vil
það alls ekki."
Hún vafði handleggjunum
um hálsinn á honum og kyssti
hann. Jónatan átti bágt með að
hafa stjórn á tilfinningum sín-
um. Hvaða mátt hafði þessi
kona eiginlega? Var hún
skrímsli eða vampíra? Skyndi-
lega saknaði hann rólega lífsins
sem hann átti með Ingibjörgu.
Hvernig átti hann að koma sér
út úr þessum vítahring?
Þegar hann kom heim þenn-
an sama eftirmiðdag fannst
honum Ingibjörg sérlega aðlað-
andi. Hafði hún látið gera eitt-
hvað fyrir sig eða sá hann
kannski bara núna hvað hann
átti myndarlega eiginkonu?
,,Ég varð svo glöð að heyra í
þér morgun," sagði hún á með-
an þau borðuðu kvöldmatinn.
,,Ég held að það sé orðið meira
en eitt ár síðan þú hringdir í mig
bara til að heyra í mér hljóð-
ið.“
,,Æ, ég saknaði þín bara.“
Svar hans kom beint frá hjart-
anu. ,,Getum við ekki skroppið
eitthvað saman í ferðalag, bara
tvö?“
Hún brosti til hans. ,,Það væri
skemmtilegt og mér finnst það
prýðishugmynd en ég er búin að
segja Önnu að við ætlum að
mætaágrímuballið. Égverðvíst
að mæta, ég er búin að láta
sauma á mig svo flottan búning.
En það eru nú bara fimm dag-
ar þangað til. Kannski að við
SÍMINNirvterneT
-tengir þig viö lifandi fólk
46
Vikan