Vikan - 28.11.2000, Blaðsíða 58

mnMímmuLimMi
/
Ég hef borið mikinn
harm í brjósti mér í
tæp tvö ár. Frá því að
atburðurinn, sem olli
þessari miklu sorg,
gerðist hef ég ávallt
reynt að ýta minning-
unni frá mér, þrýsta
sársaukanum burt en
hann liggur alltaf í
leyni og gýs reglulega
upp. Ég hef ekki viljað
gráta, ekki viljað gefa
mig sorginni á vald.
Ég veit að þetta getur
ekki gengið svona
lengur og ég verð að
ræða þetta. Ég tók
því þá ákvörðun að
setja sögu mína niður
á blað í þeirri von að
ég gæti rifjað þetta
upp skref fyrir skref
og loksins tekist á við
sársaukann, svo ég
geti lifað áfram laus
undan klöfum fortíð-
arinnar og því sem ég
fæ ekki breytt.
lfeikindi á meðgöngu
Við Björn vorum búin að vera
saman í rúmt ár þegar við tók-
um þá sameiginlegu ákvörðun
að eignast barn. Við vorum búin
að festa kaup á húsnæði og þar
sem við vorum bæði í kringum
35 ára aldur fannst okkur ekki
seinna vænna að fara að huga
að barneignum. Við vorum mjög
ástfangin og þráðum að eign-
ast barn saman. Ég átti 7 ára
barn frá fyrra hjónabandi og
Björn gekk því í föðurstað.
Ég varð ófrísk mun fyrr en ég
hafði átt von á og gleði okkar
Björns varð mikil þegar þung-
unin var staðfest. Innan
skamms var ég farin að þjást
af slæmri morgunógleði en það
þekkti ég frá fyrri meðgöngu
minni. Ég tókst á við það eftir
bestu getu og leitaði fljótlega til
læknistil þess að láta skoða mig
hátt og lágt. Fyrri meðganga
mín hafði verið mjög erfið og
ég hafði fengið meðgöngueitr-
un á háu stigi svo ég vildi hafa
vaðið fyrir neðan mig og láta
fylgjast sérlega vel með mér,
þrátt fyrir að ég væri aðeins
komin tvo mánuði á leið. Þá
kom hins vegar í Ijós að ég var
með of háan blóðþrýsting og ég
var strax sett á lyf til að lækka
hann. Þann dag ákvað ég að
vera heima frá vinnu til að hvíl-
ast, hringdi í Björn og bað hann
að sækja lyfin i apótekið. Þeg-
ar hann kom heim með lyfin
rétti hann mér þau fúll á svip-
inn og sagði þurrlega: ,,Rosa-
lega er þetta dýrtl" Mér sárn-
uðu þessi ummæli hans því
blóðþrýstingslækkandi lyf voru
forsenda þess að ég gæti átt
eðlilega meðgöngu og þau voru
mér hugsanlega lífsnauðsynleg.
Ég lofaði lækninum að fylgj-
ast sjálf með blóðþrýstingnum
og varð óörugg og hrædd þegar
hann fór stighækkandi, svo að
segja við hverja mælingu. Lyfja-
skammturinn var aukinn í þeirri
von að hægt væri að halda hon-
um í skefjum. Ég spurði lækn-
inn hvort hár blóðþrýstingur í
byrjun meðgöngu væri merki
um yfirvofandi meðgöngueitrun
en hann fullvissaði mig um að
svo væri ekki því að hún gerði
yfirleitt aðeins vart við sig á
seinni hluta meðgöngu og því
hefði ég eflaust verið með há-
þrýsting áður en ég varð ófrísk.
Samband okkar Björns fór að
verða með stirðara móti. Mér
fannst hann hvorki hafa skiln-
ing á óléttunni né veikindum
mínum og hann var oft þungur
í skapi. Ég tók þetta ástand að
vonum nærri mér sem er ósköp
skiljanlegt þar sem við höfðum
verið svo ástfangin og ham-
ingjusöm yfir væntanlegu barni
í upphafi. Björn tók upp á því
að fara einn út að skemmta sér
og kom oftar en ekki blindfull-
ur heim, rétt undir morgun.
Næst þegar ég fór í skoðun
hjá kvensjúkdómalækninum
sagði hann við mig að með-
ganga mín liti ekki vel út og ég
skyldi alvarlega íhuga fóstur-
eyðingu. Nú styttist í að ég væri
komin 3 mánuði á leiðog égyrði
að vera fljót að ákveða mig þar
sem fóstureyðing væri ekki
framkvæmd eftir þann tíma.
Mér var mjög brugðið við þessi
orð læknisins en hann sagði að
það gengi illa að halda blóð-
þrýstingnum í skefjum og ef
þetta ástand yrði viðvarandi
væri hætta á að ég fæddi barn-
ið allt of snemma. Ég ræddi
þessi mál við Björn en hann
fyrtist við og sagði að fóstur-
eyðing kæmi ekki til greina. Ég
sjálf var reyndar heldur ekki sátt
við að fara þá leið.
Böðull míns ófædda barns
Ég hugsaði ekki um neitt ann-
að næstu daga en gat samt ekki
komist að niðurstöðu. Annars
vegar langaði mig að þráast við,
liggja í rúminu það sem eftir
væri af meðgöngunni og koma
barninu mínu í heiminn á eðli-
legum tíma. Hins vegar var ég
skelfingu lostin við tilhugsun-
ina um að fæða barnið allt of
snemma og þær hræðilegu af-
leiðingar sem það gæti haft í för
með sér. Það gat enginn tekið
þessa ákvörðun nema ég sjálf
og það var vægast sagt erfitt að
velta þessum tveimur möguleik-
um stöðugt fyrir sér. Loks tók ég
þá ákvörðun að láta reyna á
þetta aðeins lengur. Lyfja-
skammturinn var aftur aukinn
og mér sýndist sem læknirinn
væri alls ekki ánægður með
þetta. Ég fór síðan í legvatns-
stungu og óskaði eftir því að fá
að vita kyn barnsins sem ég
gengi með. Ég sveiflaðist á milli
þess að vera hamingjusöm og
þess að vera með nagandi sam-
viskubit. Hvaða rétt hafði ég til
að taka ákvörðun um líf þessa
ófædda barns? Var ég að taka
skelfilega áhættu? Myndi ég
58 Vikan