Vikan - 15.02.1973, Blaðsíða 10

Rúmið í herberginu á bakvið skrifstofu Ollenburgs, þar sem Albrecht
var lengst af geymdur fanginn. Stór skápur var dreginn fyrir hornið,
til að fela fangann enn betur.
stofu Ollenburgs. Þá var klukk-
an fjögur síðdegis. Það rigndi
og fótgangandi vegfarendur
hröðuðu sér sem mest þeir
máttu eftir Graf-Adolf-Strasse,
sem er ein helzta verzlunar-
gata borgarinnar. Theo Al-
brecht var nú algerlega niður-
brotinn af hræðslu og þeirri
hranalegu meðferð, sem hann
hafði hlotið. Hann sór og sárt
við lagði að hlýða hverju boði
og banni ræningjanna, ef þeir
leyfðu honum að koma út úr
bílnum. Ollenburg komst þá að
þeirri niðurstöðu, að þeir gætu
sem bezt sparað sér þá fyrir-
höfn að vefja teppið utan um
fangann. En þá var að tvennu
að gæta: Fanginn mátti ekki
augum líta ránsmennina, svo
að útilokað væri að hann bæri
kennsl á þá síðar, og þeir þre-
menningarnir urðu að líta út
eins og hverjir aðrir vegfar-
endur á götunni, svo að þeir
vektu ekki grunsemdir hjá
neinum. Hinu fyrrnefnda
björguðu þeir með því að setja
upp grímuhettur, sem þeir
höfðu rimpað saman úr gam-
alli peysu af Paul Kron. Síð-
an leystu þeir Theo Albrecht
og sögðu honum að rifa plást-
urinn frá augum sér. Það gerði
Albrecht, þótt það ylli honum
nokkrum sársauka, því að
plásturinn hafði verið látinn
ná aftur fyrir hnakka og höfðu
klínzt í hann bæði höfuðhár
og augnahár.
Albrecht hinn ríki gaut ótta-
bljúgum augum á hettumenn-
ina tvo, sem yfir honum stóðu.
Þeir bundu nú hendur hans á
ný, að þessu sinni fyrir aftan
bak. Þeir límdu augu hans aft-
ur með litlum plásturræmum
og settu svo á hann sólgler-
augu. Svo greiddu þeir hon-
um, settu á hann hatt og lögðu
frakka yfir herðar honum, svo
að fjötraðar hendurnar sæjust
ekki.
Þessu næst tóku ránsmenn-
irnir af sér hetturnar og greiddu
sjálfum sér. Ollenburg ók sendi-
vagninum alveg upp að útidyr-
unum hjá sér. Þeir kumpánar
stigu svo út og höfðu Albrecht
á milli sín. Þeir sem áttu leið
framhjá þá stundina sáu ekk-
ert grunsamlegt, heldur aðeins
þrjá velklædda herramenn sem
hröðuðu sér til dyranna, álút-
ir í regninu.
Þeir fóru í lyftu upp á fjórðu
hæð, þar sem skrifstofuhús-
næði Ollenburgs var. Fyrir ut-
an dyrnar að því dokaði Dia-
mantenpaul ásamt fanganum
við, meðan Ollenburg kíkti inn
til að sjá hvað liði kvenmönn-
um þeim tveimur, er hjá hon-
um unnu, frú Lúder, sem var
einkaritari hans, og laganema
að nafni ungfrú Londa. En þær
voru báðar niðursokknar í störf
sín. Þá gaf Ollenburg félaga
sínum bendingu, og þeir gengu
allir þrír gegnum biðstofu og
gang inn i herbergi nokkurt
á bakvið, þar sem Albrecht átti
fyrir höndum að sitja fanginn
í seytján sólarhringa. Ollen-
burg gekk svo fram til starfs-
kvenna sinna og gaf þeim frí
það sem eftir var vinnutímans.
Það er leiðindaveður, sagði
hann, og því gott fyrir þær að
geta tekið kvöldið snemma.
Eftir það fóru þeir kumpán-
ar að búa út herbergi með það
fyrir augum að það þjónaði til-
gangi sínum sem fangelsi. Oll-
enburg hafði þarna rúm, því að
fyrir kom að hann gisti þarna
þegar hann leitaði sér einhverr-
ar tilbreytingar frá Hannelore.
Þeir settu rúmið út í horn á
herberginu, lögðu Albrecht í
það, leystu hendur hans en
bundu fætur; augu hans höfðu
þeir áfram límd aftur. Diaman-
tenpaul fullvissaði hann um að
nú væri það versta afstaðið.
„Ég sagði honum,“ sagði Paul
Kron síðar, „að okkur þætti
mjög leitt að þurfa að valda
honum óþægindum, en úr því
að við einu sinni hefðum byrj-
að á þessu, gætum við ekki
hætt við það að svo komnu
máli. Og herra Albrecht sagð-
ist skilja það dável.“
í herberginu var stór skáp-
ur, og stilltu þeir Ollenburg og
Kron honum fyrir hornið. En
þá var um fjörutíu sentimetra
bil milli skáps og veggjar. í
það bil settu þeir félagar borð,
standlampa og hengdu þar yf-
ir dúk á snúru. Þar með töldu
þeir tryggt, að þótt svo að éin-
hver óviðkomandi rækist inn í
herbergið, þá tæki hann ekki
eftir fanganum á bakvið skáp-
inn.
Ollenburg gaf nú Albrecht
brauðsneið, sem hann át af
góðri lyst, enda sjálfsagt orð-
inn matarþurfi eftir alla hrakn-
ingana. Þá settu þeir Kron aft-
ur upp hetturnar og sögðu Al-
brecht að taka af sér augn-
plástrana. Því næst las Ollen-
burg honum fyrir bréf til konu
hans, svohljóðandi:
„Kæra Cilly. Þú hefur þegar
heyrt frá mér. Þú getur verið
þess fullviss að mér líður ágæt-
lega og að það er farið ágæt-
lega með mig. Þú getur því
verið alveg róleg og skalt ekki
hafa neinar áhyggjur. Þetta fer
allt vel. Fyrir alla muni máttu
ekki segja lögreglunni neitt eða
tilkynna neitt ópinberlega. Ég
læt þig síðar vita af skilyrðun-
um fyrir því að ég verði látinn
laus, eða þá að ég hef samband
við dr. Ronkel. Hjartanlegar
kveðjur, þinn Theo.“
Dr. Karl Ronkel, sem var bú-
settur í Essen, var lögfræðing-
ur Albrechts. Þetta bréf var
hið fyrsta af alls tuttugu og
einu, sem Albrecht skrifaði
næstu sextán dagana í prísund-
inni.
Ollenburg fór nú og skilaði
sendibílnum, sneri svo aftur til
skrifstofunnar og tók við varð-
setunni af Kron. Diamanten-
paul náði þá í sinn torl út að
Mannesmann-verksmiðjunum,
ók til Essen og kom bréfinu
frá Albrecht í póst, skilaði
rauða teppinu til Raths félaga
síns, ók svo til skrifstofu Oll-
enburgs og tók við varðsetunni.
Framhald á bls. 44.
Örin vísar á skrifstofu Ollenburgs á fjórSu hæð í einni fínustu við-
skiptagötu Dusseldorf.
10 VIKAN 7. TBL.