Vikan - 15.02.1973, Blaðsíða 9

Ollenburg og vinkona hans Hannelore á grímuballi.
lofa hárinu að síkka. Fljótlega
náði hún yfir honum slíku
valdi, að hann þorði varla í
neinu að breyta gegn vilja
hennar. Hún mælti svo fyrir
að hann yrði að vera kominn
heim hálfsjö á hverju kvöldi,
og lék hann harðlega ef hann
varð mínútu of seinn.
Aðfaranótt þrítugasta nóv-
embers síðastliðins fékk hann
þannig heldur betur að kenna
á kökukeflinu, en þá kom hann
fyrst um miðnætti heim í íbúð-
ina, sem þau Hannelore höfðu
nálægt Dússeldorf miðri. Á
hinn bóginn fór því fjarri að
lögfræðingurinn sóaði tíma sín-
um í slark og sukk það kvöld-
ið. Þess í stað rændi hann auð-
kýfingi nokkrum, sem Theo
Albrecht hét, og hjálpaði hon-
um til þess Paul nokkur Kron,
félagi hans úr glæpabransan-
um, auknefndur Diamanten-
paul, eða Demanta-Páll. Hefur
Ollenburg sagt svo siðar, að
þótt Albrecht hafi áreiðaniega
ekki verið öfundsverður þá
nótt, þá hafi hann, Ollenburg,
þó sætt miklu harðari meðferð,
það er að segja þegar hann
loksins skilaði sér heim.
Þeir kumpánar lögðu Al-
brecht inn í aftursæti bíls, og
þoldi hann þar þó nokkrar
þrengingar. Hendur hans voru
tryggilega fjötraðar saman, og
plástur hafði verið límdur yf-
ir augun. Auðmaðurinn var
nær dauða en lífi af hræðslu.
í framsætinu sat Diamanten-
paul, miðaði skammbyssu á
fangann og hótaði honum bráð-
um bana, ef hann léti eitthvað
á sér kræla.
Bílnum höfðu dólgarnir lagt
í bílskúr við húsið Kreiten-
strasse fjórtán í Dússeldorf.
Þetta var í góðborgarahverfi
með dýrum leiguíbúðum, rúm-
góðum svölum, snyrtilega slegn-
um grasflötum og trjálundum.
En það vissi Theo Albrecht
ekki. Hann hélt sig helzt vera
staddan í verkstæði einhvers
staðar víðsfjarri ibúðarhverf-
um.
Sem fyrr er að vikið, yfir-
gaf Ollenburg bílskúrinn um
miðnætti. Hann gekk fyrir
næsta húshorn út á Brehm-
strasse. Þar var útisímaklefi.
Úr klefanum hringdi Ollen-
burg heim til Albrechts, að
Westerwaldstrasse 58 í Essen.
Þegar frú Cilly, kona Al-
brechts, kom í símann, sagði
Ollenburg: „Þér þurfið engu
að kvíða. Manni yðar hefur
verið rænt. En ég ráðlegg yð-
ur eindregið að vera ekkert að
ónáða lögregluna eða blöðin.
Sofið þér vel.“ Þegar þetta
símtal fór fram, var klukkan
átta minútur yfir tólf.
Eftir þetta hélt Ollenburg
heim til Hannelore sinnar. Hún
jós yfir hann óbótaskömmum
og vændi hann um slark og
framhjáhald, en aldrei þessu
vant x-eyndi hann ekki hið
minnsta til að bera af sér sak-
ir. Hann var guðsfeginn að
henni skyldi ekki detta neitt
annað í hug. „Hefði Hannelore
komizt að brottnáminu, hefði
hún jafnskjótt látið lögregluna
vita,“ sagði hann síðar.
Um síðir tókst Ollenburg að
sofna út frá skömmunum og
var bærilega úthvíldur, er
hann mætti í bílskúi-num
klukkan tíu morguninn eftir.
Paul Kron var þá allmjög
þreyttur orðinn á varðsetunni,
og Theo Albrecht dauða nær
af andlegum þjáningum og lík-
amlegum óþægindum. Ræn-
ingjarnir ákváðu nú að flytja
hann á Graf-Adolf-Strasse
fjörutíu og fimm, fjórðu hæð.
Þar var lögmannsskrifstofa
Ollenburgs, og þótti þeim
kumpánum ólíklegt, að nokk-
ur léti sér detta í hug að leita
brottnumins manns í húsnæði
lögfræðings.
En þessi flutningur krafðist
nokkurs undirbúnings, svo að
Ollenburg fór á stjá á ný, í
þetta sinn til að útvega kassa,
sem hægt væri að láta Al-
brecht í, og bera hann þannig
inn í skrifstofuhúsnæðið.
Ætlaði hann að láta í veðri
vaka að þar væri um að ræða
einhvern hlut, sem hann hefði
fengið sendan eða keypt. En
hvernig sem hann leitaði, gat
hann hvergi fundið nógu lang-
an og rúmgóðan kassa. Að lok-
um gafst hann upp og ákvað
að láta duga að vefja fangann
inn í teppi.
Hann tók á leigu sendibíl og
ók honum skömmu eftir há-
degið til bílskúrsins. Þaðan
óku þeir Kron svo báðir af stað,
Ki'on á undan í sínum bíl, sem
var Mercedes, með Albrecht
aftur í, en Ollenburg á eftir i
sendibílnum.
Þeir komu við í götunni Im
Kessel, númer níu. Þar bjó
Karl nokkur Rath, sem verzl-
aði með teppi og stal þeim, allt
eftir því hvernig landið lá.
Hann var félagi Krons og skjól-
stæðingur Ollenburgs sem lög-
fræðings. Ollenburg hitti konu
Raths og fékk hjá henni dýr-
indis teppi, rautt að lit.
Og áfram héldu þeir, Kron
á undan, Ollenburg á eftir.
Þeir fóru á fáfarinn stað við
Hasenbrucher Weg, þar sem
smáskógur var. Þar tóku þeir
Albrecht út úr Mercedesinum,
settu hann í geymslurúm sendi-
bílsins og breiddu þar yfir hann
teppið. Enn óku þeir af stað. í
námunda við Mannesmann-
verksmiðjurnar lagði Kron sín-
um bíl og klifraði upp í
geymslurými sendibílsins. Hon-
um fannst mikið til um hve
illa og þjösnalega Ollenburg
ók. Fanginn, sem var rígbund-
inn, rúllaði til og frá um vagn-*
gólfið. Jafnvel Diamantenpaul
vorkenndi honum.
Þeir óku inn í borgina miðja
og stönzuðu skammt frá skrif-

....
)rin vísar á bílskúrinn, þar sem Albrecht var geymdur fyrstu nóttina
ftir að honum var rænt. Þetta var í friðsælu, —ih.'.X.huorfi
7. TBL. VIKAN 9