Vikan - 15.02.1973, Blaðsíða 24

g-. __ I i
Peningar, sem fyrirtæki
sendu eftir i
banka til að greiða laun,
voru bornir I stórum
körfum eða þeim ekið
i hjólbörum.
þrjú hundruð og niutiu milljarða
marka.
Eftirspurnin eftir seölum varö
svo mikil, að prentsmiðjurnar
höfðu ekki undan. Sveitarfélög,
horgir og stórfvrirtæki komu sér
upp eigin bráðabirgðagjaldmiðli.
k>egar fólk fékk peninga i hendur,
revndi það án tafar að kaupa eitt-
hvað fyrir þá, þvi að drægist það
degi langur urðu seðlarnir verð-
lausir. En það var sáralitið að
kaupa, svo að margir sátu uppi
með full hús af verðlausum
seðlum. Sumir betrekktu með
þeim ibúðir sinar, enda var annað
veggfóður ofáanlegt.
Að sjálfsögðu reyndu menn af
öllum mætti að steypa sér i
skuldir, eins og reglan er þar sem
óreiða rikir i fjármálum, og ættu
Islendingar að þekkja það
fyrirbæri manna bezt. Þótt
maður fengi milljarða marka að
láni i dag, þurfti hann á morgun
ekki nema brot af daglaunum til
að borga það upp. Þeir, sem eitt-
hvað höfðu að selja, heimtuðu
einhverjar aðrar vörur á móti, en
afbáðu peninga. Framleiðslan
Framhald á bls. 38.

BK ✓ 1
% ” "1
ííir* r • r >
Gömul kona á eftiriaunum mótmælir verðbólgunni
fyrir framan Rikisdaginn. Hún hefur fest
verðlausa peningaseðla á föt sin.
Þetta er sá seðill, sem með hæstu nafnverði hefur
verið prentaður i heiminum: núllin eru fjórtán.
Einn þeirra, sem fékk hanii i hendur á
verðbólgutlmanum, keypti sér fyrir hann
einar buxur.
24 VIKAN 7. TBL.
i