Vikan - 15.02.1973, Blaðsíða 11

VÍSNAÞÁTTUR VIKUNNAR
FLESTIR
VILJA FEITA
SNEIÐ
Aramótabotnarnir héldt^ áfram aö
berast, eftir aö slöasti þáttur var
skrifaöur. Margir þeirra eru ekki slöur
góöir en þeir, sem þá birtust, svo aö viö
látum þá fljóta meö.
Blessaö áriö ljiifa leiö,
llzt mér vel'á þetta.
Flestir vilja feita sneiö
en fá sig aldrei metta.
Einar B. Guömundsson,
Seyðisfiröi.
Fæ mér hest og skelli á skeiö;
skyldi ég annars detta?
Guöbjörg Þorleifsdóttir
Hvammi, Svartárdal.
Aö minnka heimsins harm og neyö
er hugarfariö rétta.
Solveig Guðjónsdóttir,
Seyöisfiröi.
Bölvaö áriö loksins leið,
llzt mér illa á þetta.
Nú er ég á niöurleiö,
nú er ég aö detta.
Guöbjörg Þorleifsdóttir
Hvammi, Svartárdal.
Heimsins von i heljarreiö
hrapar fyrir kletta.
E.H.G.i Seyöisfiröi.
Af þvi djöfuls bökin breiö
bera skatta létta.
Solveig Guöjónsdóttir,
Seyöisfiröi.
Braut ég mina Bragaskeiö
i Trríi'ni milli kletta.
Arnheiöur Guðjón^óttir,
Seyöisfiröi.
Þar meö segjum viö skiliö viö
hugleiðingar um liöna áriö, sem þrátt
fyrir allt hlýtur aö teljast blessunarrlkt,
aö minnsta kosti miöað viö fyrsta
mánuöinn á nýbyrjuöu herrans ári elds og
afbrota. — Velunnari þáttarins"hefur sent
honum syrpu af ástavisum, sem allar eru
eftir þjóökunna höfunda. Sumar eru löngu
alþekktar, en við skulum samt renna yfir
nokkrar þeirra:
Ætti ég ekki, vifaval,
von á þinum fundum.
léiöin eftir Langadal
löng mér þætti stundum.
ArniBöövarsson.
Langt er siöan sá ég hann,
sann lega friður var hann,
allt sem prýöa má einn mann
mest af lýöum bar hann.
Vátnsenda—Kósa.
Ljáiö byröi lifs mér alla,
létt skal bera meir en þaö,
megi ég þreyttur höföi halla
hálsi björturh meyjar aö.
Grimur Thomsen.
Láttu brenna logann minn,
lof mér enn aö skoöanri,
horfa i ennis eldinn þinn,
inn I kvennavoðann.
Olöf frá Hlöðum
Til þin fer mitt ljóöalag
löngum yfir.björg og sund.
Manstu okkar eina dag?—
Er ei llfiö skammvinn stund?
Eins og hylja haustleg kvöid
heiöarvængsins snögga flug,
leiöstu út i lífsins fjöld,
langt úr sýn, en ei úr þug.
Undir skýjum, yfir mold,
innan hafs og reginfjalls,
aleinn treö ég fótum fold,
fagna engu, — minnist alls.
Himinviö min höll er gjörö.
Hana lýsti bros þitt eitt.
Og þótt allt sé jafnaö jörö,
ég vil aldrei grafa neitt.
Hljóö og tóm er hjartans borg.
Heimsins svipur breyttur er.
Andi minn, hann á ei sorg.
Alltaf lifir þú hjá mér.
Einar.Benediktsson.
Þorsteinn Guömundsson, bóndi á
Skálpastööum i Lundareykjadal 1 Borgar-
firöi fór eitt sinn snemma sumars aö huga
aö laxi i Grimsá, en'veiddi ekkert. Um
sumariö fór hann aftur, en veiddi enn
ekkert. Þá orti hanní
Mundi ekki mér og þér
möttull sami skorinn?
Hinzta gangan okkar er
eins og fyrstu sporin.
Hann orti llka þessa visu um góöhest:
Aldrei hestur beizli bar
betur spretti feginn.
Var sem hryndu hendingar
hvar sem hann snerti veginn.
Viö höfum áöur birt visur eftir Svein frá
Elivogum. A fyrstu búskaparár'um sinum
kvaö hann þetta um konu sfna:
Þó að élin sýni sig,
sorgir fel og kviöa.
Meöan Elin elskar mig
uni ég vel að stríöa.
Sföustu vfsu sina orti hann einnig til
konu sinnar, og var þá oröinn helsjúkur:
Langa vegi haldið hef,
hindrun slegið frá mér.
Til þin dregist torveld skref
til að deyja hjá þér.
Aö lokum minnum viö á fyrripartinn
um unglingavandamáliö, sem birtur var i
siöasta þætti:
Ungar sálir okkar lands
eru á hálum brautum.