Vikan - 15.02.1973, Blaðsíða 33

FRAMHALDSSAGA
DOR.OTHY DANIELS
12. HLUTI
Þegar við gengum
út úr stofunni
og fram i forsalinn, .
snerust hendur
okkar og hjartað i mér
tók að hamast...............
Nú hefur hUn fengið góða matar-
lyst, svo að hún ætti fljótlega að
hressast. Hún er þegar orðin rjóö
i kinnum og svo er hún svo létt i
skapi, að allir þarna á spitalanum
eru hrifnir af þvi.
- Hvað þarf hún að vera þarna
lengi enn, læknir?
- Ég er nú ekki alveg viss um
það. Þetta var stór up'pskurður og
hún getur orðið talsvert lengi að
ná sér. Þér vitið sjálfsagt, að
þegar hún kemur úr sjúkra-
húsinu, fer hún i fangelsi.
- Já, ég veit það og hef miklar
áhyggjur af því.
- Þér skuluð samt ekki missa
vonina, ungfrú Burgess. Hann
færði stólinn ennþá nær mér og
lækkabi röddina. - Þetta er
einkamál og ég vóna, að þér
endurtakið ekki orð af þvi, sizt af
öllu við foreldra yðar, en það er i
gangi dálitið leynimakk um aö
reyna að láta batann dragast og
útskrifa hana ekki formlega. Viö
getum alltaf sagt, að hún sé ekki
nógu hraust til að fara, og getum
þannig haldið henni eftir, þar sem
umhverfið er viðkunnanlegra.
Við ættum að geta dregið þetta
allt upp f tvo mánuði, en vitanlega
verður hún sótt, áður en lýkur.
Ég kinkaði kolli og gerði mér
fyllilega ljóst, hvað beið Ellenar
Randell. - Þakka yður fyrir að
gera yður allt þetta ómak, læknir.
Mér liöur svo miklu betur eftir aö
hafa talað viö yður. Og eins er ég
þakklát fyrir hvaðeina, sem getur
tafið fyrir handtöku hennar, þvi
að hún er sönn heiðurskona.
- Við sem höfum stundaö hana i
sjúkrahúsinu, erum sömu
skoðunar.
Ég brosti afsakandi um leið og
ég sagöi: - Ég er yöur innilega
þakklát, læknir, þvi að ég var nú
vist ekkert sérlega álitleg viö
yður þarna um daginn i sjúkra-
húsinu.
- Þér voruö auðvitað mjög
annars hugar út af móður yðar -
ég á við ungfrú Randell - sem átti
EFTIR
að fara að ganga undir uppskurð,
sagði hann vingjarnlega - Og auk
þess hafði ég ekki neinar góðar
fréttir aö færa yöur.
- Það var engin ástæða til þess
að vera svona afundin, sagði ég. -
Og það, að þér eruð svo vænn að
afsaka það, gerir mig bara ennþá
skuldbundnari yður. Og þá skuld
veit ég ekki, hvernig ég get
goldið.
Hann hló eins og ungur strákur.
- Hvað þér getið verið töfrandi!
Ég roðnaði af feimni. - Farið
þér nú ekki að verða svo góður við
mig, að ég verði að hlaupa út og
vita ekki hvað ég á af mér að
gera.
Hann tók I hönd mina. - Nei, það
gæti ég ekki látið yður gera. Þér
skiljiö, að þessi ferð hingað var
min eigin hugmynd.
- Þér eigið við, aö Ellen Randell
viti ekki, að þér eruð hérna?
- Jú, vist veit hún af þvi og varð
sárfegin. Hún sendir yður ástar-
kveðjur og segir yður að hafa
engar áhyggjur af sér. Og svo vill
hún lika sannfærast um, að þér
séuö hamingjusöm I þessu nýja
lifi yðar.
-Það er ég! sagði ég og vonaði
aö orðin kæmu frá hjartanu. Ein-
hvernveginn fannst mér hún
mundi verða áhyggjufull ef hún
vissi, hve óhamingjusöm ég hafði
verið, allt til þessa dags, og ég
vildi ekki, að Ellen Randell fengi
minnsta grun um það. Ég vildi
ekki láta neitt tefja fyrir bata
hennar, þvi að ég vissi, að ekkert
er óheppilegra fyrir afturbata-
sjúkling en slæmar fréttir.
- Ée vona. sagði hann oe
leit fast á mig, - að það hafi
ekkert osamkomulag oröiö hja
yður og foreldrum yöar, út af
Ellen Randell?
- Nei, mamma og pabbi hafa
veriðafskaplega örlát viö mig, og
auðvitaö eru þau fegin að hafa
endurheimt mig.
- Það var gleðilegt, sagði hann
innilega og þrýsti hönd mina. - Og
þaö væri erfitt að vera annað en
hamingjusöm i svona glæsilegu
umhverfi.
Ég fékk dálitinn svima og
hj'artað i mér tók að slá svo ákaft
að ég var hrædd um, að hann
mundi heyra það. En ég kunni vel
við höndina hans, sem hélt um
mina hönd og augun, sem horfðu
svo vingjarnlega á mig. Ég kunni
yfirleitt ágætlega viö Michael
George Wade lækni. Og svo
undarlega vildi til, að nú mundi
ég fullt nafn hans og langaði
ekkert til að hann færi.
- Læknir, sagði ég allt i einu, án
þess að hugsa mig um.. - Viljið þér
ekki biða eftir kvöldverðinum?
- Það væri mér sönn ánægja,
sagði hann ákaft. - En lestin min
fer klukkan 9.30, og ég var
viöbúinn þessari gestrisni yðar og
fékk vagn til að taka mig hér
klukkan niu.
Dásamlegt! sagði ég
allshugar fegin. - Við boröum
kvöldverð klukkan sjö. Þá fáið
þér nógan tima til að komast á
stööina. Afsakið þér mig meðan
ég tala við ráðskonuna.
Ég fann frú Voorn rétt við
dyrnar og varð ekkert hissa á þvi.
- Frú Voorn, viljið þér segja henni
móður minni, að ég hafi boðið
Wade lækni til kvöldveröar. Og ég
vildi fá matinn klukkan sjö, afþvi
aö læknirinn verður að komast
aftur til New York.
- Móðir yöar ætlar aö borða inni
hjá sér, ungfrú.
- En verður faðir minn ekki i
mat?
- Nei, ungfrú, hann er farinn til
Albany og kemur ekki heim i
kvöld.
- Þá verðum við bara tvö. Sem
sagt, klukkan sjö, frú Voorn.
- Já, ungfrú.
Frú Voorn var hin fullkomna
þjónustukona og lét þáð alls ekki i
ljós með rödd eða látbragði, hvað,
hún var að hugsa. En ég hafði
grun um, að henni þætti vænt um,
að móðir min skyldi hafa verið
svona afundin við Wade lækni, og
ég varð sárlega móðguð af
framkomu hennar. Það var hún
sjálf, sem hafði sagt mér, að hún
hefði sett markið hátt sem
húsmóðir i Skuggagili. En ég
leyndi hugsunum minum engu
siður en frú Voorn. .
14. ka' li
Ég gekk aftur inn i stofuna
Wade lækmr stóö upp þegar eg
kom inn.
- Vilduð þér fara svolitið út að
ganga, læknir? Það er nú ekki
sem skemmtilegast veður, en þér
gætuð haft gaman af að koma
svolitið út fyrir mat.
- Þakka yður fyrir, ungfrú
Burgess. Þvi hefði ég gaman af.
Þegar við gengum út úr
stofunni og fram i forsalinn,
snertusthendur okkar, og hjartað
i mér tók að hamast Hann tók um
höndina á mér og sleppti henni
ekki - ekki einusinm þegar hann
opnaði dyrpar. Ég þorði ekki að
lita framan hann, ef augun i mér
skyldu gefa til kynna æsinginn,
sem ég var i, og það var rétt svo,
að ég gæti haldið röddinni rólegri.
- Fyrst ætla ég að fara meö yöur
að ánni, sagði ég hægt og lágum
rómi. Aðeins þannig gat ég leynt
tilfinningunum, sem þessi ungi
maður hafði vakið hjá mér. - Hún
er alveg stórkostleg, einkum þó i
sólskini.
Þetta er yndislegt landslag,
sagði Wade læknir og leit
kringum sig. - Þetta eru meiri
runnarnir þarna fyrir handan.
Hann benti á eitursveppina og
ég tók aö skjálfa.
- Yður er kalt, sagði hann. -
Fariö þér i frakkann minn.
Hann sleppti hendinni og áöur
en ée eæti nokkuð saet hafði
hann farið úr frakkanum og hélt
honum a totl, svo að eg gæli lanö i
hann.
Framhald a bls.»4!i
7. TBL. VIKAN 33