Menntamál - 01.08.1961, Blaðsíða 56

134
MENNTAMÁL
SJcrifað eftir wpplestri.
Ef krakkarnir eiga að rita eftir upplestri, er rétt að
styðjast jafnan við nokkur orð, sem börnin hafa æft sig
á. Slíkt gæti gerzt á eftirfarandi hátt: Kennarinn skrifar
þungu orðin eða sýnir börnunum þau með sérstökum hætti.
Orðin eru lesin. Þeim er skipt niður í samstöfur, ef þörf
krefur, með því að afmarka sérhljóðana og gera strik milli
samstafanna, og síðan eru orðin stöfuð. Því næst eru þessi
orð þurrkuð út hvert af öðru, en krakkarnir raða þeim
saman með spjöldum úr öskjum sínum. Þegar kennarinn
hefur gengið úr skugga um, að börnin hafi raðað rétt,
skoða börnin fyrst orðin gaumgæfilega og skila því næst
spjöldunum aftur í öskjuna og rita orðin. Þannig er síðan
gengið á röðina, og að þessum undirbúningi loknum er
skrifað eftir upplestri.
Eftirlit.
Miklu máli skiptir, að kennarinn fylgist vel með því,
hvaða orð hann hefur farið yfir og þjálfað og hvað hann
á eftir og hvaða orð börnin hafa ekki á valdi sínu. Jöfn
þörf er á því að vita ljóslega, hvar krakkarnir eiga við
réttritunarörðugleika að etja og byrja þar rétta þjálfun.
Jafnmikilvægt er, að tíma sé ekki sóað í óþarfa þjálfun.
Þó að stílæfingar feli í sér ýmislega þjálfun, verður
kennarinn þó að telja það meginverkefni sitt að veita
börnunum svo mikið öryggi í stafsetningu, að þau fullnægi,
sem bezt má verða, almennum kröfum í því efni.
Virkt einstaklingsstarf.
Að öllu samanlögðu er ekki beitt annarri kennsluaðferð
við treglæs börn en önnur börn. En kennslan gerist við
önnur skilyrði, og þau auðkennast fyrst og fremst af virku
starfi með hverju einstöku barni.
Ra.nnveig Löve valdi íslenzkn orðdæmin í þessum kafla.
Dr. ].