Menntamál - 01.08.1961, Blaðsíða 105

MENNTAMÁL
188
Meginatriði.
Þessum þætti hefur verið ætlað það hlutverk eitt að gera
nokkra grein fyrir menntun kennara og sennilegri þróun
hennar meðal nokkurra grann- og frændþjóða. Menntun
kennara er eigi hið sama og mannkostir kennara, en hún
er ótvírætt einn af kennarakostunum. Mannkostina hef ég
ekki rætt að þessu sinni, og veldur annað en að ég telji
þá lítils verða. Þjóðfélagið á m. a. rétt á því og kröfu til
þess að kennaraskólarnir veiti tilskilda menntun. Þjóðfé-
lagið og kennarastéttin eiga sameiginlega jafnmikið und-
ir verkhæfni, aðbúnaði og launum kennara. Aðbúnaður og
laun stéttarinnar eru eðlileg afleiðing af verkhæfni henn-
ar, en verkhæfnin á að vera réttasti dómurinn um mennt-
un hennar.
Verkefni þau og skyldur, er samfélagið leggur kennur-
um og æskulýðsleiðtogum á herðar verða æ fjölþættari, og
leiðir það af samfélagsþróuninni. Því hljóta að fylgja kröf-
ur um æ betri undirbúning kennara. Raunin hefur líka
orðið sú, að menntun kennara hefur verið þokað króka-
laust á hærra sig. Er nú svo komið, að voldugustu þjóðir
heims, þær er íslendingar hafa eitthvað til að sækja í
skólamálum, hafa lyft kennaraslcólunum upp á akademiskt
stig eða tengt kennaraskólana háskólum, en meðal minni
þjóða er stefnt að því að afla kennaraprófi viðurkenningar
til jafns við stúdentspróf. Strangari kröfur um einbeitt
og rækilegt nám í ákveðnum greinum er eitt afbrigði
þeirrar stefnu að gera kennara vel lærða menn á einhverju
sviði og kynna þeim starfshætti í fræðilegu námi.
Samtímis hafa kröfur um nám í uppeldisgreinum, ekki
sízt verklegu greinunum, verið auknar og athuganir sann-
að, að sú stefna er rétt.
Þá er æ betur séð fyrir sérnámi kennara, jafnt af fjöl-
mennum þjóðum sem fámennum, og frændþjóðir okkar
vilja fjölga kennaraháskólum og jafnvel láta þá leysa