Menntamál - 01.08.1961, Blaðsíða 49

MENNTAMÁL
127
Kennarinn.
Það er sérstaklega mikilvægt, að börnin kynnist því þeg-
ar í upphafi sérkennslunnar, að kennarinn er hjálpsam-
ur og góðviljaður og tekur þeim vinsamlega og viðurkenn-
ir takmarkanir þeirra. Börnin eiga að finna og reyna, að
til eru viðráðanleg verkefni í námsgrein, þótt örðug sé,
eins og t. d. móðurmálið. Það þarf að vekja áhuga þeirra
á lestri, og það þarf að vekja dálæti þeirra á skólaverunni
yfirleitt. Þá á ekki að breyta skólanum í neins konar vermi-
reit eða tómstundaklúbb, heldur á að haga kennslunni
þannig, að sniði og inntaki, að börnin laðist til virkrar
þátttöku og öðlist vilja til framtaks. Hýrgun og fræðsla
skulu haldast í hendur. Því verður lesandinn að hafa hug-
fast, að námið og kennslan eru aðeins önnur hlið við-
fangsefnisins, og hin er engu minna virði, þó að hennar
sé ekki sérstaklega getið í því, sem hér fer á eftir.
Kennslan.
Varhugavert getur verið að benda á sérstakar aðferðir í
baráttunni við lestrarörðugleikana, ef ekki er jafnframt
minnt rækilega á eftirfarandi atriði: (1) Slíkar leiðbein-
ingar eru aðeins dæmi og hvorki nauðsynlegar né heldur
fullnægjandi í hverju tilviki. (2) Aldi'ei ber að taka
ákveðna aðferð skilyrðislaust fram yfir aðra aðferð. Sér-
hver aðferð stendur og fellur með kennaranum, sem beitir
henni. (3) Áður en unnt er að byrja skipulega á sérkennsl-
unni, verður kennarinn að gera sér ljósa grein fyrir því,
hvar hvert einstakt barn er á vegi statt, hvað það getur og
hverju það orkar ekki.
Stafalcassi.
I byrjun sérkennslunnar verður að ganga úr skugga
um, hvort börnin þekkja stafina, og kenna þeim það, ef þörf
krefur. Rétt er að byrja á sérhljóðunum og æfa augu
og tungu. Að jafnaði mun vera bezt að byrja á litlu prent-