Menntamál - 01.08.1961, Blaðsíða 55

MENNTAMAL
133
Dæmi um skipulagningu einnar kennslustundar.
A) Sameiginlegt starf: Hljóð- og talæfingar (tvær til
þrjár mín.). Lestur algengra orða (af spjöldum, sem
brugðið er upp). Rætt um orðin og e. t. v. stafað og raðað í
orð úr stafaöskju.
B) Einstaklingsleg vinna. Hvert einstakt barn æfir
kafla, ekki þó oft, þannig að börnin, sem eru á svipuðu
stigi, vinna að sama kafla. Kennarinn gengur um stof-
una og hlýðir þeim börnum yfir, sem hafa lokið undirbún-
ingi sínum, og síðan snúa þau sér að skriflegu lestrarefni,
samanber það, sem að framan greinir, eða lesið er í bók-
um eftir frjálsu vali.
Réttritun.
Oft heyrast athugasemdir af þessu tagi: „Við getum svo
sem kennt treglæsum börnum að lesa, en stafsetning þeirra
heldur áfram að vera kolómöguleg."
Stafsetning er örðugri viðfangs heldur en lestur á sömu
orðum. í öðru lagi er stafsetningaræfingin miklu minni í
yngstu bekkjunum. í þriðja lagi er oft beitt þjálfunarað-
ferðum, sem gagnslitlar reynast við tregustu nemendurna.
Þannig er t. d. miklum tíma varið til þess að stafa utan
að. Það má gera treglæs börn næsta örugg í að stafa —
utan að. En örðugleikarnir koma brátt í ljós, þegar skrifa
skal orðið eða raða því saman með stafaspjöldum. Ritun-
in verður sérstökum örðugleikum háð, af því að börnin
eru svo bundin af skriftinni, að þau hafa lítil tök á að
fylgjast með réttrituninni. Af þessu er rétt að draga þá
hagnýtu ályktun, að minni tíma skuli varið til þess að
staglast á orðunum, heldur skuli tíminn notaður til raun-
verulegrar réttritunar.
í öllum yngri bekkjunum er stafakassinn ágætt hjálpar-
tæki.