Vorið - 01.03.1947, Blaðsíða 21

V O R I Ð
17
litli. Við ætluðum að i’ara að byrja,
])(') að þú værir ekki kominn.“
Ég settist við borðið mitt. Ég tók
ekki ef’tir jn í fyrr en ég var búinn
að ná mér eftir fátið, að Hamel
skólameistari var í lallega, græna
frakkanum sínum ,skyrtunni með
píjaufellingunum og liafði svörtu,
litlu húfuna útsaumuðu, sem hann
setti aldrei á sig, nema við hátíðleg
tækifæri. Og nú tók ég einnig eftir
því, að öll skólabörnin voru með
furðu- og hátíðasvip. En það, sem
einkum vakti þó undrun nrína, var
það, að sjá margt af fullorðnu bæj-
arfóiki sitja á öftustu bekkjunum.
Einnig þar ríkti dauðakyrrð. Þarna
sat t. d. Hósi gamli með þríhyrnda
hattinn sinn, Jrarna var einnig fyrr-
verandi borgarstjóri, fyrrverandi
póstmeistari og ýmsir aðrir, og
raunasvipur var á öllum. Hósi
gamli hafði komið með stafrófskver
með mörgum dökkum fingraförum.
Hann liélt Jrví opnu á knjám sér, og
gleraugun lians lágu yfir þvera opn-
una.
A rneðan ég var að furða mig á
öllu jressi, steig Hamel skólanreist-
ai i í ræðustól sinn og mælti nreð há-
tíðlegri, en þýðri rödd:
„Börnin mín! Þetta er síðasta
kennslustund nrín með ykkur. Fyr-
irskipun hefur konrið unr jrað frá
Berlín, að einungis þýzka skuli
kennd í skólum Elsaz og Lothring-