Vorið - 01.03.1947, Blaðsíða 12

,s
V O R I Ð
rödd og lék á Tiðlu, og það átti nú
við mig.
En eintt sinni vildi það til, að
hann drakk svo mikið af brennivíni,
sem þá var mest notað af áfengum
drykkjum af ölJum almenningi, að
liann varð alveg „dauðadrukkinn",
eins og sagt er nú, þegar menn
drekka sig út úr, eða missa meðvit-
undina og leggjast í dá. Þetta fékk
svo mikið á mig, barnið, er ég hélt,
að bróðir minn væri dáinn, að ég
fékk svo mikla skömm á þessum
drykk, brennivíninu, að ég hét því
að láta það aldrei koma inn fyrir
mínar varir. Og þeim ásetningi hef
ég verið trúr alla ævi. Það var ekki
fyrir eigin reynslu, að ég halnaði
áfenginu, það var vegna kærleika til
bróður míns, sem mestu réði um
þessa afstöðu mína.
Mér er Jjúft að lýsa því yfir nú,
eftir 80 ára starfsdag, að ég tel það
ntikið lán fyrir mig að liafa alger-
lega hafnað áfengi og tóbaki alla
mína ævi. Um tóbaksnautnina er
það að segja, að ég tel hana ,,systur“
áfengisnautnarinnar. Þótt hún sé
kannski ekki eins skaðleg, er hún
almennari og eyðir óhemju miklu
fé frá mönnum, og fyrir unglinga er
hún undantekningarlaust skaðleg.
Fyrir stuttu reiknaði ég út, að ef
ég hefði verið tóbaksmaður og reykt
vindlinga frá því að ég var 15 ára,
myndi sá reikningur nú vera orðinn
90 þús. kr. með vöxtum og vaxta-
vöxtum, miðað við notkun, eins og
nú gerist. Og þar bætist svo við
heilsutjón, sem leiðir af tóbaks-
nautninni, beint og óbeint.
A langri ævi hef ég aldrei orðið
var við, að bindindissemi mín á
áfengi og tóbak hafi orðið mér til
nokkurra óþæginda eða árekstra í
umgengni minni við aðra menn.
Það hefur að vísu stundum verið
sagt við mig, að það væri ófrjálslegt
og sérvizkukennt að geta ekki verið
með, þegar flaskan eða sígarettan er
annars vegar. En ég þykist vera
frjálsari fyrir bragðið en hinir, senr
ekki þykjast geta verið án þessara
nautna. I»að eru hinir ófrjálsu
menn, sem bundnir eru á klafa van-
ans.
A!lt ungt fólk vil ég hvetja til
þess að taka aldrei fyrsta staupið,
eða reykja fyrsta vindlinginn, —
vera bindindisfólk alla ævi. —
„Það tökum við.“
Ég var orðinnaðstoðarlæknir.Dagnokk-
urn kom bóndakona með son sinn. Hon-
um var illt í hálsinum. Það kom í ljós,
að hann hafði skemmda eitla.
„Þá tökum við,“ sagði læknirinn.
„Og honum er einnig illt í hendinni,"
sagði konan áhyggjufull.
„Það er flýs í henni,“ sagði læknirinn,
„hana tökum við.“
Konan þagði stundarkorn en sagði svo:
„Ég þori nú varla að segja það, en
hann hefur líka höfuðverk.“