Vorið - 01.03.1947, Blaðsíða 23

VORIÐ
19
Foreldrar ykkar létu sér t. d. ékki
nógu annt um, að þið lærðuð. Þeir
\ ildu heldur setja ykkur í landbún-
aðarvinnu eða malarastörf, til þess
að fá meiri peninga fyrir ykkur. Og
ég — A mér Iivíla einnig þungar sak-
ir. Hef ég ekki stundum sent ykkur
til að vökva blómin mín, í stað þess
að ]áta ykkur læra? Og gaf ég ykkur
ekki stundum frí, þegar mig lang-
aði til að fara á’ veiðar?
Hamel talaði lengi og kom víða
við. Hann talaði um franska tungu
og taldi Iiana fegurstu tungu í
heimi. Hann brýndi fyrir okkur að
gæta hennar og varðveita, eins og
helgidóm. Síðan opnaði hann mál-
Iræðina og tók að tala um lexíu
dagsins. Mig furðaði nú á, hve vel
ég skildi allt. AHt, sem hann sagði
virtist mér nú svo auðvelt og auð-
skilið. Ég held, að ég hafi heldur
aldrei ldustað eins vel og þessa
stund. Ég held einnig, að hann
Iiafi aldrei lagt sig eins mikið fram
um að útskýra Iivað eina og sýna
þolinmæði. Það var eins og bless-
aðan karlinn langaði til að kenna
okkur allt. sem hahn vissi, áður en
hann hyrfi brott.
Þegar útrætt var um málfræðina,
lét hann okkur skrifa litla stund.
Hann 'kom með nýja forskrift þenn-
an dag með forkunnarfagurri rit-
liönd: Frakkland, Elsaz, Frakkland.
Elsaz. Þessi orð stóðu þarna fyrir
framan okkur eins og fánar. Og þið
hefðuð átt að sjá, hvernig allir
kepptust við. Allt var kyrrt og
hljótt. Ekkert heyrðist, nema urgið
í pennunum, þegar þeir strukust
við pappírinn. E-itt sinn kornu
nokkrar stórar flugur og settust í
gluggann. Enginn veitti því nú eft-
irtekt, ekki einu sinni minnstu
strákarnir. Dúlurnar kurruðu úti á
þakinu, og ég hugsaði með sjálfum
mér: Skyldu þeir kenna dúfunum
að kurra á þýzku?
í hvert skipti, sem mér varð litið
upp frá skriftinni, sá ég Hamel sitja
á stóli sínum og skima í allar áttir.
Það var eins og hann væri að festa í
luiga sér, hvernig allt liti út í gömlu
skólastofunni. Þarna hafði hann
starfað í fjörutíu ár, með garðinn
fyrir utan gluggann og börnin fyrir
framan sig, alveg eins og nú. Borðin
og bekkirnir höfðu aðeins látið á
sjá. Það hlaut. að taka liann sárt að
þurfa að skilja við allt þetta. Hann
heyrði lika til systur sinnar uppi á
loftinu vera að láta niður í koffort-
in þeirra, því að næsta dag ætluðu
þau að hverfa úr landi.
En þrek hans var óbilað. Hann
hélt áfram að hlýða yfir, unz öllu
var lokið. Þegar við höfðunr lokið
\ið að skrifa, hlýddi hann yfir sög-
ttna. Þar á eftir fóru yngstu krakk-
arnir að stafa: ba, bé, lró, bi, bú.
Aftast í stofunni sat Hósi gamli,eins
og lítill drengur. Hann hafði nú
sett upp gleraugun, hélt á stafrófs-
kverinu með báðum höndunr og
stafaði nreð litlu krökkunum. Allir