Vorið - 01.03.1947, Blaðsíða 33

V O R I «
ÞEGAR SLEIPNIR DÓ
Hann hét Sleipnir og var svartur
að lit, fyrsti hesturinn okkar, sem ég
man eftir. Oft var hann búinn að
bera okkur systkinin á bakinu, ým-
ist eitt og eitt, eða öll þrjú í einu.
Og svo öruggur var hann, að aldrei
bar neitt út af, hversu ógætilega,
sem við fórum. Enda höfðum við
fest svo mikla ást við liann, að við
litum næstum því á hann, eins og
einn af fjölskyldunni. Það hvarflaði
því aldrei að okkur, að hann yrði
nokkurn tíma frá okkur tekinn. Við
áttum hann og hann átti okkur.
Þannig hiaut það alltaf að verða.
En því meira varð áfallið, þegar við
fengum ávæning af því einn dag um
haustið, að Sleipnir ætti að deyja.
— Sleipnir að deyja! — Það var
ómögulegt! Þessi elskulegi vinur
okkar, sem hafði verið förunautur
okkar og félagi, frá því við mund-
um fyrst eftir okkur.
Hversu oft höfðum við ekki tek-
ið fallega, svarta höfuðið lians og
lagt það undir vanga okkar. Við
höfðum ótal sinnum horft í brúnu,
lallegu og bliðlegu augun hans og
strokið mikla svarta toppinn frá
enninu. Og hversu oft hafði hann
ekki stungið snoppunni sinni vina-
lega í lófa okkar til að leita að
brauðskorpu, eða þá blátt áfram
vinarbótum okkar. Gat það átt sér
stað, að það ætti að taka hann frá
okkur? — Jú, það hlaut að vera satt,
því að pabbi hafði sagt það og
mamma líka. Pabbi sagði, að hann
væri orðinn svo gamall, að hann
gæti ekki lifað lengur.
Enn liðu nokkrir dagar og ef til
vill vikur, ég man það ekki glöggt.
Það var ekki minnst á þetta aftur.
Það var umræðuefni, sem enginn
óskaði eftir. En þegar við sáurn
Sleipni þessa daga, greip okkur ein-
hver undarlegur klökkvi.
Og svo kom hann þessi dagur,
sem ég gleymi aldrei. Það var yndis-
fagur haustdagur í október, eins og
slíkir dagar geta fegurstir orðið í
Skagafirði. Pabbi hafði selt Sleipni
til afsláttar upp að Litla-Dal, því að
engum kom til hugar, að við gæt-
um borðað kjötið af þessum heimil-
isvini o’kkar.
Vinnumaður frá Litla-Dal sótti
Sleipni um morguninn, skömmu
fyrir hádegi. Ég ætla ekki að reyna
að lýsa kveðjustundinni og heldur
ekki þeirri djúpu sorg og söknuði,
sem yfir okkur kom, þegar við sáum
á eftir honum í síðasta sinn suður
mýrarnar. Og nú, eftir meir en 40
ár, vakir þessi haustdagur í huga
mér ,eins og einn hinn ömurlegasti,
sem ég man, þrátt fyrir alla þá dýrð,
sem náttúran tjaldaði Jrennan dag.
Við systkinin vorum eirðarlaus
allan daginn eftir Jretta og gátum