Vorið - 01.06.1964, Síða 9

ara drengir með tvö óttaslegin hjörtu í
krjóstunum, sem hömuðust eins og vélar
í mótorbát.
Nú voru góð ráð dýr, en þó ekki nema
eitt, sem kom til greina: Flótti. Hörður
haetti þó lífinu til að ná knettinum góða.
Síðan þutu báðir drengirnir meðfram
liúshliðinni og komust fyrir horn þess
ari þess að vera séðir, en hræðilegar for-
ntælingar heyrðu þeir að baki sér ofan
irá hinum brotna glugga. Hér mátti eng-
an tíma missa. Drengirnir þulu eins og
°rskot fyrir húshornið og síðan í hvarf
yið næsta hús. Brátt voru þeir komnir
úeim til sín og þá úr allri hættu. Þetta
rnyndi aldrei komast upp.
Þetta fór illa, sagði Hörður og
horfði á frænda sinn æði skelfdur og
titrandi.
"— Já, þetta var allt mér að kenna,
Sagði Ari, og augu hans voru svo full af
Vatni, að meira hefði ekki komizt í þau,
svo að vel færi á.
'— En þetta var bara óhapp. Það hefði
ems getað komið fyrir mig, sagði Hörður
nreð hjartað fullt af göfugmennsku.
Þeir þögðu báðir um stund, þorðu
ekki að brosa, fundu ekkert til að segja.
L°ks sagði Hörður það, sem hann hafði
aður sagt:
— Þetta fór illa.
— Hörður minn, sagði Ari, ætlarðu
lofa því að segja engum frá þessu?
'— Já, því lofa ég. Reyndar leiðist
niér að þurfa að þegja yfir svona lög-
nðu. En þér er alveg óhætt að treysta
Wí, að ég skal aldrei nokkurn tíma segja
það.
Þeim leið strax betur, er sú ákvörðun
var tekin, kvöddust síðan, og fór hvor
inn til sín.
Þetta var formáli sögunnar. Sagan
sjálf er á þessa leið:
Um kvöldið tóku foreldrar Ara eftir
því, að hann var óvenjulega fálátur.
Hann hafði enga lyst á að borða og var
sífellt annars hugar, ef á hann var yrt.
— Ertu eitthvað lasinn, Ari minn,
spurði mamma hans.
Nei, hann var ekkert lasinn. Að vísu
var það ekki satt. Hann var mjög las-
inn. Hann var stórþjáður á sálinni.
Hann var alltaf að hugsa. Loks kvaðst
hann vera mjög syfjaður og fór að hátta.
En sofnað gat hann ekki. Pabbi háttaði
í sitt rúm, og mamma háttaði í sitt rúm.
Þau sofnuðu. Og síðan kom nóttin. Þetta
var einstaklega falleg, íslenzk vornótt.
Uppi yfir Kjalarnesinu gnæfði Esjan
með nátthúfu úr hvítum skýjum og
speglaði sig í gljáandi sléttum fleti
Kollafjarðarins. Uppi í sveitunum sváfu
túnin undir grænni sæng. Landið svaf
allt, og blámi himinsins var hljóður og
þögull. Alls staðar var friður, — friður
— friður. — Nei, í einu húsi í Reykja-
vík var lítill drengur, sem ekki gat fengið
frið í sálina. Pabbi losaði svefninn.
Drengurinn stundi.
— Ert þú vakandi, Ari minn? spurði
pabbi.
— Já, sagði drengurinn, ég get ekki
sofið.
-— Er nokkuð að þér? spurði mamma.
Ekki vildi drengurinn játa á sig neinn
lasleika. Síðan sofnuðu pabbi og
mamma, því að kannske voru þau þreytt.
Drengurinn hélt áfram að vaka, hann
hélt áfrain að hugsa. Það leið löng
VORIÐ 55