Vorið - 01.06.1964, Síða 38

SAGAN AF STÚLKUNNI SEM VAR
KÆNNI EN KEISARINN
RÚMENSKT ÆVINTÝRI.
Endur fyrir löngu var dálítið sveita-
þorp einhvers staðar langt úti í veröld-
inni. Allir bændurnir í þorpinu voru
mestu búskussar. Kirkjan þeirra var
bæði lítil og léleg og alveg efnasnauð,
svo að nærri má geta, að presturinn og
djákninn hafa ekki verið upp á marga
fiska.
Eitt sinn sem oftar fór klerkur í kaup-
stað. Þegar hann hafði lokið úttekt sinni,
átti hann, aldrei þessu vanur, nokkra
skildinga eftir afgangs, og hugsaði sér
því til hreyfings að kaupa eitthvert góð-
gæti handa maddömunni sinni í jóla-
gjöf. Hann kom þar að, er maður seldi
hangikjöt, og falaði þegar af honum
vænt sauðarlæri. Þetta var daginn fyrir
Þorláksmessu; en maddömuna mátti
ekki fyrir nokkurn mun gruna neitt um
gjöfina fyrir fram. Karlsauðurinn var
því alltaf að velta því fyrir sér á heim-
leiðinni, hvar lærið mundi bezt geymt
þangað til á aðfangadagskvöldið. En
hvernig sem hann lagði sig í líma, gat
honum lengi vel ekki hugkvæmzt neinn
heppilegur felustaður, og var að því
komið, að hann hætti við allt saman. En
er hann reið fram með kirkjugarðinum,
datt honum það snjallræði í hug að
fela lærið undir altarinu; þangað mundi
þó enginn fara að hnýsast. Hann brá
sér því inn í kirkjuna, stakk hangikjöts-
lærinu undir altarið og hélt svo hróðug'
ur heim til sín.
Á Þorláksmessu varð djáknanuffl
gengið út í kirkju; hann hugsaði með
sér, að engin vanþörf væri á að snotra
þar lítið eitt til fyrir hátíðina; mikið
gæti liann að vísu ekki aðgert, en von-
andi mundu dýrlingar kirkjunnar, Pétur
og Páll, víkja sér einhverju á jólunuffl)
ef hann léti ekki sitt eftir liggja til þess
að kirkjan væri sómasamlega hirt. Líku-
eskjur þessara postula stóðu sitt hvoruffl
megin á altarinu, og voru þær orðnal
ærið fornfálegar, gyllingin molnuð og
málið máð. Djákninn sópaði rykinu af
líkneskjunum og blés úr hverjum faldi
og fellingu með mestu vandvirkni. Þvi
næst tók hann klæðið af altarinu °S
dustaði það, en í því rekur hann augun
í lærið. „Nei, hvað skyldi nú þella vera?
Hangikjötslæri!" Hann bograðist nin
undir borðið og náði lærinu. „Ójú, et
það ekki sem mér sýndist? Allra vænsta
sauðarlæri!“ Frá sér numinn hampa’ð1
hann því á lófum sér og leit ýmist á þa$
eða á postulana. „Það er ekki um að
villast. Blessaðir postularnir hafa sent
mér þetta í launa skyni fyrir að dusta af
þeim rykið!“ Enn þá einu sinni va1®
honum litið framan í þá og sýndist hon-
um þeir horfa á sig með blíðusvip effls
og þeir vildu segja: „Taktu við þvl’
84 VORIÐ