Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 7
TVÖ KVÆÐI
EFTIR KÁRA TRYGGVASON
F j ALLGÖNGUMABUR
Hér hvílist ég, sem gengiö hef
um grænan dal,
og varpa frá mér tágapriki
og tómum mal.
Eg hélt mig hafa gengið upp á
efsta gnúp,
en fjall af fjalli rís viö himins
heiÖa djúp.
f fjarska rísa fjöllin hvít
og fagurblá.
En hjarta mitt er sjúkt af sorg
og sárri þrá.
Nú finn ég það, hve ótalmargt
mér yfirsást,
er hatt ég við svo hratta tinda
blinda ást.
Hiö unga blóm í hlíðarbrekku
hló við mér.
Og þröstur söng í skóginum
og skemmti sér.
Um daggarslóðir þræddi söngvin
svalalind.
Þó sá ég ekkert — utan fjallsins
eyðitind.
. Ó, grýtta fjall, því hreifst þú svona
huga minn?
Fyrst hann var svona dásamlegur
dalurinn.
Hvort á ég þrek í nýja sókn
á nýjan tind?
Ó, hve ég þrái sumarblóm
og svalalind.
VÖGGUSÖNGUR
Sofðu og sofðu,
sonurinn minn góði.
Rugga og rugga
rugga ég þér í hljóði.
Engin er sorg
í okkar vögguljóði.
Raula ég raula
rökkursöngva mjúka.
Blíðar og blíðar
blómin vindar strjúka.
Englarnir vernda
alla þreytta og sjúka.
Sofðu og sofðu
á svæfli þínum bláum.
Drýpur og drýpur
dögg af grænum stráum.
Allt er í draumi
yndi, sem við þráum.
VORIÐ M9