Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 28

á Langskeggi tröllkarl að fá, og þetta á
álfurinn Pínulítill aÖ fá, og þetta skaltu
fá risanum Glerauga.“
„En, ég veit ekki hvar þeir eiga
heima,“ sagði Villi.
„Töfraskórnir munu sjá um það,“
sagði Trimmi. Og það var rétt, þeir
sáu fyrir því. Þetta var allt svo ein-
kennilegt. Fæturnir lögðu af stað upp
fjallið aftur, þangað til þeir komu að
skógarhæð einni. Inni í skóginum var
hár turn, sem engar dyr voru á, en þar
var lítið og laglegt spjald, sem á var
letrað: Langskeggur tröllkarl.
„Þetta er einkenn,ilegt,“ sagði Villi
við sjálfan sig og reyndi að koma auga
á dyr á turninum. Það er ekki hægt að
vita, hvernig á að komast inn. Hann
barði á turnvegginn. „Kom inn — kom
inn!“ var skrækt fyrir innan.
„Hvernig á ég að geta það, þegar
engar dyr eru sjáanlegar?“ spurði
Villi.
„0, kæri vinur, nú hef ég gleymt að
setja dyrnar á sinn stað,“ sagði röddin
fyrir innan. „Komið aftur, dyr.“
Og í sama bili komu í Ijós dyr á
turnveggnum. Villi starði á þetta alveg
orðlaus af undrun. Svo opnaði hann
dyrnar og gekk inn. Hann kom í hring-
laga herbergi. Þar sat gamall maður
boginn í baki og las í gríðarstórri bók.
Skegg hans var svo sítt, að það leit út
fyrir, að það hyldi allt gólfið. Villi
mátti vara sig á að stíga ekki ofan á
það.
„Gerðu svo vel,“ sagði hann. „Þetta
er böggull frá dvergnum Trimma.“
„Jæja, jæja, ég þakka fyrir,“ sagði
tröllkarlinn og greip böggulinn ákafur.
„Nú máttu fara aftur.“
Villi gekk út, en svo undarlega brá
við, að um leið og hann var kominn út,
hurfu dyrnar á turninum. Þetta var
undarlegt.
Galdraskórnir gáfu honum ekki mikla
hvíld. Þeir hlupu með hann út úr trölla-
skóginum og yfir í hina hlið fjallsins.
Þar var fjallið dimmt og grátt og kaldur
vindur blés. Það íór hrollur um Villa.
Hann fór að svipast um eftir heimkynn-
um dvergsins Pínulítils. Það leit ekki
út fyrir, að hér væri nokkurt hús eða
bústaður af nokkru tagi.
Framh.
VORIÐ
ÓSKAR ÖLLUM LESENDUM SÍNUM GLEDILEGRA
JÓLA OG ÞAKKAR HLÝHUG Á LIÐNUM ÁRUM
170 VORIÐ
«