Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 41

GÓÐA PRINSESSAN
— SAGA LITLU BARNANNA —
Það var einu sinni prins, sem bjó
langt í burtu í ókunnu landi. Hann lang-
aði til að gifta sig, og hafði heyrt um
þrjár prinsessur, hverja í sínu konungs-
ríki, en hann v.issi ekki hverja hann ætti
að velja, því að þær voru allar mjög
laglegar.
Hann fór því á fund spekings nokk-
urs til að leita ráða. Þetta var gamall,
vitur maður með mikið hvítt skegg.
Þegar spekingurinn hafði hlustað á
prinsinn, hugsaði hann sig um og sagði:
— Þú skalt fara og heimsækja allar
prinsessurnar, en þegar þú kemur að
hallarhliðinu skalt þú láta hundinn þinn
Nú bar svo við, að dótturinn.i varð
litið út um gluggann, þegar Lati-Hans
íór framhjá. Asninn á haki hans baðaði
út öllum öngum, og þetta var allt svo
hlægilegt, að stúlkan tók að veltast um
af hlátri, en í sömu andrá fór hún að
tala og fékk heyrn.
Pabbi hennar varð svo glaður, að
hann efndi það loforð, sem hann hafði
eitt sinn gefið, að hver, sem gæti komið
dóttur hans til að hlæja, skyldi fá hana
fyrir konu.
Og þannig varð Lati-Hans allt í einu
ríkur herramaður.
Þýtt. — H. J. M.
fara inn á undan þér. Og þú skalt kvæn-
ast þeirri prinsessunni, sem tekur bezt
á móti hundinum. Því engin prinsessa
verður góð drottning, nema hún sé góð
við dýrin.
Prinsinn var ánægður með þetta svar
og fór að heiman með litla hundinn á
eftir sér. Hann hraðaði ferð sinni og
lagði nótt með degi. Og þegar hann kom
loks að hallarhliðinu í fyrsta kóngsrík-
inu, var hann fullur eftirvæntingar.
Prinsinn gerði eins og spekingurinn
hafði sagt og sendi hundinn fyrst inn í
hallargarðinn, þar sem prinsessan sat á
hekk.
Hún var falleg útlits í ljósbláum kjól
og hafði litla kórónu á gula hárinu sínu.
Hundurinn gekk til hennar, veifaði róf-
unni og sagði: — Ég er svo svangur og
þyrstur, vof-vof, getur þú gefið mér
ofurlítinn mat og vatn?
En þegar prinsessan kom auga á
hundinn, varð hún alveg fjúkandi vond.
— Snáfaðu út úr fallega garðinum mín-
um, hrópaði hún. — Þú sem ert bæði
svartur og Ijótur. Og hún rak hann út
fyrir hallarhliðið.
Utan við hliðið beið prinsinn. Hann
hafði fylgzt með því sem gerðist, og
var leiður yfir, að þessi fallega prins-
essa skyld.i vera svona vond.
Svo borðuðu þeir nestið sitt og héldu
VORIÐ 183