Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 26

skyld.i ekki skemma þá neitt. Bara nota
þá þangað til hann kæmi heim. Hann
skyldi svo reyna að finna eigandann
seinna.
Hann rétti út hendina og tók skóna.
Þeir voru léttir og fallega lagaðir. Hann
flýtti sér að fara í þá, og þeir voru
mátulega stórir. Villa þótti skórnir mjög
fallegir. Hann stóð á fætur til að reyna
þá. Já, það var eins og þeir væru sniðnir
á hann. „Eg verð líklega að halda niður
eftir,“ sagði hann. „Eg er kominn svo
anzi langt uppeftir, og mamma hefur
varað mig við að fara langt upp eftir
fjallinu. Hann sneri við og ætlaði að
ganga fram hjá forarmýrinni, en hon-
um til mikillar undrunar tóku nú skórn-
ir af honum stjórnina og stefndu upp
fjallið. Já, reyndar stefndu þeir upp
fjallið, í stað þess að ganga niður eftir.
Villi skildi þetta ekki. Hann reyndi
að ganga niður brekkuna, en hann gat
það ekki. Hann reyndi að þvinga fæt-
urna til þess, en það reyndist ómögu-
legt. Fæturnir vildu ekki hlýða.
„Þetta er nú ekkert gaman,“ hugsaði
Villi. „Æi, hvers vegna var ég að taka
þessa skó? Ég mátti vita, að hér væru
einhverjir galdrar á ferðinni. Hvernig
hefðu þeir annars allt í einu átt að liggja
þarna fyrir framan mig? En það er
gagnslaust að hugsa um þetta. Ég verð
víst að fara þangað, sem skórnir bera
mig. — Skyldi ég svo ekki geta tekið
þá af mér?
En fætur Villa vildu ekki nema stað-
ar á meðan hann reyndi að fara úr
skónum, svo að hann varð að halda
áfram. Og fæturnir báru hann lengra
og lengra upp fjallið og loksins var
hann kominn að dálitlum steintröppum
og fram undan sá hann litlar dyr.
Þegar hann kom að dyrunum, opnuð-
ust þær sjálfkrafa og dvergur í grænum
og rauðum klæðum gægðist út. Dverg-
urinn fór að flissa, þegar hann sá Villa.
„Jæja, loksins veiddu skórnir mínir
vel,“ sagði hann. „Það var nú fínt.“
„Þú hefur alls ekki leyfi til að leggja
svona gildrur,“ sagði Villi ákafur á
meðan fæturnir báru hann inn úr dyr-
unum. „Taktu af mér skóna tafarlaust
og lofaðu mér að fara heim.“
„Ja, sei-sei! Hlustið bara á hann!“
sagði dvergurinn og hló hrossahlátur.
„Nei, karl minn, nú er ég búinn að ná
þér og ég hef hugsað mér að sleppa þér
ekki. Þú skalt ekki reyna að taka af þér
skóna, því að það er tilgangslaust. Þeir
eru undir áhrifum galdra, og það er
aðeins hægt að ná þeim af þér með
göldrum.“
„Jæja — nú er ég hérna. Hvað hef-
urðu svo hugsað þér að gera við mig?“
spurði Villi.
„Mig vantar sendisvein,“ svaraði
dvergur.inn. „Ég á mikil viðskipti við
tröll og álfa, sem ég sendi alls konar
töfraþulur, mig vantar einhvern til þess-
ara snúninga. Ég held að þú hentir mér
vel. Þú lítur út fyrir að vera bæði sterk-
ur og viljugur.“
„Eg skil ekki hvers vegna ég þarf að
sendast til og frá fyrir þig, ég vil fara
heim,“ sagði Villi.
„Hvernig vogar þú þér að tala svona
við mig,“ öskraði dvergurinn sótvondur.
„Ég get breytt þér í pöddu, ef ég vil.“
„Jæja,“ andvarpaði Villi. „Ég held að
jrað sé þá bezt að ég verði sendisveinn
168 VORIÐ