Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 32

heilsu sonar hans sé farið, meðan hún
setur kaffiketilinn á eldavélina. „Þakka
ykkur fyrir, hann er á batavegi,“ svarar
skógareigandinn. „Hann var fótbrotinn
eins og húizt var við, en læknirinn í
sjúkrahúsinu segir, að hann verði jafn-
góður af því. Hann liggur í sömu stofu
og maðurinn þinn.“ En svo ræskir hann
sig svolítið og bætir við: „Ég hefði eng-
an son átt í dag, ef sonur þinn hefði ekki
verið staddur við slysstaðinn. Og ég kom
hingað með ofurlítinn þakklætisvott til
drengsins.“ Hann leggur grátt umslag
á borð.ið.
Ketill stendur upp og opnar það, en
í því er peningaseðill. Hann roðnar í
framan, þegar hann sér tölurnar á hon-
um. Svona seðil hefur hann aldrei séð
áður. Það er þúsundkrónaseðill. Hann
réttir fram hendina, hneigir sig og þakk-
ar fyrir.
Þegar skógareigandinn hefur drukkið
kaffið, býður hann gleðileg jól og fer.
Ketill situr eftir við borðið með gráa
umslagið í höndunum. Þúsundkróna-
seðill! Nú losna þau við að hringja í
slátrarann. Ketill fer að hlakka til jól-
anna. En skemmtilegast verður þó að
heimsækja föður hans og Eirík Berg.
Honum verður litið á Arvak, hvort hann
á ekki skilið mestar þakkir fyrir björg-
unina í fjallinu. En hann getur ekki haft
nein not af peningum.
(E. Sig. þýddi).
„Þau lýsa fegurst
er lækkar sól,
í blómaheiði
min bernskujól."
174 VORIÐ