Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 39

LATI HANS
ENSK ÞJÓDSAGA
ÞaS var einu sinni drengur, sem hét
Hans. Hann bjó í litlu húsi ásamt móð-
ur sinni. Þau voru afskaplega fátæk og
höfðu ekki af öðru að lifa en því smá-
ræði, sem móðirin fékk fyrir vinnu sína
hjá hinum og þessum. En Hans var svo
latur, að hann nennti ekkert að gera.
Á sumr.in lá hann úti og sleikti sólskinið,
en á veturna lá hann og vermdi sig hjá
eldstónni.
Og nú var farið að kalla hann Lata-
Hans. Móðir hans fékk hann ekki til að
hjálpa sér við heimilisverkin og að lok-
um sagði hún við hann: „Ef þú nennir
ekki að vinna fyrir fæði þínu, verð ég
að láta þig fara.“ Þá væri honum nauð-
ugur einn kostur að vinna til að geta
lifað. Þetta var á mánudegi.
Daginn eftir lagði hann af stað og
fékk loks vinnu hjá bónda einum. Um
kvöldið fékk hann eina krónu i kaup.
En Lati-Hans hafði aldrei á ævi sinni
átt peninga fyrr en nú. En á leiðinni
heim týndi hann krónunni.
„0, klaufinn þinn,“ sagði móðir hans.
„Þú hefðir heldur átt að varðveita krón-
una í vasa þínum.“
„Það skal ég gera næsta skipti,“ sagði
Lati-Hans.
Á miðvikudag fékk hann vinnu sem
fjósadrengur hjá öðrum bónda. Um
kvöldið fékk hann einn pott af mjólk
fyrir vinnu sína. Lati-Hans minntist nú
þess, sem móðir lians hafði ráðlagt hon-
um og hellti mjólkinni í stærsta vasann,
sem hann hafði.
En löngu áður en hann komst heim,
hafði öll mjólkin runnið úr vasa hans,
eins og við mátti búast.
„Guð hjálpi þér!“ sagði móðir hans.
„Þú hefðir heldur átt að bera könnuna
á höfðinu.“
„Það skal ég gera næst,“ sagði Lati-
Hans.
Á fimmtudag fékk liann aftur vinnu
hjá þriðja bóndanum og nú fékk hann
smjörsköku fyrir vinnu sína. Hann lét
hana á höfuðið. En þegar hann kom
heim, hafði smjörið bráðnað á höfði
hans, því að heitt var úti og iítið sem
ekkert eftir af því.
„Guð hjálpi þér harn. Mikill óttalegur
fáráðlingur ertu,“ sagði móðir hans.
„Þú hefðir átt að halda á skökunni, þá
hefði hún varla farið svona.“
„Það skal ég gera næst,“ sagði Lati-
Hans.
Næsta dag fékk liann vinnu hjá bak-
ara einum og fékk stóran kött fyrir
vinnuna.
Hann tók köttinn og bar hann var-
lega í báðum höndum, eins og móðir
hans hafði sagt honum að gera.
En hann var ekki kominn langt, þegar
kötturinn tók að klóra hann og rífa, svo
að hann varð að sleppa honurn.
VORIÐ 181