Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 30

hrímaS skegg. Og upp yfir skógarhlíÖun-
um gnæfir fjallskollurinn eins og gull-
kúpull í sólskininu með himinblámann
í baksýn. Loks hafði létt upp eftir snjó-
komuna.
Arvakur fylgdi Katli eins og venju-
lega á þessum ferðum hans. Hann á erf-
itt með að komast áfram í ófærðinni, en
lætur það ekki á sig fá. Hann er lengi
að leita að snörunum. Þær eru á kafi í
snjó. Hann fær nokkrar rjúpur, en það
er alltof lítið.
Meðan hann er að hreinsa úr snör-
unum verður hann var við skíðamann
uppi í fjallshlíðinni. Maðurinn stefnir
á Ketil og nú þekkir Ketill hann. Þetta
er Eiríkur Berg, sonur skógareigandans
niðri í sveitinni. Hann spjallar stundar-
korn við Ketil og þurrkar svitann af
enninu. Hann er að koma yfir fjallið
frá því að líta eftir trjávið föður síns
hinum megin við fjallið. Svo fer hann
beinustu leið niður í byggðina.
Ketill horfir á eftir honum, þar sem
hann brunar niður snarbratta hlíðina.
Allt í einu fatast Eiríki, hann hallast,
nær aftur jafnvæginu en svo stingst hann
og hverfur í snærokinu. En það gerist
meira. Það verkar eins og sjónhverfing
á Ketil, það sem hann sér. 011 hlíðin fer
á hreyfingu, bylgjur myndast og dalir.
Og af og til sér hann bregða fyrir blárri
skíðablússu eða skíði. Að síðustu sézt
ekkert nema hvít breiða eftir snjóflóðið,
þar sem það ryðst niður í skóginn.
Snjóflóð! Þetta orð vekur hrylling
hjá Katli. Lausasnjórinn, sem stormur-
inn hefur feykt í skafla í byljunum síð-
ustu vikurnar, þoldi ekki þrýstinginn
frá skíðamanninum. Ketill snarast niður
172 VORIÐ